Ο Πάνος Μιχαήλ είναι μια μοναδική περίπτωση: Πρωτοπόρος μπλόγκερ, ευρηματικός εικαστικός, φωτογράφος με ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη ματιά, ακούραστος ακτιβιστής, αρθρογράφος με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα. Γνωριστήκαμε ιντερνετικά, στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, μέσω των μπλογκς, συνεργαστήκαμε στο LIFO.gr, δεν κόψαμε ποτέ την αόρατη κλωστή που μας συνδέει.
Είναι απ' τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που ξέρω, και γι' αυτό τον ρώτησα τα πάντα και για τους πάντες.
―Αλήθεια, πώς ήταν πάνω κάτω η παιδική σου ηλικία;
Μεγάλωσα σε μια σχετικά δύσκολη οικογενειακή πραγματικότητα. Επαρχία, μικροαστική οικογένεια, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη τέχνη, βαριά άρρωστος πατέρας για αρκετά χρόνια και μια σειρά άλλων μικροσυμβάντων που συντέλεσαν στο να νιώθω αποσυναγωγός. Σε κάθε περιβάλλον:-) Απ’ τη άλλη, θυμάμαι όλο αυτό , να μου προκαλεί ένα είδος -προστατευτικής- αποστασιοποίησης, να με ωριμάζει πρόωρα και να μου οξύνει την παρατήρηση της ανθρώπινης κατάστασης από πολύ μικρή ηλικία. Ήμουνα ένα είδος γουορχολικού voyeur και της δικιάς μου πραγματικότητας και των άλλων (με αυξομειώσεις μέχρι και σήμερα,-) Δεν με έλκουν τόσο οι ίδιες οι καταστάσεις της ζωής, όσο η παρατηρησή τους. Με τα χρόνια προστέθηκε και η ενσυναίσθηση, ανακουφιστικά ομολογώ. Με έκανε να κατανοήσω τις ρωγμές των άλλων. Και αναπόφευκτα και τις δικές μου.
―Όταν ήσουν μικρός τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Τι έγινες τελικά όταν μεγάλωσες;
Με έθελγε από πολύ οτι είχε να κάνει με τέχνη αλλά με μια λοξή, σκοτεινή πλεύρα. Θυμάμαι σε πολύ μικρή ηλικία να ακούω το Σαμποτάζ της Λένας Πλάτωνος στο ραδιόφωνο, να μη καταλαβαίνω βέβαια Χριστό, αλλά να ανατριχιάζω πατόκορφα:-) Την ίδια περίοδο πάλι (αρχές 80ς δηλαδή) θυμάμαι να παρακολουθώ τα Παραμύθια της Κούκλας, μια stop animation σειρά παραμυθιών η οποία δεν ήταν καθόλου αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ένα συνηθισμένο τυπικό παιδικό πρόγραμμα, με το spooky voice over της ηθοποιού Όλιας Λαζαρίδου και τις creepy ιστορίες να μου προκαλεί το ίδιο ακριβώς ανατρίχιασμα. Τι ήθελα λοιπόν να γίνω όταν μεγαλώσω; Μια παράξενη, αιθέρια σκοτεινή κούκλα που να αφηγείται, αλλιώτικες ιστορίες, θραυσματικά, φασματικά, σαν τη λεϊζερ μουσική της Πλάτωνος. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα επαρκώς, αλλά ακόμα το παλεύω (και δεν σκοπεύω να παραδώσω εύκολα τα όπλα,-)
―Πότε κατάλαβες ότι σε τραβάει η τέχνη;
Η τέχνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα διαδραμάτιζε κυρίαρχικο ρόλο στη πραγματικοτητά μου. Ήταν ένα φαντασιακό playground που μου επέτρεπε, κι ακόμα μου επιτρέπει, να οχυρώνομαι πίσω από τις γραμμές αμυνάς της, να φορτίζω μπαταρίες, να δημιουργώ περιβάλλοντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ανάλογα τις φάσεις της ζωής μου) και να διακτινίζομαι όπου αυτή με έστελνε. Η σύνδεση μαζί της δεν υπήρξε ανέφελη (μεγάλωσα σ’ ένα έντονα αντικαλλιτεχνικό περιβάλλον), αλλά υπήρχε πάντα ως κεντρικός άξονας. Υπήρξαν περιόδοι στην πρώτη νεότητα μου, που απομακρύνθηκα παροδικά λόγω οικονομικών και οικογενειακών δυσχέρειών) αλλά από τα 29 κι έπειτα η ένωση υπήρξε καθολική. Όχι ακριβώς με τον παραδοσιακό τρόπο βέβαια, αλλά υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει μέσα σε ολή αυτή την βύθιση της Ατλαντίδας που σισύφεια βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια.
Καταναλώνω ατέλειωτο αριθμό εικόνων από τότε που με θυμάμαι. Αλλά το να δημιουργήσεις Εικόνα και να αλληλεπιδράσεις με κάποιον άλλο για να τη δημιουργήσεις δεν μου είχε συμβεί με την ένταση που μου έδωσε την δυνατότητα η φωτογραφία.
