Υπάρχει ένα βιντεάκι που παίζει πολύ στα social media στο οποίο η Αλεξάνδρα ζητά τη βοήθειά μας για να εκπληρώσει το μεγάλο της όνειρο: να αγωνιστεί το καλοκαίρι στο Ρίο.
Είναι αθλήτρια παραολυμπιακών αγώνων με πανελλήνια ρεκόρ σε 50-100μ κι ύπτιο-ελεύθερο. Το σύνδρομο Stiff Person,
με το οποίο έχει διαγνωστεί δεν την έχει αποτρέψει από την κολύμβηση ή τον στόχο της να πάρει μέρος στους αγώνες.
Το κράτος δεν μπορεί να βοηθήσει και έτσι ζητά βοήθεια απ' τους συμπολίτες της.
Όποιος θέλει, μπορεί να τη βοηθήσει έστω και μ' ένα ευρώ, εδώ.
Λέει η ίδια: «Λέγομαι Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είμαι σχεδόν 29 χρονών, και πάσχω από stiff-person syndrom. Είναι μια σπάνια νευρολογική διαταραχή και έχει να κάνει κατά βάση με τους μυς, δεν αποβάλλεται το γαλακτικό οξύ εύκολα και σαν αποτέλεσμα "σκληραίνουν" οι μυς και επέρχονται και διάφορες άλλες κινησιολογικές δυσλειτουργίες. Δηλαδή αν κάνω κάποια παρατεταμένη κίνηση, ενώ στην αρχή δεν έχω πρόβλημα, μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στην κίνηση αφού σκληραίνουν οι μυς μου και "φουσκώνω" (μυϊκή ακαμψία).»
«Ξεκίνησα από τη θάλασσα, είχα πάει σε ένα χώρο στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας όπου μία ομάδα tandem με βοήθησε θεραπευτικά να κάνω κολύμβηση στη θάλασσα. Ύστερα θέλησα να πάω σε πισίνα, να δοκιμάσω και εγώ αν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω αλλά συνάμα και θεραπευτικά. Όταν είδα μια κοπέλα που έκανε αγωνιστικά την προπόνησή της θέλησα και εγώ να προσπαθήσω και έτσι ξεκίνησα. Αρχικά ξεκίνησα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων, πήγαινα παράλληλα και σε ένα ΤΕΕ όπου συνδυαστικά προσέφεραν και θεραπευτική κολύμβηση και έτσι με ωφέλησε στο να κάνω αυτό που θέλω. Έκανα προπονήσεις 1,5 μήνα και παράλληλα γράφτηκα και στον Τυρταίο, το σύλλογο όπου ανήκω και συμμετείχα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Προπονητής μου είναι ο Μιχάλης Νικόπουλος και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω δίπλα μου. Όταν αρχίσαμε προπονήσεις θεώρησε ότι έχω δυνατότητες παρόλο που του εξήγησα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω με την πάθησή μου και ότι μπορώ να ανταποκριθώ ως ένα σημείο αλλά βλέπω ότι οι δυνάμεις μου δεν πάνε για παραπάνω. Επίσης αντιμετωπίσαμε κάποια προβλήματα σχετικά με την κατηγορία στην οποία θα έπρεπε να καταταγώ, στη διαβάθμιση S1 (απ'οπου ξεκινάει) έως S5. Γιατί έκανα καλή εκκίνηση αλλά στα μέσα του 50ριου δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω γιατί "μαγκώνει" το σώμα μου οπότε από εκεί και πέρα δεν μπορώ παρά να κάνω ελάχιστες κινήσεις. Δηλαδή όλα εξαρτώνται από τόσο καλή εκκίνηση θα κάνω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή στην πορεία οι δυνάμεις μου θα με εγκαταλείψουν.
Στη συνέχεια πήγαμε σε αγώνες στη Σουηδία για το διεθνές classification και εν τέλει με κατέταξαν στην κατηγορία S3 με την οποία συνέχισα και στους πανελλήνιους αγώνες.»
«Σε αυτά τα 3 χρόνια που ασχολούμαι δόξα τω θεώ έχω κατακτήσει αρκετά χρυσά μετάλλια (κατά βάση στα 50μ ελέυθερο και στα 50μ ύπτιο) ενώ οι χρόνοι μου, μου έδωσαν το "εισιτήριο" για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης που έγινε στο Αϊντχοβεν της Ολλανδίας τώρα τον Αύγουστο όπου αγωνίστηκα στα 50μ ελεύθερο και στα 50μ ύπτιο στην κατηγορία S3. Ωστόσο δεν κρύβω τη στενοχώρια μου γιατί φέτος έγινε ενοποίηση των κατηγοριών S1 έως S4 στις γυναίκες και κατ'αυτόν τον τρόπο αδικήθηκαν πολλές κοπέλες, μεταξύ των οποίων και εγώ. Γιατί όπως και να το κάνουμε η κάθε κατηγορία έχει και τις δικές τις ικανότητες και δεν γίνεται όλοι να συμμετέχουν σε μία ενοποιημένη κατηγορία. Δηλαδή είναι κοπέλες που αγωνίζονται στο S1-S2 και προφανώς κινησιολογικά δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες με αυτές που αγωνίζονται στο S4. Οπότε είναι κρίμα και άδικο για τα κορίτσια αυτά.»
«Έχω εκπαιδευτεί από ένα φίλο μου ο οποίος εξαρχής μου είπε "και 500 φορές να πέσεις, θα μάθεις". Και έτσι παίρνω το καρότσι και αν ας πούμε θέλω να ανέβω στο λεωφορείο, ακόμα και αν δεν κατεβάσουν ράμπα (που τις περισσότερες φορές δεν κατεβάζουν), βγαίνω από το καρότσι, κάθομαι, παίρνω το καρότσι μου, ξανακάθομαι στο καρότσι μου και έτσι γίνεται. Είναι πάρα πολύ δύσκολο και μόνο να το σκεφτείς είναι κουραστικό αλλά άν το έχεις συνηθίσει δεν είναι.»
«Όπως έχει πει και μια φίλη μου, αν βάλεις στον εαυτό σου ταμπέλα "είμαι ανάπηρη", τελείωσε. Δεν ασχολείσαι με τίποτα. Επειδή από παλιά θεωρούσα τον εαυτό μου δυναμικό, όχι υπερφιλόδοξο, αλλά σε σημείο που να πιστέυω ότι μπορώ να ανταποκριθώ, έβγαλα την ταμπέλα αυτή και είπα "πώς μπορείς να ζήσεις με αυτό που σου συνέβη;", γιατί δεν μου συνέβη από μικρή ηλικία αλλά από τα 14 και μετά, εξέτασα τι μπορώ να κάνω και έκανα κολύμβηση. Όταν ξεκινάω κάτι θέλω να το κάνω καλά. Και αν μου δίνεται και η δυνατότητα απαιτώ από τον εαυτό μου να είμαι σωστή, σοβαρή και αυστηρή με μένα.»
(Το ρεκόρ της)
