Είναι τέτοια η μανία μερικών θεατών με τα κινητά τους που πέρσι είχα διαβάσει κάτι που έγινε στις ΗΠΑ δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει μια παράσταση στο Broadway: Ένας άντρας ανέβηκε και μπουσούλησε στη σκηνή για να βάλει το κινητό του να φορτίζει σε μια πρίζα που υπήρχε επί σκηνής. Μόνο που η πρίζα ήταν ψεύτικη και μέρος του σκηνικού!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΓΚΑΛΟΠ (προς συναδέλφους, ή κι όχι μόνο)» έκανε πριν κάποιο καιρό ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου στο Facebook του.
«Πώς αντιμετωπίζετε εν ώρα παράστασης τα επίμονα χτυπήματα κινητών;
Σκέψεις, περιστατικά, προτάσεις.»
Να μερικές απ' τις απαντήσεις
Η ηθοποιός σκηνοθέτης και συγγραφέας Σοφία Φιλιππίδου έγραψε:
"Ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο..."
?
Ο ηθοποιός Δημήτρης Ντάσκας μοιράστηκε ένα βιντεάκι γράφοντας:
«Ο συνάδελφος ο Χιου ο Τζάκμαν κάτι έχει να προτείνει επ'αυτού: (Δίπλα του ο συνάδελφος ο Ντάνιελ ο Κρέιγκ έχει μείνει Παυλόπουλος)»
«Έχω κάνει παύση και τον κοιτάω μέχρι να το κλείσει!» απάντησε ο Νεκτάριος Μεταλλίδης, ενώ ο σκηνοθέτης Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης πρότεινε: «Παύση και σαρκαστικά λες "μην ανησυχείς, θα περιμένουμε, μην χάσεις το καλύτερο"». Ο ηθοποιός Αποστόλης Ψαρρος είπε απλά: «Ομαδική μακρά παύση ανεξαρτήτου ροής», ενώ ο Χρήστος Πανώρας είπε: «Εγώ συνήθως υψώνω φωνή με νόημα... Τέσσερις φορές το έχω πάθει...»
Ο ηθοποιός Αντώνης Τακτικός έγραψε μια δική του εμπειρία και το πώς αντέδρασε (εις μάτην):
«Χοντροί άντρες με φούστες πρόπερσι.... πρώτη σειρά.... εχω μονόλογο ακριβως μπροστά του... σηκώνει κινητό και μιλάει με πεθερά ή κουνιάδα, δεν κατάλαβα... Μου βγήκαν τα μάτια να στέλνω κεραυνούς... τίποτα.... δεν....».
Η επίσης παρούσα ηθοποιός Σαβίνα Πετρίδου πρόσθεσε: «ευτυχώς μετά από 5' (αιωνιότητες) του ζήτησαν να βγει έξω... τι ήταν κι αυτό!!!» στο οποίο ο Τακτικός συμπλήρωσε: «δεν του το ζήτησαν ακριβως... ψιλοσηκωτός βγήκε χαχα».
Η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου αντιμετωπίζει το θέμα με περισσότερη στωϊκότητα: «Κανεις υπομονή όπως σε τόσα άλλα... Και όταν αποκτήσεις δικό σου θέατρο βάζεις σύστημα απενεργοποίησης».
Ο stand up κωμικός Λάμπρος Φίσφης πρότεινε άλλη λύση («Το παιρνεις και το σηκώνεις εσύ!»), ενώ ο σκηνοθέτης Πρόδρομος Τσινικόρης έγραψε: «Δεν έχω καταλάβει ποτέ ηθοποιούς που δεν αντιδρούν σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Οπότε Μιχάλη, σε παρακαλώ, πάρε μια βαριοπούλα και γκρέμισε τον τέταρτο τοίχο.»
Απαντώντας στον Πέτρο Κωνσταντόπουλο που έγραψε «Νομίζω τρομερό... αποσυντονιζει τον καλλιτέχνη...εκνευρίζει το κοινό», η ηθοποιός Ναταλί Παυλώφ σχολίασε: «Είναι όντως σαν μια πρόκληση για όλους».
(«Εγώ πάντως, όταν παίζω, δεν το σηκώνω!» αστειεύτηκε ο Χρήστος Καρασαββίδης.)