―Μίλησέ μου για την περίοδο της ανόδου των ελληνικών μπλογκς (και για το δικό σου).
Έχω την αίσθηση τώρα που την βλέπω από απόσταση, πως υπήρξε άτυπα ως μήτρα και ψηφιακών παθογενειών που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα αλλά και ανάδυσης μιας γενιάς που την τσακίζει τώρα η κρίση, αλλά τότε ήταν στα ντουζένια της. Μοιάζει σχεδόν προϊστορική βέβαια, αλλά μέσα σε αυτό το ψηφιακό χωνευτήρι γεννήθηκαν και συνύπαρξαν τάσεις, φυλές, άνθρωποι που μπορεί να βιώνανε την μεταολυμπιακή ευημερία αλλά νιώθανε πως κάτι τελειώνει και κάτι άλλο ερχόταν, κάτι που τα πίξελς των μπλογκς τους βοηθούσε να σχηματίσουν και να του δώσουν μορφή . Αυτό προσπαθούσαν να εκφράσουν οι περισσότεροι αν το εξετάσουμε μακροσκοπικά (είτε αναφερόμαστε στη λαοφιλή σατιρική δημαγωγία του Pitsirikos είτε στον ποιητικό βιότοπο του George Le Nonce,-) Τα μίντια φάνταζαν ακόμη παντοδύναμα, αλλά ήδη είχαν αρχίσει να γαγγραινιάζουν το ένα μετά τ’ αλλο αφού η χρηματοπιστωτική φούσκα τα είχε μεταβάλλει σε πλεξιγκλάς κελύφη κενόδοξων στελεχών σε κάθε επίπεδο της πυραμίδας και το περιεχόμενο τους ήταν πιο αποβουτυρωμένο από ποτέ. Κάνω την αντιπαραβολή με τα μίντια γιατί τα μπλογκς υπήρξαν (την Ά και ΄Β season τους πιο πολύ,-) ένα ουσιώδες ψηφιακό αντίβαρο όπου μπορούσες να συντονιστείς με πράγματα σημαντικά, ειλικρινή, απαλλαγμένα από την περιρρέουσα ελληνική μπαναλαρία, αν το έψαχνες λιγάκι βέβαια. Με την δηλητηριώδη επέλαση των tabloid δημοσιογραφίσκων και του βασικού προγόνου της ψηφιακής σαπίλας που βιώνουμε σήμερα, του περίφημου Troktikou, τα μπλογκς πέθαναν. Όχι τόσο γιατί είχε κλείσει ο κύκλος τους αλλά επειδή η έλλειψη ποιοτικής επιδραστικής ψηφιακής κουλτούρας σε συνδυασμό με το τοξικό paradigme shift που συντελέσθηκε ήταν παραπάνω απ΄οτι άντεχαν οι περισσότεροι.
Εγώ με το greekgaylolita.blogpost.com κινήθηκα εξ’ αρχής εντελώς μοναχικά, ιδιοσυγκρασιακά. Και καλλιτεχνικά βέβαια. Στην πρώτη του περίοδο πειραματίστηκα με την gay πορνογραφία, την μίξη της με άλλες συνιστώσες της pop culture, και την ποίηση. Εντελώς αυτόματη γραφή. Εννοώ πως στη πρώτη περίοδο δεν σχεδίαζα τίποτα βάσει προγράμματος κτλ. Είχε μαζευτεί ψυχικό υλικό ετών που πίεζε να εξωτερικευθεί. Τυχαία ανακάλυψα την δυνατότητα του μπλόγκιν εκείνη τη περίοδο (καλοκαίρι 2005), και τυχαία αλλά εκρηξιγενώς άρχιζε να σχηματίζεται αυτό που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως ψηφιακό μου ύφος: υπήρξα και συνεχίζω παραλλαγμένα να κάνω curating στις εμμονές μου, οι οποίες είναι συγκεκριμένες: το σεξ, το ερωτικό πένθος, η ποίηση και το ρεμιξαρισμά τους με το ψυχικό τοπίο είτε το δικό μου είτε των άλλων. Για μένα η μίξη ανοίκειων φαινομενικά υλικών και η σύνθεση τους σε κάτι άλλο αποτελεί βασική επιδίωξη. Σημασία για δεν έχει να ανακαλύψεις νέα υλικά όσο το να επιχειρήσεις με τα ήδη υπάρχοντα να σχηματίσεις το περίγραμμα του Νέου. Πάνω σε αυτό τον άξονα κινήθηκα και στο noMiracleshere στο σαϊτ του LIFO.gr, διευρύνοντας κάπως τις θεματικές.
