Η μυστηριώδης Black Madonna δεν είναι ούτε μαύρη ούτε Παναγία, αλλά είναι ένα απ' τα γνωστότερα ονόματα της χορευτικής σκηνής στο Σικάγο τα τελευταία δέκα χρόνια. Με αφορμή το νέο La.Ga.Sta. Party για χάρη του οποίου θα έρθει στην Ελλάδα, έψαξα για τη ζωή της γυναίκας που αυτή τη στιγμή έχει ως profile pic της στο Facebook, με μπόλικη ειρωνεία, αυτό το χαζό σχόλιο που της έκανε ένας τύπος...
Μεγάλωσα στο Κεντάκι. Ο πατέρας μου είναι μουσικός της μπλουζ που χαίρει μεγάλης εκτίμησης, κι έτσι μεγάλωσα ακούγοντας τη μουσική του. Μεγάλο μέρος της μουσικής που άκουγα μικρή οφειλόταν και στους γονείς της μητέρας μου, με τους οποίους ζούσα για μεγάλα χρονικά διαστήματα μεγαλώνοντας. Άκουγαν Keith Jarrett και κλασική μουσική, και τέτοια. Αλλά νομίζω πως η μουσική που άκουγα τότε και με επηρέασε πιο πολύ ήταν αυτά που άκουγε η μαμά μου: Paul's Boutique και Erasure και New Order και Pet Shop Boys. Ακόμα και CeCe Penniston.
Δεν υπήρχαν πολλά παιδιά στην ηλικία μου που άκουγαν χορευτική μουσική. Θυμάμαι όταν ήμουν 10 ετών και είχα ένα cassette single με το τραγούδι των Technotronic, το "Pump Up the Jam" και σκεφτόμουν πως ήταν το καλύτερο τραγούδι που είχε ηχογραφηθεί ποτέ. Α, και το "Pump Up the Volume" των MARRS, κι αυτό το είχα. Τέτοια μου άρεσαν όταν ήμουν μικρή. Μου ταίριαζαν πολύ και το έλεγα σε όλους, ότι λατρεύω τη χορευτική μουσική, αλλά κανένας άλλος δε συμφωνούσε μαζί μου.
Το "Stay" της, ένα από τα καλύτερα dance tracks του 2014 σύμφωνα με το XLR8R
Ήμουν περίπου 11 ετών, και θυμάμαι ότι πηγαίναμε στο εμπορικό κέντρο στο Σόμερσετ του Κεντάκι, εκεί που ζούσαν η γιαγιά κι ο παππούς μου, και έτρεχα στο δισκάδικο, κι έψαχνα το ράφι με την χορευτική μουσική. Δεν είχαν και πολλά πράγματα, ξέρεις, το πολύ 20 cd, με ύστερους Kraftwerk και τέτοια. Κυρίως είχε μέτρια χορευτική μουσική καλλιτεχνών που είχαν πάει σε πολυεθνικές εταιρίες.
Κάποτε όμως βρήκα κάτι συλλογές που λεγόταν 140 BPM. Είχαν απ' τα πρώτα κομμάτια rave hardcore και happy hardcore. Άρχισα να ακούω πράγματα όπως το "Trip II the Moon", και μετά ξετρελάθηκα με τους Deee-Lite. Θυμάμαι είδα ένα κλιπάκι 30 δευτερολέπτων με το "Groove Is In the Heart" στο MTV και φρίκαρα εντελώς. Σηκώθηκα και υποχρέωσα εκείνη τη στιγμή τη μαμά μου να με πάει στο εμπορικό κέντρο με το αμάξι για να μου αγοράσει το cassette single. Απίστευτο τραγούδι. Το άκουσα τόσες φορές που έσπασε η κασέτα και την κόλλησα με σελοτέιπ. Με το που κατάλαβα όμως ότι πεθαίνω για τη μουσική, άρχισα να την κυνηγάω, μέχρι που... Χμ, ποτέ δε σταμάτησα εδώ που τα λέμε.
