Είναι απ' τις πιο λυπηρές, απρόβλεπτες ιστορίες που μπορούν να συμβούν σε μια εφημερίδα.
Έγραψε στην εφημερίδα χτες ο κ. Μιχάλης Αλεξανδρίδης:
Η ανθρώπινη πλευρά της τραγωδίας
Κι εκεί που λες ότι "τα έχουμε δει όλα τόσα χρόνια σε αυτήν την εφημερίδα", φτάνει μια στιγμή, για να διαπιστώσουμε πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε μπροστά στα καπρίτσια της μοίρας και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα τραγικότερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή.
Η προχθεσινή ήταν μία συνηθισμένη ημέρα στη δουλειά. Από το πρωί οι συνάδελφοι του ρεπορτάζ κυνηγούσαν τα θέματά τους και το μεσημέρι κάναμε την καθιερωμένη σύσκεψη, για να τα αξιολογήσουμε, να τα κατανείμουμε στις σελίδες, να καθορίσουμε τον χώρο, που θα διαθέσουμε για το καθένα στην εφημερίδα.
Το απόγευμα σκάει η είδηση του δυστυχήματος στο εργοτάξιο του μετρό στην Καλαμαριά. Φεύγει ένας για επιτόπιο ρεπορτάζ, άλλος αρχίζει τα τηλεφωνήματα σε εταιρείες, αστυνομία, πυροσβεστική, ένας τρίτος ψάχνει στο αρχείο για παλιότερα εργατικά ατυχήματα στο μετρό κι εμείς ανασχεδιάζουμε την εφημερίδα, για να "χωρέσουμε" το... έκτακτο.
Με το που μαθαίνουμε πώς έγινε το δυστύχημα, όπως και ότι στοίχισε τη ζωή στον χειριστή του γερανού, αποφασίζουμε να διαθέσουμε σε αυτό το θέμα το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας.
Κατά τις 9.30 μ.μ. τα κείμενα με τους τίτλους, τις φωτογραφίες και τα "χτυπήματα" πηγαίνουν στο ατελιέ και στα έμπειρα χέρια της Βίκυς Παναγιωτίδου, για να μορφοποιηθεί το πρωτοσέλιδο.
Στήνοντας τη σελίδα κάποια στιγμή η Βίκυ αναφωνεί: "Ρε παιδιά, είναι ο αδερφός μου;".
Βουβαμάρα στο ατελιέ.
Κάποιος τρέχει στην αίθουσα σύνταξης, στον Φώτη που έκανε το ρεπορτάζ και που εκείνη την ώρα έγραφε το κομμάτι για τις εσωτερικές σελίδες και τον ρωτά πώς λένε τον άτυχο χειριστή. Παναγιώτη Παναγιωτίδη, απαντά ψυχρά ο Φώτης. Πού να πάει το μυαλό του...
Δυστυχώς ήταν ο αδερφός της Βίκυς, που έμαθε το τραγικό νέο σελιδοποιώντας το ρεπορτάζ για τον φρικτό και άδικο θάνατό του.
Για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια, η μοίρα- ή όπως αλλιώς το λέμε αυτό- έπαιξε άσχημο παιχνίδι με τη Βίκυ. Την πρώτη, όταν τελείως ξαφνικά την επισκέφθηκε ο καρκίνος. Έδωσε σκληρή μάχη μαζί του. Τον αντιμετώπισε σαν παλικάρι και τον στρίμωξε στα σχοινιά. Κάποιους μήνες μετά, ταλαιπωρημένη αλλά με το χαμόγελο της νικήτριας, επέστρεψε στην δουλειά της, να ξενυχτά μαζί μας, σελιδοποιώντας την εφημερίδα και τα περιοδικά μας.
Προχθές, το χτύπημα ήταν ακόμη σκληρότερο γι αυτήν, για τους γονείς τους, τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του Παναγιώτη. Το κουράγιο, είναι εύκολο να το λέμε, αλλά πόσο δύσκολο να το δείχνεις σε τέτοιες δοκιμασίες.
Θερμά συλλυπητήρια.