―Τι ήταν το χειρότερο εκείνη την εποχή στο ελληνικό ίντερνετ; Και τι τώρα;
Το χειρότερο ήταν οι εντελώς κωμικές ψηφιακές έριδες που συνέβαιναν σχεδόν κάθε μέρα. Αθώα χειρότερο θα το χαρακτήριζα σε σύγκριση με το σήμερα. Τώρα το χειρότερο είναι αληθινά χειρότερο. Η σαπίλα του εξωψηφιακού μάτριξ έχει εγκαθιδρυθεί στον κεντρικό ψηφιακό πυρήνα. Με πολλές παραλλαγές, με τα πουλέν αλλά και τα απολειφάδια της πρώην τρυφηλής νυν χρεοκοπημένης περιόδου να διεκδικούν στασίδια και λόγο ύπαρξης στο τωρινό σκηνικό το οποίο ως μαύρη τρύπα καταπίνει τους δαρβινικά άτυχους. Η έλλειψη γούστου και καλλιέργειας συνεχίζει να είναι βασικό χαρακτηριστικό. Και βέβαια η βασική μας κατάρα: η έλλειψη συνεννόησης κάθε όχθης (ακόμα και μεταξύ των ίδιων των μελών της ,-).
―Ποιους 5 εν ζωή Έλληνες καλλιτέχνες (κάθε είδους τέχνης) εκτιμάς περισσότερο, και γιατί;
Την Λένα Πλάτωνος. Γιατί ήταν η επόμενη μετά τον Χατζιδάκι που μας έβαλε να ακούσουμε τον (μελλοντικό) εαυτό μας. Συνδύασε την κληρονομιά των εξαιρετικών μουσικών σπουδών της με τα καινοτομικά ίχνη των ηλεκτρονικών τοπίων μέσω των οποίων δημιούργησε ολόκληρα αυτοτελή σύμπαντα, επαναχαραξε το ψυχικό μας τοπίο καθως επιχειρούσε να μιλήσει καθε φορα για την πολυμορφη και αντιφατικη συγχρονη πραγματικοτητα. Tωρα πια με μεγαλείο μέσα από τη συντριβή
Την Πάολα Ρεβενιώτη. Για τα αντισυμβατικά της ντοκυμαντέρ. Για τις υπέροχες φωτογραφίες αγοριών. Για την πρώτη και μοναδική ποιητική συλλογή της, Σαλτάρισμα. Και βέβαια γιατι μας υπενθυμίζει κάθημερινά πως κάθε καλλιτέχνης είναι πουτάνα. Και αυτή ως μέγιστη και στα 2 δεν κωλώνει πουθενά. Γιατί ξέρει την σημασία της Τέχνης όσο και της Καύλας.
Την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη. Στα ψυχικά φιλμ νουάρ που είναι τα ποιηματά της περιέγραψε μοναδικά το Παλιό και το Νέο. Μετά αναλήφθηκε στο αρχιπέλαγος της Κυψέλης. Καμιά φορά μας επισκέπτεται, μ' ένα στεφάνι φως, για μας μιλήσει για καρδιές συντετριμένες, κόκκαλα που τσακίζονται και σάρκες που σπαράσσουν .
Τον Κωνσταντίνο Βήτα. Γιατί με την μουσική του έκανε τα σωματά και τις ψυχές μας αρτηρίες ηλιακής ακτινοβολίας και μας συγχώνευσε με τον αληθινό εαυτό μας (εκείνη η κατάσταση πριν ακόμη γίνουμε σώμα). Κλειδοκράτορας ένος τεθλασμένου κόσμου, με αφετήρία την πόλη, μας έκανε να βιώσουμε την μουσική του ως απόδραση από την φυλακή του μυαλού μας. Μπορείτε να φανταστείτε τις διαδρομές μακριά από την ποντικοπαγίδα της σύγχρονης ζωής χωρίς την μουσική του; Εγώ όχι.