Άρχισα να ακολουθώ την ρέιβ σκηνή το 1992, όταν πήγα και στο πρώτο μου πάρτι, στο Σινσινάτι του Οχάιο. Είχε παγωνιά και κάποιοι φίλοι μου που είχαν τελειώσει το λύκειο θα με πήγαιναν (εγώ ήμουν πολύ μικρότερή τους). Εντάξει, τρελάθηκα με το ρέιβ πάρτι. Δεν πίστευα πόσο τέλειο ήταν - και να φανταστείς τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και τόσο καλό, σε σχέση με άλλα που πήγα έκτοτε. Όμως καθώς γυρίζαμε σπίτι ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω κάθε Σαββατοκύριακο: Να πηγαίνω σε ρέιβ.
Θυμάμαι την απεριόριστη ενέργεια της μουσικής στα πάρτι. Αποτραβιόμουν για λίγο απ' τα ηχεία και μετά ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε και ξαναέτρεχα πίσω στην πίστα. Κάτι με τραβούσε στο ηχείο των μπάσων. Ήταν κάτι το σωματικό.
Και τώρα που μεγάλωσα και βάζω εγώ τη μουσική στα πάρτι, νιώθω καμιά φορά την ίδια σωματική ταραχή και απόλαυση. Καμιά φορά όταν βρίσκομαι σε περιοδεία και δεν έχω κοιμηθεί, και νιώθω ότι χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου, βγαίνω στη σκηνή και ξαφνικά νιώθω σα να γέμισα ενέργεια, σα να είμαι μικρό παιδί ξανά.
(Το σετ της στο Boiler Room του Σικάγο)
Ήμουν το μεγαλύτερο mixtape τζάνκι του κόσμου. Ήξερα με ποια σειρά παίζονταν τα κομμάτια, και ακόμα και τώρα έχω, όχι φωτογραφική αλλά φωνογραφική μνήμη. Μπορώ να θυμηθώ τη δομή κομματιών ακόμα κι αν τα άκουσα πριν δεκαετίες για μία μόνο φορά. Αυτό με βοηθά πολύ όταν παίζω ως dj - ξέρω τα κομμάτια πολύ πολύ πολύ καλά και ξέρω πότε και πώς να τα παίξω. Και με τι σειρά. Ασχολούμαι πολύ με την αρχιτεκτονική των μιξ μου.
Ποτέ δεν προγραμματίζω τι ακριβώς θα παίξω. Ποτέ. Το πολύ πολύ να τακτοποιήσω τους δίσκους μου ώστε να ξέρω πάνω κάτω τι υπάρχει διαθέσιμο. Από κει και πέρα αυτοσχεδιάζω. Κοιτάς αν όλοι χορεύουν, ή αν όλοι παίζουν με τα τηλέφωνά τους και πρέπει να είσαι έτοιμη για τα πάντα. Καμιά φορά την πατάω και δεν διαβάζω σωστά το κοινό, συνήθως όμως τους «αρπάζω» και όταν δω ότι τους κρατάω γερά -βλέπω αυτή τη σπίθα στα μάτια τους- δε δείχνω καθόλου έλεος...
Παίζω βινύλια και μόνο. Και αυτό με βοηθά πολύ γιατί ξέρω τους δίσκους εξ όψεως. Δε χρειάζεται να πληκτρολογήσω κάτι, να κάνω scroll down ή να ψάξω για τη σωστή λέξη. Κάθε φορά που πληκτρολογείς κάτι, αρχίζεις πάλι να σκέφτεσαι συνειδητά το τι κάνεις. Δεν σκέφτομαι όταν παίζω, απλώς πράττω. Με ένστικτο, χωρίς να νιώθω την ανάγκη να υπολογίζω ή να προγραμματίζω τίποτα. Γι' αυτό και προτιμώ να πηγαίνω σε δισκάδικα αντί να αγοράζω μουσική ονλάιν. Σε ένα ιντερνετικό κατάστημα όταν αγοράζεις πράγματα χρησιμοποιείς την αναζήτηση, πληκτρογραφείς για να ψάξεις αυτό που συγκεκριμένα ψάχνεις. Όταν πας σε ένα δισκάδικο όμως δεν χρησιμοποιείς το μυαλό σου, αλλά τη συλλογική σοφία συνολικά 70 ετών ηχογραφημένης σύγχρονης μουσικής.
