Ήρθα για λίγο στις ΗΠΑ, για να καλύψω την παρουσίαση των νέων προϊόντων της Nike, και τέσσερις λευκοί τοίχοι μου τράβηξαν αποφασιστικά την προσοχή.
Ήταν στα κεντρικά της εταιρίας: εκεί που μάθαινες πώς κάνουν τις εργαστηριακές έρευνες, πώς μεταφράζουν τις ανθρώπινες κινήσεις σε εικόνες και πώς δημιουργούν ολογραμματικές απεικονίσεις των κινήσεών μας.
Έμοιαζαν τέσσερις λευκοί τοίχοι, αν πήγαινες όμως στο σωστό σημείο σε εντόπιζαν και μετέφραζαν τις κινήσεις σου σε εικόνες.
Τράβηξα βιντεάκια.
Και τι έγινε, θα μου πείτε.
Από παιδί όμως όταν με ρωτούσαν ποια μαγική δύναμη θα ήθελα να έχω, δεν έλεγα ότι ήθελα να πετάω όπως τα περισσότερα παιδιά, ούτε καν να γίνομαι αόρατος. Ήθελα να μπορώ να συγκεντρώνω, σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά, όλες τις δυνάμεις του κόσμου.
Να είμαι μέσα σ' έναν κινούμενο ιμπρεσιονιστικό πίνακα. Να καλώ τις δυνάμεις, και αυτές να έρχονται. Από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Να πέφτουν πάνω μου σαν τρένα που επιταχύνουν, πολύχρωμες και διαφορετικές, απ' όλα τα σημεία του πλανήτη, να αλλάζουν τη μορφή μου, να εμπλουτίζουν τα κύτταρά μου.
Και να με αφήνουν αλλαγμένο, εκατομμύρια φορές πιο δυνατό και διαυγή, έτοιμο για την μεγάλη, τελική μάχη...
σχόλια