Την ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη. Αυτός, αυτή και τα Μυστήρια. Έτσι φαντάζομαι την Γλυκερία στο δικό μου ψηφιακό σύμπαν Οι δρόμοι την χορταίνουν, οι πισίνες την πνίγουν, τα ποτά την κρεμάνε. Διψάει συνεχώς, σκύβει και τα νερά εξαφανίζονται. Σκασίλα της μεγάλη! Γνωρίζει την περιπλοκότητα του μεταμοντέρνου κόσμου αλλά στη παρούσα ιστορική φάση προέχει ένα ποιήμα για την αντιμετώπιση της ψαλίδας στα μαλλιά. Πλησιάζει άλλωστε η δίκη και οι κατηγορίες είναι βαριές. Αυτό που την φοβίζει είναι η πιθανότητα αθώωσης βέβαια.,-)
―Η γλώσσα σου είναι κοφτερή - δε φοβάσαι ποτέ μήπως βρεις το μπελά σου; Ή τον βρήκες ήδη ποτέ;
Χμμ, είναι κοφτερή αλλά δίκαια θεωρώ. Και τα κινητρά της δεν είναι ποτέ χυδαία. Με ταλαιπωρεί ένα είδος poetic justice και πολλές φορές δεν μπορώ να συγκρατηθω λολ. Τον έχω βρει μια φορά, όταν το 2009 με μήνυσε ο παντοδύναμος τότε Βγενόπουλος. Όχι όμως για κάτι που είπα αλλά για ένα εικαστικό fragment που είχα φτιάξει που θεωρούσε πως τον στοχοποιούσε και δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ποπ πορτρετο του με τη μετάφραση ενος αγαπημένου μου τσαγκαρουσιανισμού από ένα βιβλίο με κειμενά του από τα 90ς, τις πέριφημες Μ οναξιές: "Όλοι Οι Νεκροί Είναι Κύριοι". Όπως καταλαβαίνεις μου φάνηκε εντελώς κουλή η μήνυση αλλά αν την εντάξεις στο γενικότερο ψηφιακό πλαίσιο της εποχής που ήδη άρχισε να ασθενεί και στο οποίο είχαν εισέλθει παίκτες σαν τον Βγενόπουλου και των διαφόρων pet τους, βγάζει κάποιο νόημα. Η μήνυση παραγράφηκε. Το καλλιτεχνικό κριτήριο του Βγενόπουλου μάλλον δεν άλλαξε. Ούτε το δικό μου. Και thanks god ούτε και του Στάθη ,-)
―Θες να μου πεις για τη σχέση σου με την φωτογραφία;
Η σχέση μου με τη φωτογραφία συνέβη κι αυτή με παρόμοιο τρόπο όπως κι η καλλιτεχνική μου έκφραση μέσω των pixels. Καταναλώνω ατέλειωτο αριθμό εικόνων από τότε που με θυμάμαι. Αλλά το να δημιουργήσεις Εικόνα και να αλληλεπιδράσεις με κάποιον άλλο για να τη δημιουργήσεις δεν μου είχε συμβεί με την ένταση που μου έδωσε την δυνατότητα η φωτογραφία. Είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος. Και ιδιοσυγκρασιακός κι εδώ. Μπορώ να καταλάβω την mentality της τεχνικής πλευράς της φωτογραφίας αλλά για μένα διαδραματίζει μικρό ρόλο. Σημασία έχει να βρεθεί το μυστικό νήμα μεταξύ εσένα κι αυτού που φωτογραφίζεις. Κι αν δεν βρεθεί να το δημιουργήσεις. Επιζητώ και λειτουργώ σε ένα πλάισιο δαμιανικού, σταβερικού ψυχικού και υλικού rawness. Όχι τεχνητά φώτα, όχι στούντιο, όχι φωτοσοπ, όχι βοηθοί. Αυτό σημαίνει πως για να θεωρήσω μια φωτογραφία καλή πρέπει να έχω καταφέρει να διεισδύσω στο ψυχικό τοπίο του φωτογραφιζόμενου. Κατάσταση εξ ορισμού όχι εύκολη. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος και ο Μιχάλης Μιχαήλ μου έδωσαν την ευκαιρία να το δοκιμάσω το ύφος μου και στα πλαίσια των μίντια, όσο συνεργαστήκαμε, χωρίς να το κατσιάσουν. Αντίθετα, το ανέδειξαν και το υποστήριξαν ιδανικά. Δεν είναι αυτονόητο στη μικρόψυχη (και ανίδεη εν πολλοίς φωτογραφικά) ελληνική πιάτσα. Τους είμαι παντοτινά ευγνώμων :-)
―Ποιοι είναι οι 5 αγαπημένοι σου φωτογράφοι;
Ο Σπύρος Στάβερης.
Η Νan Goldin.
O Robert Mapplethorpe.
O Juergen Teller.
Ο Cecil Beaton.
―Τράβηξες τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του Γιάνη Βαρουφάκη, καιρό πριν γίνει υπουργός. Τι θυμάσαι από εκείνη τη μέρα; Ποια η γνώμη σου σήμερα γι' αυτόν;
Δεν θα με πιστέψει κανείς αλλά ο Γιάνη εκείνο το πρωινό υπήρξε το αντίθετο της flamboyant περσόνας που ξεδίπλωσε τα κατοπινά χρόνια. Ήταν εξαιρετικά προσηνής, ήρεμος, υπάκουος (δε ζητάω συνηθισμένα πράγματα συνήθως και γουορχολικά εφορμώ όταν δεν το περιμένουν,-). Τον Νάρκισσο τον εντόπισα σε εκείνο το session για αυτό τον έσυρα μετά από το πρώτο ζέσταμα, σε μια κοιλότητα της τριλογίας στην Πανεπιστημίου. Εκεί μακριά απο τους περαστικούς ήξερα πως αν δημιουργόταν εστω και για δευτερόλεπτα το raw intimacy που χρειαζόμουν, θα κατάφερνα να απενεργοποίησω τη περσόνα. Νομίζω πως σε κάποιο βαθμό τα κατάφερα. Ως περσόνα ο Βαρουφάκης μέχρι και πέρσι μου ήταν συμπαθής. Αναγνώριζα προβληματικά στοιχεία στο αφηγημά του αλλά guess what? Εξίσου προβληματικό ήταν και το αφήγημα του απέναντι στρατοπέδου. Από την ανάληψη και μετά βέβαια το πράγμα ξέφυγε. Ο Γιανης επιχείρησε μεταξύ άλλων να μεταβάλλει σε spectacle την κρίση με όρους παγκόσμιους αλλά υπερίσχυσε το δικό του περφόρμανς. Κι αναπόφευκτα το πολιτικό άδειασμα από κάθε πιθανό διεθνή σύμμαχο και βέβαια από τους τακτικιστές protiforaaristera συντρόφους του οι οποίοι τον ξεφορτώθηκαν απλά και συνοπτικά όπως κάθε κουτοπόνηρη μεσήλικη πρωταγωνίστρια ξεφορτώνεται την ταμπεραμεντόζα παρδαλόστομη συμπρωταγωνίστρια η οποία παίρνει περίσσοτερο χειροκρότημα (και στην περιπτωσή μας και το παγκόσμιο bizz,-) Τι κρίμα που το εγχώριο κοινό της κακοπαιγμένης παράστασης στραμπουλήχθηκε τόσο άγαρμπα και καιροσκοπικά.