Εκτός από DJ και παραγωγός που είμαι, επιλέγω αυτούς που θα παίξουν στο Smart Bar του Σικάγο. Ο χώρος άνοιξε το 1982 και ένας απ' τους πρώτους καλεσμένους μας ήταν ο Frankie Knuckles που ήταν μαζί μας μέχρι και το θάνατό του. Πάντα ψάχνουμε τα νέα ταλέντα για το Smart Bar. Οι τακτικοί μας DJ ξεκίνησαν ως νέα ταλέντα και τώρα είναι οι πιο δημοφιλείς μας DJ - και γι' αυτό ετοιμαζόμαστε να κάνουμε και μια δισκογραφική εταιρία μαζί τους. Πάντως υπάρχει νοοτροπία φαστ φουντ στη χορευτική μουσική στις μέρες μας, και ως αντίδραση πολλές φορές παίρνω δύσκολες αποφάσεις, ενίοτε και ζημιογόνες οικονομικά. Το Σικάγο δικαιούται να έχει ένα μεγάλο μαγαζί που δε συμβιβάζεται και που δε δέχεται να υποδεχτεί όποιον να'ναι αρκεί να είναι δημοφιλής. Αν χάσεις την αξιοπιστεία σου δύσκολα την ξανακερδίζεις.
Τι συμβουλές έχω να δώσω στους διοργανωτές πάρτι; Κοίτα, είμαι απ' το Κεντάκι, το οποίο ζει στην κοσμάρα του και είχε τέλεια dance σκηνή χάρη σε κάτι απλό: Κάναμε αυτό που νιώθαμε πως είναι σωστό, αντί να προσπαθούμε να πουλήσουμε αυτό που κάνουμε στον πολύ κόσμο. Κι έτσι έχουμε καταπληκτικά πάρτι με 100 άτομα που συνεχίζονται για μέρες... Μη φοβηθείς να κάνεις ένα πάρτι για 100 άτομα. Ακόμα κι αν έρθουν μόνο 20 και είναι οι σωστοί άνθρωποι, την επόμενη φορά θα έρθουν 30 κ.ο.κ. Δεν πειράζει καθόλου να είναι μικρό ένα πάρτι. Μερικές φορές αυτά είναι και τα καλύτερα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήχος; Είχα ένα σκύλο για 13 χρόνια. Την Lulu. Κι όταν πήγαινε για ύπνο, ήθελε να την σκεπάζεις με μια κουβέρτα. Κι όταν έβαζες την κουβέρτα πάνω απ' το κεφαλάκι της, εκείνη ακριβώς τη στιγμή πριν την πάρει ο ύπνος, έπαιρνε μια μεγάλη ανάσα, και μετά αναστέναζε δυνατά, με ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη που ήταν επιτέλους σκεπασμένη στο κρεβάτι της, στο αγαπημένο της μέρος στον κόσμο. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου ήχος.
La.Ga.Sta. presents: an evening with The Black Madonna
♥ Αρχίζει στις 18:00 - Δωρεάν ♥
Στην Καντινα Τροπικανα / Εγνατία 31, Στοά Κολόμβου, Θεσσαλονίκη
Η μουσική της Black Madonna εδώ / Πηγή στοιχείων: DRBA / La.Ga.Sta. - τo site
σχόλια