«Τρομερά εκνευριστικό...», τόνισε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Τάσος Δαρδαγάνης, εξηγώντας τη δική του τακτική: «Εγώ συνήθως κάνω τη γνωστή μικρή παύση και συνεχίζω γιατί οι άλλοι που δεν είναι κάφροι δε φταίνε σε τίποτα. Εξαρτάται και από το έργο και από τη στιγμή. πάντως το χειρότερο που μου έχει τύχει δεν είναι το κινητό, είναι το κομπολόι........ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...»
Ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος μοιράστηκε ένα άλλο ενδιαφέρον βίντεο...
Επτά χρόνια αργότερα, η ίδια ηθοποιός θα έκανε αυτό:
Την αγωνία του ευσυνείδητου αλλά ξεχασιάρη θεατή συμπύκνωσε ο ηθοποιός, συγγραφέας και ηθοποιός Νικόλας Ανδρουλάκης: «Καμία σκηνοθεσία και καμία ερμηνεία δεν θα φτάσει ποτέ το μεγαλειώδες ιντερμέδιο ενός πανικόβλητου θεατή που ψάχνει σε όλες τις λάθος τσέπες το κινητό καθώς κλιμακώνει το ringtone και συντονίζονται τα βλέμματα και τα τς τς της ιεράς εξέτασης των θεατών γύρω του.»
«Πιο σπαστικό είναι να το σηκώνουν και να μιλάνε κιόλας...», πρόσθεσε την εμπειρία της η ηθοποιός Δέσποινα Κολτσιδοπούλου. «Μου έχει τύχει να παίζω και να μην είναι κωμωδία το έργο...». Αν όμως είναι κωμωδία ή διαδραστικό το έργο τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Θυμάται η Γιώτα Καλλίνη: «Μου έχει τύχει δυο φορές σε interactive παράσταση που έπαιζα. Το σήκωσα και τις δυο εννοείται. Τη μια του είπα ''αααα, δεν μπορεί να σου μιλήσει, τώρα είναι σε μια παράσταση'', και την άλλη τον μάλωσα γιατί δεν ήταν και εκείνος εκεί, γάμο είχαμε, απαπαπα <3».
Κάτι που έκανε ο Σταμάτης Φασουλής θυμήθηκε ο Παναγιώτης Χρονέας («Ο Φασουλής, σταμάτησε και είπε: "Χαιρετισμούς δώσε!"» και κάτι που έκανε ο Κέβιν Σπέισι θυμήθηκε ο Ανδρέας Παπανικόλας: «Ο Κέβιν Σπέισι όταν έκανε Ριχάρδο ΙΙΙ είχε ένα πράσινο λέιζερ στην τσέπη του κουστουμιού και κάθε φορά που κάποιος έκανε φασαρία, μιλούσε με διπλανό, έπαιζε με το κινητό κτλ ο Κέβιν -χωρίς να βγαίνει από τον ρόλο- τον φώτιζε με το λειζερ. Δεν είναι κακή ιδέα νομίζω...». Ο δε ηθοποιός Χρήστος Βασιλακόπουλος θυμήθηκε τον Γρηγόρη Βαλτινό: «Πάντα πίστευα οτι στα ΕΠΙΜΟΝΑ χτυπήματα πρέπει λίγο να τους ξεμπροστιαζεις. Όπως είχε κάνει ο κ.Βαλτινος σε μια παράσταση..διέκοψε, είπε στο κοινό ότι θα μιλήσει με τον θίασο εάν πρέπει να συνεχίσουν, και τους άφησε έτσι για δέκα λεπτά.»
Κάτι απρόβλεπτο αφηγήθηκε ο Γιάννης Μπαρδάκος: «Ο ξάδερφος μου Λεφτέρης στην πλατεία γνωστού θεάτρου της Αθήνας πριν μερικά χρόνια: τα φώτα χαμηλώνουν η παράσταση αρχίζει. Πριν φωτιστεί η σκηνή χτυπάει κινητό στην πρώτη σειρά. Ο Λεφτέρης διαμαρτύρεται και επιπλήττει μεγαλόφωνα το θεατή της πρώτης σειράς και δευτερόλεπτα αργότερα όλοι καταλαβαίνουν πως το κινητό ήταν μέρος της παράστασης και ο θεατής....ηθοποιός!»