―Φωτογραφίζεις επαγγελματικά για το θέατρο. Πες μου για τους ηθοποιούς και τη φύση τους, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεσαι εσύ;
Και η ενασχολησή μου με τη θεατρική φωτογραφία υπήρξε αποτέλεσμα τυχαιότητας (3 στα 3 λολ). Το 2012, το φθινόπωρο μου προτείνει ένας νέος τότε σκηνοθέτης , ο Γιάννης Σκουρλέτης των Bijoux de Kant να έρθω να παρακολουθήσω μια πρόβα του έργου που ανέβαζε τότε, το Είσαι Σκοπός και Γύρω σου Χορεύουν Τσοπανόσκυλα με πρωταγωνιστή τον Στράτο Τζώρτζογλου και την άγνωστη εκείνη την εποχή Λένα Δροσάκη. Πήγα κι εκεί μετά από μια εκ βαθέων συζήτηση διαπιστώσαμε πως ταιριάζαμε και μου πρότεινε να αναλάβω φωτογραφικά τη παράσταση.
Έτσι ξεκίνησαν όλα με το θέατρο:-) Με το οποίο διατηρώ μια αμφίθυμη σχέση:-). Όπως και με τους ηθοποιούς, τους οποίους αγαπώ και κατανοώ αλλά οι περισσότεροι έχουν γαλουχηθεί στρεβλά από την glossy εγχώρια σχολή media και φωτογραφίας. Υπάρχουν περιπτώσεις μεγαλύτερων σε ηλικία αλλά εξαίσιων σκαριών όπως η Πιττακή η οποία μέχρι και πους απς μου έκανε όταν της το ζήτησα στα πλαίσια του αυτοσχεδιασμού απολύτως συγκεντρωμένη (τίποτα δεν είναι τυχαίο,-) κι υπάρχουν περιπτώσεις νεαρών που ψελλίζουν μονότονα ωδές στο Άγιο Photoshop. Όπως και αρκετοί σκηνοθέτες θεωρούν πως μια απλή καταγραφή τύπου "όλος ο θίασος, τα πρώτα ονόματα μπροστά, τ’ άλλα δίπλα" και λοιπές μπαναλαρίες (φωτογραφικά) είναι ότι χρειάζεται. Μου είναι παντελώς αδιάφορη καλλιτεχνικά αυτή η αντίληψη και δεν μπορώ να λειτουργήσω με επάρκεια. Σου ανέφερα πριν για το τρόπο που φωτογραφίζω. Εγώ όταν φωτογραφίζω θέατρο λειτουργώ κασσαβετικά. Βουτάω μέσα, γίνομαι μέρος του σκηνικού δρώμενου. Το έργο είναι η αφορμή. Σημασία έχει να αναπτυχθεί την ώρα του session ένα αυτάρκες σύμπαν όπου ο αυτοσχεδιασμός, η αλληλεπίδραση μεταξύ εμένα και των ηθοποιών θα δημιουργήσει ένα παράλληλο έργο, το οποίο ο φακός θα αποτυπώσει.
