Είχα μιλήσει πριν λίγο καιρό με (και για) τον Έλληνα Georges Jacotey που έφτιαξε ένα Facebook Page (#0000FF) αφιερωμένο στην τέχνη του μπλε χρώματος. [Δείτε:H έκθεση με την Μπλε Αισθητική - στο Facebook].
Μια νέα έκθεση παρουσιάζεται αυτή την εποχή στη σελίδα και έχει τον τίτλο "The Next Greece: A State of Potential Dystopia". Συμμετέχουν πολλοί έλληνες και ξένοι εικαστικοί απ' τους οποίους ζητήθηκε να φτιάξουν έργα σχετικά με την πιθανή, δυστοπική εικόνα μιας μελλοντικής Ελλάδας.
Έχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς είδε ο κάθε ένας τους το θέμα και το τι έφτιαξε - και το γεγονός ότι όλα γίνονται online - και ψηφιακά.
Εξαιρετική επίσης και η προβολή της έκθεσης με ένα ιδιόμορφο Δελτίο Τύπου, που αποτελείται μονάχα από hashtags.
Διαβάζοντας ένα απ’ τα άπειρα άρθρα για την κατάσταση στη χώρα ξεχώρισα κάπου τη φράση ‘η επόμενη Ελλάδα’. Στάθηκα εκεί γιατί μου φάνηκε λογοπαίγνιο και προσπάθησα να το συλλάβω. Αυτή η επόμενη Ελλάδα είναι η Ελλάδα των νέων δεδομένων ή ίσως κάποια άλλη χώρα που πιθανών, σε ανύποπτο χρόνο να ακολουθήσει την Ελλάδα; Με τον καιρό σκέφτηκα πως και οι δύο διαστάσεις είναι κάτι υπαρκτό και υπό συνεχή διαμόρφωση. Παραπάνω από ιδέα, υποθέτω, η επόμενη Ελλάδα είναι μία κατάσταση. Μία
κατάσταση δυνητικής δυστοπίας.
Η βάση όμως της οποιαδήποτε από αυτές τις δύο καταστάσεις που μοιράζονται τον ίδιο τίτλο και ίσως κοινό περιεχόμενο αλλά με διαφορετική αντίστιξη και δοσολογία είναι κάπως γενικόλογη και υπερβολική στα οπτικά της σημεία. Φυσικά, ο τύπος δεν έχει καταφέρει παρά να αποτυπώσει μια καθοδηγημένη επιφανειακή εικόνα ενός κόσμου που πασχίζει να αποδείξει την ικανότητα του να πορευτεί στα πρότυπα της παγκοσμιοποίησης.
Η αποδόμηση του προβλήματος γίνεται είτε από οικονομολόγους που ενστερνίζονται τη λογική ανάλυση και τον καταμερισμό της ουσίας σε στατιστικούς πίνακες και αδέξια δογματικές μαθηματικές αναλογίες είτε από φιλεύσπλαχνες διακεκριμένες προσωπικότητες και σταρ που διακηρύσσουν με λανθάνουσα φιλοσοφική εσάνς τα φιλελληνικά τους αισθήματα και το αόρατο χρέος στον λαό που θεωρείται λίκνο του δυτικού πολιτισμού.
Τι σημαίνει όμως για έναν νέο Έλληνα καλλιτέχνη η παρούσα κατάσταση; Και τι σημαίνει για έναν Ευρωπαίο ή Διεθνή; Ποια είναι η προσωπική θεώρηση τους και ποια η θέση τους; Όχι η πολιτική αλλά η καθαρά ανθρώπινη. Πώς συνδέουν το ζωηρό παρελθόν των 90’s με τη μιζέρια των 00’s; Τι θα ανασύρουν από το παρελθόν και τι θα υπογραμμίσουν από το παρόν για να συνθέσουν ένα οπτικό ψηφιδωτό αντάξιο της πραγματικής γεύσης που αφήνει η παρούσα κατάσταση;
σχόλια