Στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είδα το 34λεπτο ντοκιμαντέρ του Στάθη Γαλαζούλα, "Ο άλλος άνθρωπος".
Έχω την εντύπωση πως η LIFO ήταν απ' τα πρώτα μέσα που πρόβαλλαν την προσφορά αλληλεγγύης του άνεργου Κώστα Πολυχρονόπουλου που ταΐζει τους άστεγους, με αποτέλεσμα να υπάρξει στη συνέχεια μεγάλο ενδιαφέρον για την εθελοντική δράση του. Ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ μάς τιμά σε δύο διαφορετικές σκηνές ("Μισό λεπτό να πάρω εφημερίδα, για να διαβάσω", λέει ένα βράδυ και πηγαίνει στο πορτοκαλί σταντ και παίρνει ένα τεύχος μας, ενώ σε άλλη σκηνή διαβάζει -με ανθρώπους μαζεμένους γύρω του, που διαβάζουν πίσω απ' τον ώμο του, το τεύχος για τα 8α γενέθλιά μας). Αλλά αυτό είναι, εννοείται, το λιγότερο σημαντικό σ' αυτό το σπουδαίο ντοκιμαντέρ.
"Το κέρδος μας είναι η συναισθηματική ευτυχία. Κι ότι κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια", λέει όταν τον ρωτούν τι βγάζει απ' όλο αυτό. Και αυτή η φράση που αρχικά μοιάζει πλεονασμός (ποιες άλλες ευτυχίες υπάρχουν), η "συναισθηματική ευτυχία", είναι αυτή που μου έμεινε.
Ευτυχία όχι εξαιτίας υλικών αγαθών, όχι εξαιτίας της φήμης ή της επιτυχίας. Ευτυχία επειδή τα συναισθήματα που νιώθεις είναι όμορφα και σε γεμίζουν.
Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, όπως τον βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ, είναι ένας φιλόσοφος του δρόμου. Καθόλου σοβαροφανής όμως. Είναι γελαστός, πλάκατζης, σε μόνιμη υπερδιέγερση. Και είναι και ειλικρινής: Δεν προσπάθησε να το παίξει ανιδιοτελής και άγιος. Παραδέχεται κατευθείαν ότι όλο αυτό που κάνει το ξεκίνησε για απόλυτα εγωιστικούς λόγους: ήθελε να έρθει σε επαφή με ανθρώπους. Και ήθελε να γεμίσει με συναισθηματική ευτυχία φυσικά.
"Ο άλλος άνθρωπος (ο άστεγος, ο πεινασμένος) μπορεί αύριο να είσαι εσύ", λέει και έχει δίκιο.
Κι οι εθελοντές μοιάζουν ευτυχισμένοι. Δίνουν σε όλους φαγητό, ακόμα και σε ανθρώπους που εμφανώς δεν το έχουν ανάγκη (και στη Θέμιδα Μπαζάκα που περνάει τυχαία!). Δεν ζητούν πιστοποιητικά φτώχειας, δεν υπάρχει face control - αν και φυσικα φροντίζουν το μεγαλύτερο μέρος να φεύγει στοχευμένα. "Παμε να δώσουμε στους άστεγους που κοιμούνται κάτω απο τη γέφυρα" ακούγεται να λέει ο Κώστας σε μια στιγμή.
Οι εθελοντές τρώνε μαζί με τον κόσμο που παίρνει ένα πιάτο φαϊ. Δεν δίνουν ελεημοσύνη, υπάρχει η αίσθηση συντροφικότητας και παρέας. Ο 'άλλος άνθρωπος' πάντοτε χρειάζεται νέους εθελοντές, και καλούς ανθρώπους που θα προσφέρουν τρόφιμα, ένα πακέτο μακαρόνια, πλαστικά πηρούνια, οτιδήποτε:
"Δεν είναι αδιαφορία, είναι λόγω του φόβου για το άγνωστο που δεν έρχονται ακόμα περισσότεροι μαζί μας. Όλοι νοιάζονται - κανείς δεν αδιαφορεί πραγματικά για το διπλανό τους. Πρέπει να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να έρθουν μαζί μας - ή να κάνουν κατι δικό τους." (Πληροφορίες στο μπλογκ Ο άλλος άνθρωπος.)
"Όχι φιλανθρωπία και συσσίτια. Αγάπη και αλληλεγγύη" φωνάζει ο Κώστας σε μια σκηνή και συμπληρώνει: "Εμείς πάμε σε αυτούς που έχουν ανάγκη και όχι αυτοί σε μας."
Μακάρι η Εκκλησία και άλλοι φορείς να έβλεπαν αυτό το φιλμ. Θα ντρέπονταν για τα πολυδιαφημισμένα συσσίτιά τους.
===
*Δείτε επίσης, ένα άλλο, μικρής διάρκειας ντοκιμαντέρ για τον Άλλο Άνθρωπο, απ' το story studios.
σχόλια