―Η αισθητική σου και η εικαστική σου ματιά είναι άμεσα αναγνωρίσιμες, και κατά καιρούς τις έχουν(με) μιμηθεί πολλοί. Πώς θα τις περιέγραφες εσύ; Επίσης, ασχολείσαι με πολλά και διάφορα, όλα έχουν κοινό παρονομαστή την κουλτούρα (ποπ και μη). Νιώθεις να σκορπίζεσαι; Σκέφτεσαι μήπως έπρεπε να επικεντρωθείς μόνο στο γράψιμο, μόνο στην τέχνη, μόνο στη φωτογραφία, μόνο στη δημοσιογραφία;
Αυτό που λές είναι αλήθεια. Το σκεφτόμουν πιο έντονα παλιότερα. Λόγω ιδιοσυγκρασίας πάλι, μου είναι σχεδόν αδιάφορος ο καριερισμός. Ειδικά στη μικρόψυχη και εν πολλοίς ανερμάτιστη ελληνική πιάτσα όπου παρατηρούσες παλιότερα -πιο έντονα είναι η αλήθεια- μειράκια να καμώνονται τους ηγήτορες κάθε είδους industry. Έχω μάλλον ένα βασικό μειονέκτημα: με έλκουν μόνο οι αισθητικά και πνευματικά συνένοχοι. Όποτε επιχείρησα να παραβώ αυτή μου την παραδοχή βασανίστηκα φρικτά ,-) Απ’ την άλλη ομολογώ πως η εποχή έχει ενώσει κατά ένα περίεργο τρόπο όλους αυτούς τους τομείς που παλιότερα είχαν πιο στεγανά όρια. Οπότε νιώθω σχετικά στα νερά μου μέσα σε αυτή τη περιδίνηση. Τώρα όσον αφορά αυτό που αναφέρεις ως μίμηση του καλλιτεχνικού, φωτογραφικού, ψηφιακού μου ύφους, ομολογώ πως το βλέπω ως επιδραστικότητα πιο πολύ και δεν με ενοχλεί. Θεωρώ θετικό, σε όποιο βαθμό κι αν συντελέσθηκε (και χωρίς ν' αποτελεί και επιδιωξή μου,-) αν έχω καταφέρει με το τρόπο που δημιουργώ να επηρεάσω κι άλλους.
―Φτιάχνεις τα ποστ της Θετικής Φωνής στο Instagram. Θες να μου μιλήσεις γι' αυτό;
Ήταν κι αυτό τυχαίο (όπως έχεις καταλάβει είναι στο κάρμα μου λολ,-). Μου προτάθηκε αρχικά από τον Λευτέρη Κουλώνη και από την ΘΦ με πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία να ενώσω το αισθητικό μου στίγμα με τον Σύλλογο και να δημιουργήσω ένα είδος κιβωτού που θα επικοινωνούσε με ένα ιδιότυπο ψηφιακό τρόπο με πολλά και διάφορα κοινά. Σε αυτή την κιβωτό όλα μπερδεύονται γλυκά. Η οροθετικότητα, το σεξ, οι gay εμμονές, η ποπ και τρας culture, το lowbrow και το highbrow, εν τέλει ένα work in progress για αυτό που θεωρώ εγώ τι σημαίνει να είσαι οροθετικός, να γουστάρεις τη ζωή, να έχεις πετάξει στο κάλαθο των αχρήστων τις ανούσιες ενοχικότητες και να μη φοβάσαι να διασπείρεις: τη καύλα σου, το χαμογελό σου, το σώμα σου, το μυαλό σου. Χωρίς φόβο πια.
―Πες μου τι σκέφτηκες και τι περίμενες όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι η γνώμη σου για όσα έκανε;
Κριτικά και καχύποπτα από την πρώτη στιγμή. Περίμενα πότε θα προσβληθεί από κυβερνητισμό και λαλιωτισμό. Ειδικά όταν είδα που τοποθέτησε μερικούς ανθρώπους κλειδιά της σήψης. Αν ολοι οι προηγούμενοι ήταν η γάγγραινα που μας ακρωτηρίασε κυριαρχικά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο μπλαζέ αριστερουάζ ξερόλας γιατρούλης που όχι μόνο δεν θεράπευσε τον ασθενή του αλλά τον έχωσε πιο βαθιά στο κώμα. Έκανε ελάχιστα θετικά στον προνομιακό του (και πάμφθηνο οικονομοτεχνικά) τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πασοκοποιήθηκε κι αυτός τάχιστα, και τώρα μας χώνει το αριστερούλικο δάχτυλο ψάχνοντας να βρεί αυτό που ο ίδιος απώλεσε: την αξιοπρέπεια. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Βλέπεις τις επιλογές των επόμενων και κουλαίνεσαι, οπότε συνεχίζεις να ανέχεσαι το δάχτυλο γιατί από 'κει ξέρεις πως θα χωθεί ολόκληρο το χέρι, -)
―Υπάρχει άραγε λύση, ή όποιος και να βγαίνει πάντα τα ίδια θα κάνει πάνω κάτω;
Να απαντήσω νιχιλιστικά; Το κάρμα του bad governship, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το κουβαλάμε εδώ και δυο αιώνες. Τους Ευρωπαίους και αμερικάνους φίλους μας το ίδιο. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.
Οπότε όσο μένουμε κι εμείς κι αυτοί στο ίδιο άγονο μοτίβο ούτε λύση θα υπάρξει, ούτε σωτήρας. Μονάχα περικύκλωση κι ανακύκλωση.
