Καθώς εκείνη την ώρα, στην Ελλάδα, ένας παλιός ηθοποιός και πρώην βουλευτής της Αριστεράς δήλωνε πως οι νέοι που φεύγουν απ' την Ελλάδα είναι προδότες, αρκετά πιο μακριά, στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στους χώρους του Adelphi University, o γνωστότερος νέος που έφυγε απ' την Ελλάδα και μεγαλουργεί στο NBA, χαμογελά με συστολή.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χαίρεται που θα μιλήσει σε Έλληνες δημοσιογράφους. Βρίσκεται εδώ (όπως κι εμείς) με αφορμή τη γιορτή για τα 30 χρόνια λειτουργίας και προσφοράς του ελληνόφωνου ραδιοφωνικού σταθμού Cosmos FM 91.5 της Νέας Υόρκης στην ομογένεια. Ο διευθυντής Προγράμματος του Πάνος Σατζόγλου, μαζί με τον Νικόλα Κατσίμπρα, λέκτορα του Πανεπιστημίου Columbia, αναζητούσαν έναν πρωτότυπο τρόπο, για να γιορτάσουν το γεγονός. Κι έτσι η περίφημη Greek Freak Week ξεκίνησε, με επίκεντρο το μπάσκετ. Τα 30 χρόνια του Cosmos ταίριαξαν με τα 30 χρόνια απ' τη μεγάλη νίκη στο Eurobasket του 1987 και εδώ, εκτός των άλλων, είναι ο Παναγιώτης Φασούλας από εκείνη την ομάδα, αλλά και ο Μιχάλης Κακιούζης απ' τη θρυλική Εθνική μας των '00s.
Όλα τα μάτια όμως τώρα είναι καρφωμένα στο μέλλον του ελληνικού, και όχι μόνο, μπάσκετ. Τα φλας αστράφτουν, τα παιδάκια περιμένουν αυτόγραφα, η οικογένεια Πατούλη μπαίνει απ' το πουθενά στην αίθουσα που είχε παραχωρηθεί στους δημοσιογράφους και χαιρετά μπροστά στα φλας, και οι Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο μας μιλούν, με ελληνικά που θα ζήλευαν πολλοί νέοι που έμειναν πίσω στην Ελλάδα.
«Δεν έχω παίξει ποτέ στη Νέα Υόρκη με λιγότερους από 300 Έλληνες να με υποστηρίζουν» λέει ο Γιάννης εκτός των άλλων. «Είναι άνθρωποι που δείχνουν την υποστήριξή τους, όπως σήμερα, και πάντα προσπαθώ να τους χαιρετάω όλους και αισθάνομαι άσχημα όταν στεναχωρώ κάποιους και δεν τους βλέπω.» Και ο Θανάσης, που μοιάζει να είναι το μυαλό και ο ακτιβιστής των Αντετοκουbros, είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα:
Καθώς ετοιμάζονται να πάνε στο γήπεδο, παρατηρώ την οικογένεια Πατούλη να ψάχνει την φωτοευκαιρία για να βγει με τον Γιάννη. Τα αδέρφια φεύγουν αλλά η κυρία Μαρίνα Πατούλη, με τη βοήθεια κάποιου, κατορθώνει να σταματήσει ένα και να βγει την πολυπόθητη φωτογραφία...!
Μόνο όταν αυτός φεύγει και η κυρία Πατούλη βλέπει περιχαρής τη φωτογραφία στο κινητό, κάποιος της ανακοινώνει τα άσχημα μαντάτα... Αυτός με τον οποίο βγήκε φωτογραφία δεν ήταν ο Γιάννης, αλλά ο Θανάσης!
Πανικός. Η κα Πατούλη παίρνει και δεύτερη γνώμη, όμως δυστυχώς ήταν στ' αλήθεια ο Θανάσης... «Μα καλά, πώς τον άφησες να φύγει;» ρωτά εκνευρισμένη κάποιον που προφανώς έπρεπε να της είχε κανονίσει μια σέλφι με τον σωστό Αντετοκούνμπο. Το επόμενο δίωρο στο γήπεδο ήταν ανήσυχη και συνοφρυωμένη, κοιτούσε και ξανακοιτούσε της φωτογραφίες στο κινητό και ήταν συνεχώς στην τσίτα μήπως βρει την ευκαιρία να φωτογραφηθεί με τον πραγματικό σταρ το Γιάννη. Είχα πλέον αρχίσει να συμπάσχω κι εγώ και να αγχώνομαι μαζί της.