Τέλος, μια πρόταση από έναν θεατή (τον Νικήτα Λ.): «Ως θεατής θα ήμουν ευτυχής, όταν κάποια φορά ένας ηθοποιός συνεχίζοντας τον ρόλο του κατέβαινε, πήγαινε κατευθείαν στο κινητό, το έπαιρνε με χαμόγελο και το πετούσε στο βάθος. Τολμηρό, άλλα και Μπεκετικό. Εδώ είδαμε άλλα κι άλλα ως Μπεκετικά. Γιατί όχι αυτό;»
UPDATE: Χτες ο Μιχάλης Οικονόμου επανήλθε στο θέμα γράφοντας το εξής αληθινό και υπέροχο:
ΕΙΜΑΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΠΤΩ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ.
#to_daneio
Προχθές αναγκάστηκα πρώτη φορά στη ζωή μου να διακόψω την παράσταση ζητώντας από το κοινό να κλείσει τα κινητά του, γιατί στα 10 πρώτα λεπτά είχαν χτυπήσει 5 φορές και, επιπλέον, μάλλον ένας παππούς καθόταν πάνω στο κινητό του και πατιόντουσαν διάφορα κουμπιά όποτε άλλαζε στάση, κάνοντας μια πανδαισία ήχων. Τους είπα ευγενικά αλλά με πολύ ταραγμένη φωνή, λες και είμαι ο πιο καθιερωμένος θεατρικός ηθοποιός ever: "Με συγχωρείτε, δε συνηθίζω να διακόπτω παράσταση (φανταστική ατάκα, μπράβο μου), αλλά πραγματικά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αν δεν κλείσουν όλα τα κινητά, και πάλι συγνώμη και ευχαριστώ". Ο ίλιγγος να διακόπτεις τη σύμβαση της παράστασης για να πεις κάτι τέτοιο και μετά να επάνέλθεις πίσω στο έργο, είναι τεράστιος, σαν να φρενάρει τρένο και να πρέπει να ξαναξεκινήσει.
Φοβάμαι μήπως μου άρεσε όλο αυτό. Φοβάμαι μην εθιστώ σε αυτό, λένε πως μια φορά αρκεί να εθιστείς. Φοβάμαι μήπως θέλω από δω και στο εξής να διακόπτω την παράσταση για την παραμικρή ενόχληση. "παρακαλώ μη χασμουριέστε", "παρακαλώ μη βήχετε", "μην ξετυλίγετε καραμέλες", "μην παίζετε μπεγλέρι", "μην υπάρχετε". Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης από αυτό άραγε, τύπου "Γεία σας είμαι ο Μιχάλης και διακόπτω παραστάσεις"; Θυμάμαι στο δημοτικό μας είχαν πάει στο Ημερολογιο της Άννας Φρανκ με Ελένη Κούρκουλα και Δημήτρη Παπαμιχαήλ ο οποίος διέκοψε επειδή κάναμε μπάχαλο τύπου "Ντροπή σας! Σεβαστείτε!". Μήπως γίνομαι έτσι, από Μιχαήλ Παπαμιχαήλ;
Προφανώς, αστειεύομαι.
Απλά έπρεπε να βρεθούμε όλοι στον ίδιο τόπο, ακόμα και με άγαρμπο τρόπο. Εγω σίγουρα δεν μπορούσα να λειτουργήσω τη συγκεκριμένη στιγμή με τόσο μπάχαλο με τα κινητά. Η δική μου ευθύνη είναι πως πρέπει να συμφιλιωθώ με την ανυπαρξία του 4ου τοίχου, κάτι που είναι καθημερινός αγώνας. Ίσως τελικά αυτό έκανα μιλώντας τους έτσι. Το ίδιο όμως πρεπει να κάνει και το κοινό, αφήνοντας πίσω ό,τι θυμίζει ζάπινγκ τηλεόρασης στο σαλόνι του. Πάντως μετά τη διακοπή μου, όλοι έκλεισαν το κινητό και παρά την παγωμάρα μετά τα 30 πρώτα δευτερόλεπτα, όλοι γίναμε ένα και η παράσταση ενώ είχε αρχίσει με αντίπαλα στρατόπεδα, με έναν μαγικό τρόπο γεφυρώθηκε και κύλισε εν τέλει στο "μαζί".
Από βαρέα και ανθυγειινά, σε ελαφρά και υγειινά.