―Ένα θέμα που συζητιέται είναι η νέα ΕΡΤ που σε λίγο θα κλείσει ένα χρόνο. Βλέπεις καθόλου; Ποια είναι η γνώμη σου για την πορεία της;
Περσινά ξινά σταφύλια. Προτιμότερα από τα μαύρα των προηγούμενων; Ίσως αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά. Πόσα κομματικά lovechilds να φάμε στη μάπα ακόμη επειδή μας ταίζει ακόμα ελάχιστα γκουρμέ μέσα στα σκατά των ιδιωτικών;
―Ποια η γνώμη σου για την προπαγάνδα των ιδιωτικών καναλιών; Θα σε πειράξει αν μείνουν μόνο τέσσερα;
Ποιά ιδιωτικά καλέ; Ανεπίσημα κρατικά ήταν και είναι κι αυτά Στην Ελλάδα ζούμε, το χωριό είναι μικρό και τα στόματα μιλάνε. Το ότι έβλαψαν την μεταπολιτευτική δημοκρατία ίσως πιο πολύ κι από τα κόμματα, και διέφθειραν την μάζα πιο πολύ κι από το ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν βέβαιο. Το ότι ο Νικ Πάπας θα αποτύχει είναι κι αυτό βέβαιο. Αντικαθιστώντας τα 104 με 4 σκατά και πουλώντας κουτσογιωργέ κυβερνητική πυγμή αντί για ουσιώδεις αλλάγές αλλάζει τίποτα;
―Αν μπορούσες να σώσεις μόνο 5 τραγούδια, ποια θα ήταν αυτά και γιατί;
Την Αναλύζα της Λένας Πλάτωνος. Γιατί με όποτε ακούω αυτό το αριστουργηματικό τραγούδι καταφέρνει κάθε φορά, με διαφορετικό τρόπο να μου καθαρίζει τους πιο δύσκολους λεκέδες. Τους λεκέδες της καρδιάς
___________
―Πες μου τι σκέφτεσαι για τα πρόσωπα της επικαιρότητας... Ας πούμε,
Αλέξης Τσίπρας:
Ωραίο το φουστάνι του Αλέξη. Κι αυτό που μας φόρεσε. Να έδινε και τις σωστές απαντήσεις στα αμείλικτα ερωτήματα της πραγματικότητας που βιώνουμε πριν κατηφορίσει αναπόφευκτα κι αυτός.
Πάνος Καμμένος:
Καλύτερα να παίζει σε διαφημιστικά τον ιατρικό συνοδό αριστερών άτακτων αγοριών, παρά στην πραγματικότητα.
Κυριάκος Μητσοτάκης:
Από την κουζίνα του Πατρικού κατευθείαν στο σαλόνι του κόμματος. Σε περιόδους του τίποτα της δημοκρατίας, σαν τις σημερινές ξέρεις πως λίγα πράγματα θα διαρκέσουν μετά την καταιγίδα. Ο Κυριάκος είναι ένα από αυτά.
Βασίλης Λεβέντης:
Αποσυναγώγός για χρόνια. Σταλεγάκιας - αρχέτυπο. Είχει ταυτότητα, δράμα, ενέργεια, πάθος. Τώρα επιτέλους και βουλευτική έδρα. Ζωντάνή διαφήμιση πως στην Ελλάδα ζεις υπάρχει Ελπίς (για τον εαυτό σου).
Ζωή Κωνσταντοπούλου:
Ντομινατρίξ πρωταγωνίστρια μεταφοιτητικού κυβερνητικού ρομάντσου με φράουλες , αίμα κι άδοξο τέλος. Πιο συμπαθής από τους άσπονδους συντρόφους της οι οποίοι κάνουν συνεχώς πόλεμο με λάθος τακτικές.
Ηλίας Κασιδιάρης:
Ένα ακόμα από τα πιο φρικώδη άνθη που γέννησε η εποχή.
Απόστολος Γκλέτσος:
Απενοχοποιημένος με την επιθυμία του, ντόμπρος, μέσα στην ομοφοβική καταιγίδα καταιγίδα που αναζωπύρωσε το Σύμφωνο Συμβίωσης , με τις γνωστές δηλώσεις τους βοήθησε νοοτροπίες και στερότυπα να αρχίζουν να μετακινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Τάχθηκε με τη σωστή πλευρά χωρίς περιττές αγκυλώσεις. Ένα straight friendly gay pride από μόνος του. ,-)
Χρυσιήδα Δημουλίδου:
Κάθε εποχή έχει τις αρλεκινιστριές της. Και τους αρλεκίνους της.
Νότης Σφακιανάκης:
Ελεήμων και πανάχραντος αοιδός, στεγνώνει με το πιστολάκι των μαλλιών τον μύστακα, έρχεται σε επαφή με το υπερπέραν και ύστερα επιστρέφει για να κηρύξει τον Λογο τον Σωστό. Πρόβλημα: από το στόμα του βγαίνουν όλο και πιο συχνά χρυσαυγίτικες γαζέλες παρά ο Λόγος ο σωστός.