Όταν αργότερα ο Γιάννης και ο Θανάσης έγιναν αντίπαλοι προπονητές σε έναν αγώνα αγοριών (γινόταν κλήρωση για το ποια παιδιά ομογενών θα παίξουν), ο γιος Πατούλης βρέθηκε ξαφνικά στη μία ομάδα, χωρίς ίσως να γίνει κλήρωση και χωρίς προφανώς να είναι παιδί ομογενών. Πάντως δεν έπαιζε άσχημα κι επίσης το συμπάθησα γιατί απ' τους τρεις είναι ο μόνος που δεν κυνηγά τα φώτα της δημοσιότητας αλλά αντίθετα μάλλον ψιλοαδιαφορεί για όλα αυτά.
Όταν τελείωσε ο αγώνας του (έχασε 9-0) η οικογένεια τον πήγε στους Αντετοκουνμπο και αφού τον φωτογράφησαν τον έβαλαν να τους φωτογραφήσει κι αυτός. Η photo opportunity είχε βρεθεί και επιτέλους ησύχασα κι εγώ: Το ριαλιτι είχε αίσιο τέλος και μπορούσα να παρακολουθήσω το σόου...
Ως άσχετος με τα αθλητικά, αλλά σχετικός με τα μιντιακά και με την ποπ κουλτούρα, έχω να πω ότι όλα ήταν πραγματικά όπως στις ταινίες: Συναρπαστικά και χορταστικά.
Μέχρι και που μια κοπέλα τραγούδησε τον Αμερικανικό Εθνικό Ύμνο και ο Θάνος Πετρέλης τον ελληνικό.
(Αν αναρωτιέστε πώς τον είπε, ιδού.)
Η παρουσίαση στα ελληνικά απ' τον Αντώνη Καλκαβούρα ήταν άψογη και ο Φασουλας βγήκε με δύο μικροσκοπικά παιδάκια και φαινόταν ακόμα πιο τεράστιος, μετά από ένα συναρπαστικό εισαγωγικό βίντεο που τον έδειχνε με τις ρετρό μπούκλες του. Μίλησε με την γνωστή ευγλωττία ενός ανθρώπου μορφωμένου και ξεχωριστού. Ο δε Κακιούζης μίλησε επίσης ωραία και μ' άρεσε και η σεμνότητά του. (Ο ταξιτζής που μας μετέφερε σε ένα εστιατόριο τον ρώτησε αν έπαιζε μπάσκετ μιας που είναι τόσο ψηλός - και με απίθανη σεμνότητα άφησε να του τα βγάλει ο οδηγός με το τσιγκέλι: Ναι, έπαιζε. Ναι επαγγελματικά. Ναι είχε πάει καλά. Ναι είχε πάρει ένα ευρωπαϊκό. Ναι, έπαιξε και σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ναι, αυτός είναι που νίκησε την dream team του NBA στο Μουντομπάσκετ.)
Στη συνέχεια βγήκαν τα (ιδέα δεν είχα πως τελικά ήταν) τέσσερα αδέρφια Αντετοκούνμπο: εκτός απ' το Γιάννη και το Θανάση υπάρχουν ο Κώστας και ο Άλεξ Αντετοκούνμπο, επίσης ψηλοί, επίσης παίζουν μπάσκετ. Το όνειρο τους όπως μας είπαν είναι να παίξουν και οι τέσσερις στην πεντάδα της ελληνικής εθνικής (νομίζω δεν θα χρειαζόταν καν πέμπτος), ενώ νωρίτερα ο Γιάννης τόνισε πως θα προτιμούσε χίλιες φορές χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Ελλάδας, παρά ένα πρωτάθλημα στο NBA.
