Μου έγραψε η Στέλλα:
Αγαπητέ Άρη,
γνωρίζοντας την ευαισθησία σου για τα ζώα ζητάω τη βοήθεια σου.
Πριν λίγες μέρες βρήκα ένα γατάκι κουκλί κουρνιασμένο σε ένα θάμνο έξω απ'το σπίτι. Πλησιάζοντας κατάλαβα πως ήταν χτυπημένο αλλά δε φαντάστηκα το πόσο.
Βγαίνοντας απ'το θάμνο, λοιπόν, είδα έκπληκτη ότι όλο της το μπροστά ποδαράκι ήταν διαλυμένο, σαπισμένο και απλά το περιέφερε μαζί της. Τρελάθηκα. Την μαζέψαμε, την πήγαμε σε δύο φανταστικά νέα παιδιά που έχουν κτηνιατρείο και που μας βοήθησαν πάρα πολύ. Ακρωτηρίασαν το ποδαράκι της, και από χθες είναι μαζί μας στο σπίτι ώσπου να της βρούμε ένα δικό της - μιας κ έχουμε ήδη έναν στο σπίτι, σε βαθιά κατάθλιψη... αφού δεν είναι πια ο μοναδικός άρχοντας του σπιτιού.
Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το σκηνικό -αν και δεν είναι η πρώτη φορά που μαζεύω γατάκι απ'το δρόμο- με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο ευθυνόφοβοι και αδιάφοροι έχουμε γίνει εμείς οι άνθρωποι, που προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τη φροντίδα ενός ζώου που έχει ανάγκη τη βοήθεια μας προτιμούμε να το προσπεράσουμε κι ας ξέρουμε πως αυτό θα του στοιχήσει τη ζωη.
Δε θέλω να κατακρίνω κανέναν, απλά πιστεύω ότι διαχωριζόμαστε απ'τα ζώα γιατί έχουμε την ικανότητα και το συναίσθημα να τα βοηθήσουμε και γιατί η ικανοποίηση του να σώζεις μια ζωή είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Άν το δημοσιεύσεις και κάποιος ενδιαφέρεται να σώσει το κάρμα του (:Ρ) και να υιοθετήσει ένα γλυκύτατο πλάσμα τόσο ευγνώμων που είναι ζωντανό, που δίνει απλόχερα -και με τα 3 του πόδια- την αγάπη του και το μόνο που αποζητά είναι χάδια, το mail μου είναι [email protected] .
σχόλια