Γιώργος Λάνθιμος:
Νομίζω ο πιο σημαντικός σκηνοθέτης της γενιάς μας. Ενθυλάκωσε στο σύμπαν του τα θραυσματα, τις εμμονές, τη τραυλή μας γλώσσα και με όλα αυτά σχημάτισε την κατατρομαγμένη μας πραγματικότητα. Κατάφερε να εκφράσει και την διπλοφοδραρισμένη τσέπη του Από Μέσα Πεθαμένου παγκόσμιου χωριού με την μεταπήδησή του στο εξωτερικό και την δημιουργία του Αστακού. Βλέπει αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας και μας κλέβει το φως.
Ντίνος Χριστιανόπουλος:
Σπουργίτι και γεράκι σε ένα σώμα. Και στο σώμα το θνητό και στο σώμα της ποίησης του.
Ρούλα Κορομηλά:
Σαν άλλη Έλσα Μαρς επέστρεψε στον τόπο του τηλεοπτικού εγκλήματος για να σερβίρει μια αποβουτυρωμένη εκδοχή του Freak Show της και των φρικιών που δημιούργησε κι επέβαλλε από τα αλλοτινά έκπαγλα 90ς. Μονάχα που τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Το ξέρει. Και το ξέρουμε.
Στέφανος Χίος:
Ο αδέκαστος, ασυμβίβαστος, τολμηρός δημοσιογράφος που όλα τα σύγχρονα μίντια θα ήθελαν να έχουν. Not.
Νατάσσα Μποφίλιου:
Υπάρχουν περιόδοι που γεννούν τις πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνιστριές τους χωρίς διαμεσολαβητές. Η Μποφίλιου έχει το εκτόπισμα που χρειάζεται. Το είχε και στα πιο άγουρα της όταν τραμπαλιζόταν λίγο άτσαλα ανάμεσα στο κοριτσάκι που είναι και στην σκηνοθετημένη ντίβα. Το τελευταίο καιρό το χει βρει νομίζω το σήμα που θέλει να εκπέμπει.
Κική Δημουλά:
Νεκρή Φύση.
Γιώργος Κουρής:
Ό,τι χειρότερο εξέθρεψε ο πασοκισμός. Λέκιασε τους πάντες και τα πάντα, ύστερα έγινε μεσαιομιντιάρχης, συνεχίζοντας να λεκιάζει λίγο πιο ζυγοσταθμισμένα, αλλά το κακό είχε γίνει. Ο αυριανισμός με την ανοχή του δημοσιογραφικού κλάδου μόλυνε σχεδόν όλα τα μίντια, με διάφορες παραλλαγές.
Νίκος Χατζηνικολάου:
Αλλός ένας πρωταγωνιστής απότοκο του μιντιακού τοξικού βιότοπου της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Αντέχει ακόμα, ως ένδοξο πουλέν-απομεινάρι των μιντιακών ερειπίων.
Δημήτρης Παπαϊωάννου:
Δημιούργησε το αισθητικό σύμπαν της γενιάς μας. Μεταπήδησε παροδικά στην μεγάλη κλίμακα χωρίς να πουλήσει ανεπίστροφα την ψυχή του στον διάβολο. Πατάει στέρεα στη ουσία της τέχνης του, που παραμένει ακόμα γυμνή, βρώμικη με το φως των σωμάτων να φωτίζει το ατέρμονο πηγαινέλα των πάντων. Μέσα κι έξω.
Το Μικρό αγόρι των Στέρεο Νόβα. Η σκόρπια ζωή, το Μάνα της αρχής, η αστική απελπισία, όλα εκεί αγέραστα.
Το Ανθρώπων Έργα του Κραουνάκη. Είμαστε όλοι μόνοι. Αλλά ποτέ ολομόναχοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πέφτουμε στους τοίχους με εκατό. Τα συμβάντα, το αίσθημα και το έργο που παίζουμε όλα εδώ έγιναν ένα.
Το Heroes του Bowie τραγουδισμένο από την Nico. Σε αυτό το τραγούδι - θρύλο η Nico κυριολεκτικά χτυπιέται με το αόρατο, το βουτάει στον εξώκοσμο ζόφο της και το επιστρέφει ως μια ραψωδία σκοταδιού. Η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ τρυφερή μαζί της-μας . Αλλά ποιός νοιάζεται; We can beat them just for one day, we can be Heroes just for one Day.
Το The Man Who Sold The World του David Bowie. Ζούμε μια απελπισία απόλυτη μασκαρεμένη σε ψευδομακάβρια ευδαιμονία οι κάτοικοι των σύγχρονων δυτικών μητροπόλεων . Ο Δαβίδ ήξερε ποιος πουλάει και ποιός αγοράζει όνειρα, ίσκιους κι αινίγματα.. Εδώ μας κάνει τα αποκαλυπτήρια. Τολμηρά και υπέροχα.