Καθώς ο Γιάννης στην ερώτηση τι θα ήθελε να κάνει αν σταματήσει να παίζει είχε απαντήσει πως θα ήθελε να γίνει προπονητής, ήταν ωραία ευκαιρία να κοουτσάρει τα παιδιά ομογενών που είπαμε πιο πριν. Πρώτα τα οκτάχρονα κοριτσάκια, που παρακολουθούσε με τρυφερότητα και δίνοντας τους οδηγίες από μικροφώνου (ο αντίπαλος κόουτς της άλλης ομάδας, ο Θανάσης ήταν λίγο πιο απαθής) έπειτα τα λίγο μεγαλύτερα.
Το καλύτερο πως είχε εντοπίσει ένα κοριτσάκι που ήξερε να ντριπλάρει πολύ καλά στον πρώτο αγώνα, και στον δεύτερο το αναζήτησε με το βλέμμα του. Το είδε στην κερκίδα και πήγε μέχρι εκεί απλώνοντάς της το χέρι. Της ζήτησε να κατέβει για να ξαναπαίξει με τα μεγαλύτερα κορίτσια -ήταν, έτσι κι αλλιώς, καλύτερη απ' όλες.
«Τι ζωή κι αυτή», σκέφτομαι ως αντικοινωνικός όταν τον βλέπω στο τέλος, μποτιλιαρισμένο σ' έναν ωκεανό κόσμου που ζητούσε κάτι απ' αυτόν. Σε κάθε βήμα τον περίμεναν και φώναζαν και απαιτούσαν αυτόγραφα, του έδιναν μπάλες να τις υπογράψει, επέμεναν για σέλφι... Ενώ μπορούσε να το παίξει πολυάσχολος σταρ, το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη του και δεν αρνήθηκε σε κανέναν τίποτα.
***
Το gala
Η δεξίωση στο Queens, σε μια τέλεια ταράτσα στο κτίριο Terrace on the Park, ήταν η πρώτη της ζωής μου, αλλά παρ' όλα αυτά δεν έκανα καμία προσπάθεια να ντυθώ καλά (δεν έχω καλά ρούχα έτσι κι αλλιώς) με την δικαιολογία -στο μυαλό μου- ότι είμαι ρεπόρτερ εν ώρα εργασίας. Η οποία εργασία περιλάμβανε την καταβρόχθιση εκλεκτών εδεσμάτων, άφθονο καλό κρασί, λίκνισμα στις επιτυχίες που έπαιζε ο DJ, και κουβεντούλα με συμπαθητικούς ανθρώπους.
Επίσης, όσο μιλούσα με το Φασούλα έξω, αρκετός κόσμος μου έδινε το κινητό του για να τους βγάζω μαζί, και σε μια στιγμή δεν άντεξα και έβαλα τον τελευταίο να κάνει το αντίστροφο - του έδωσα το κινητό μου και να το αποτέλεσμα:
Αναρωτιέστε πώς ήταν η ατμόσφαιρα του γκαλά για έναν τελείως άσχετο απ' αυτά όπως o υποφαινόμενος;
Σ' αυτό το μικρό βίντεο θα τα δείτε όλα όπως τα είδα εγώ:
Άξιζε όντως να είσαι εκεί, και η ελληνική ομογένεια έκανε τα πάντα για να εξασφαλίσει μια πρόσκληση:
Είδα άνθρωπο στην είσοδο με τσεκ επιταγών να παρακαλά να τον αφήσουν να μπει, έτοιμος να γράψει το πιο τρελό πόσο στην επιταγή. «Δυστυχώς είναι sold out» του είπαν ευγενικά.
Σε κάποια στιγμή μας μοίρασαν διαφημιστικά της Νικόλ (και δυστυχώς όχι της Πόπης) Μαλλιωτάκη που κατεβαίνει για Δήμαρχος της Νέας Υόρκης ενώ ξαναείχαμε τον Εθνικό Ύμνο απ' τον Πετρέλη, σε νυχτερινή εκδοχή:
Δεν είχα ξανασυναντήσει τους γονείς Αντετοκούνμπο, τη Βερόνικα και τον Τσαρλς. Είναι γλυκομίλητοι και μοιάζουν πολύ πιο νέοι απ' ό,τι περίμενα. Η μόνη διαφορά απ' τα παιδιά τους είναι πως τα ελληνικά τους είναι ίσως λίγο πιο σπαστά. Πέρασαν πολύ δύσκολα χρόνια, τότε που τα παιδιά τους αναγκάζονταν να ζητιανεύουν, και είναι βέβαιο πως η αλλαγή στη ζωή τους είναι πλέον τεράστια. Παρ' όλα αυτά δεν είναι καθόλου σπάταλοι, ούτε επιδεικνύουν τον πλούτο τους με κοσμήματα ή ακριβά ρούχα. Κυρίως όμως, δεν είναι σνομπ ή ψωνισμένοι.
