Τότε που μελετούσα ευλαβικά τη ζωη του Warhol, διάβαζα και έβλεπα τα πάντα και για τους Σούπερστάρς του. (Έτσι τους ονόμαζε ο ίδιος, και, ακολούθως, και τα έντυπα της εποχής.)
Ήταν κάτι όμορφες, εναλλακτικές γυναίκες οι σούπερστάρ του - που στην ουσία δεν είχαν κάποιο ταλέντο - και τον συνόδευαν στις εξόδους του, διάσημες για 15 λεπτά. Διάσημες μόνο και μόνο επειδή ήταν διάσημες. Επειδή το είπε ο Warhol.
Σχεδόν όλες είχαν εξηζητημένα, επινοημένα ονόματα όπως Viva, ή International Velvet. Ή Ultra Violet.
Η Ultra Violet (πραγματικό όνομα Isabelle Collin Dufresne) που πέθανε πριν από λίγες ώρες στο Μανχάταν, ήταν 78 ετών και αποδείχτηκε ίσως η πιο ταλαντούχα. Όταν το όποιο άστρο της έσβησε, καναδυο χρόνια μετά τη δημιουργία του, η Dufresne είχε προλάβει να παίξει σε 17 ταινίες, οι περισσότερες του Warhol και των συνεργατών του.
H Ultra Violet, πέρασε τα '50ς με τον Νταλί και τότε άρχισε να ζωγραφίζει. Άλλωστε μέσω του Νταλί γνώρισε τον Warhol, το 1963 και έγινε η μούσα του, του έδωσε ιδέες, πήγε μαζί του στα πάρτι.
Στην μετά-Warhol εποχή, για αρκετά χρόνια δεν έκανε τίποτα (μιλάμε για σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του '70) και το 1974 παραλίγο να πεθάνει, εξαιτίας των καταχρήσεων που έκανε ήδη και στο Factory του Warhol στα '60ς.
Όταν τελικά επέζησε, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην καλλιτεχνική της δημιουργία. Έγραψε βιβλία και θεατρικά.
Σιγά σιγά (κι όσο ο Warhol ήταν ακόμα εν ζωή) άρχισε να κράζει την εποχή του Factory και να κατηγορεί τον πρώην μέντορά της για τη χρήση ναρκωτικών που έκαναν όλοι, για την παράνοια που εισέβαλλε στις ζωές τους κλπ.
Τόσο μετάνιωσε για την ξέφρενη ζωή που είχε ζήσει, τα πάρτι, τα ναρκωτικά και το οργιαστικό σεξ, που τα αποκήρυξε όλα δημοσίως και αφιερώθηκε στη θρησκεία. Έγινε μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Το 1988 έγραψε την αυτοβιογραφία της "Famous for 15 Minutes: My Years With Andy Warhol," όπου ανέφερε τους κρυφούς δεσμούς της με τον σκηνοθέτη Μίλος Φόρμαν, τον εικαστικό Ed Ruscha και τον χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Ταυτόχρονα όμως εξήγησε πως μετά από μια νευρική κατάπτωση η θρησκεία των Μορμόνων την έσωσε από τις ψυχικές διαταραχές και την αυτοκαταστροφή.
Ως Μορμόνος, δημιούργησε τέχνη που διέφερε απ' αυτήν που έκανε στο Factory.
Το 1990 εξέδωσε το μανιφέστο του καλλιτεχνικού της κινήματος L'ULTRATIQUE συνδέοντας την τέχνη με την πνευματικότητα. Έκτοτε ζωγράφιζε σουρεαλιστικές αποκαλυπτικές σκηνές, χρησιμοποιώντας αγγέλους και παραδείσιους κόσμους που προωθούν την παγκόσμια ειρήνη.
Η τέχνη ήταν η Νο1 προτεραιότητα της, μέχρι το θάνατό της.
Φέτος την άνοιξη μια προσωπική της έκθεση στην Νέα Υόρκη (στην γκαλερί Ντίλον στο Τσέλσι) συγκέντρωσε το ενδιαφέρον εκατοντάδων θεατών. Περιλάμβανε μια επιλογή απ' τα έργα της - ζωγραφιές, γλυπτά, βίντεο και εγκαταστάσεις με νέον.
Η έκθεση ολοκληρώθηκε μόλις πριν από τρεις εβδομάδες,
τρεις εβδομάδες δηλαδή πριν από το θάνατό της.
σχόλια