Αναρωτήθηκα αν τους λείπει κάτι απ' την Ελλάδα. Η Βερόνικα είπε πως της λείπουν οι φίλοι της απ' τα Σεπόλια και θέλησε να τους στείλει χαιρετίσματα. Οπότε, πολλά χαιρετίσματα απ' τους Αντετοκούνμπο, φίλοι των Σεπολίων, αν διαβάζετε. :)
Oι στιγμές που μου έμειναν πιο πολύ ήταν όταν βλέπαμε το μικρό αλλά περιεκτικό βίντεο με την ιστορία του Γιάννη απ' το μηδέν στην κορυφή του κόσμου, και το πώς, όταν τελείωσε σηκωθήκαμε όλοι για να τον υποδεχτούμε.
Τα είπε ωραία ο Γιάννης - είχε πολλά να πει και ήθελε να τα πει όλα. Ξεκίνησε πάντως ευχαριστώντας το Θεό γιατί όπως είπε τους δοκίμασε στα πρώτα χρόνια τότε που πεινούσαν και τους έβαλε όλες αυτές τις δυσκολίες. Περίεργη λογική (που υποβαθμίζει το ταλέντο του) αλλά αυτό πιστεύει και δικαίωμά του. Μίλησε με σεμνότητα και χιούμορ («Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που έχετε την υπομονή κι ακούτε το όνομά μου σήμερα τουλάχιστον 100 φορές!»):
Ιδιαιτέρως συγκίνησε τους ομογενείς ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημητρίος και τους ενθουσίασε με τα πατριωτικά κλισέ και τις υπερβολές του (οι παρομοιώσεις του των μελών της οικογένειας Αντετοκούνμπο με διάφορους Αγίους και με τον Μέγα Αλέξανδρο ήταν το κάτι άλλο). Κυρίως όμως δεν τελείωνε. Ξέροντας πως πολλοί ομογενείς ενδεχομένως δεν είχαν έρθει το μεσημέρι στη μεγάλη γιορτή στο Adelphi University -απίστευτο μου φάνηκε που δεν είχε περισσότερο κόσμο στο γήπεδο- λόγω άτυπου μποϊκοτάζ της Εκκλησίας επειδή ήταν Πεντηκοστή, μου φάνηκε ελαφρώς υποκριτική η προσπάθεια της Εκκλησίας να καπελώσει το gala. Στο παιχνίδι του ποιος θα κυριαρχήσει όμως νομίζω πως κέρδισε η υπουργός Τουρισμού Έλενα Κουντουρά που εξασφάλισε το ΟΚ του Γιάννη για να γίνει Πρεσβευτής του Ελληνικού Τουρισμού στις ΗΠΑ, πράγμα χρήσιμο και έξυπνο.
Ήμασταν στην είσοδο του Terrace on the Park όταν η οικογένεια Αντετοκούνμπο αποχώρησε μαζί. Έξι άνθρωποι σχεδόν αγκαλιασμένοι, που έζησαν δύσκολα στην Αθήνα, που δεν το έβαλαν κάτω, και οι ικανότητές τους τους αντάμειψαν τελικά και με το παραπάνω.
Ήταν μια ζωντανή διαφήμιση της ανοιχτής Ελλάδας που νικάει το ρατσισμό του Μιχαλολιάκου (που είχε το θράσος να τους παρομοιάσει με χιμπατζήδες!), και την ανοησία περί προδοτών νέων του Καζάκου. Ήταν επίσης μια ζωντανή διαφήμιση ανθρώπων που αγαπιούνται μεταξύ τους, επιμένουν, και ενίοτε μεγαλουργούν.
