Υβριδικό βιβλίο-αντικείμενο, με στοιχεία δραματουργικά, αφηγηματικά, οπτικά, τυπογραφικά, φωνητικά. Ο λόγος εδώ είναι κυρίως «πεζός» ή «θεατρικός», αλλά πυκνωμένος και επεξεργασμένος με τους όρους της ποίησης."
Βασικό θέμα: Οι πολλαπλές πραγματικότητες και η διαχείρισή τους, η όραση και η (επ)αφή μέσα σε έναν κόσμο πολύ διασπασμένο. Το βιβλίο μιλά για το πώς επιδρά ο ένας πάνω στον άλλον, οι ποικίλες γλώσσες πάνω σε κάθε έναν μας, όλοι μας πάνω στις ποικίλες γλώσσες.
Μαζί, ψηλαφεί και κάποιους τρόπους που έχουμε για να «μεταφραζόμαστε» μεταξύ μας. Στο 7 τα υλικά αναπτύσσονται ως levels-αναβαθμοί ενός οντολογικού video game πολλαπλών ταχυτήτων, με πρόσωπα, αντιμεταχωρήσεις ρόλων, «ήρωες», εμψυχώσεις.
Αν και οργανώνεται με αρκετά σύνθετες ή και λαβυρινθώδεις υπερδομές, επιθυμεί ξεκάθαρα και μία έξοδο: την οριστική αποδοχή της πολυπλοκότητας, αλλά και ένα είδος συμφιλίωσης με την απλότητα.
Ένα διαδραστικά διασταλτικό ποίημα μαθητείας, που προκρίνει την ποίηση ως δραματουργία και τη γραφή ως performance, ως μία ανοιχτή οδό – ένα διαρκές άνοιγμα.
-
Ο Βασίλης Αμανατίδης ρωτά και απαντά
Τι υπάρχει εδώ; Video games.
Γιατί τα λες έτσι; Είμαστε και ζούμε μέσα σε video games: Παιχνίδια όρασης· ψευδ- και αίσθησης· ευκτικής αφής. Ως προς τον εαυτό μας, το σύμπαν κάτι, μα και ο ένας για τον άλλον.
Δηλαδή; Είμαι-είσαι-είναι-είμαστε-είστε-είναι: παρατηρούμενοι και παρατηρητές· ήρωες και παίκτες· πειραματόζωα και πειραματιστές· συναρμολογούμενοι και συναρμολογητές· δημιουργοί, δημιουργίες, καταστροφές. Και τα λοιπά.
Αυτά τα κείμενα τι είναι; Λεκτικές και εικονικές πραγματικότητες με μισοκρυμμένες οδηγίες και άγνωστο λογισμικό. «Αλληγορίες» τού τώρα, που αναζητούν ένα, καθένα και κανένα νόημα - θέμα - επιμύθιο.
Κάτι άλλο; Μαύρες τρύπες, πολλές είσοδοι, πολλές έξοδοι. Διαδοχικές γενέσεις όντων προς _ _ και από _ _ .
Αλλά γιατί 7; Επειδή την εβδόμη ημέρα αναπαύεται…
Και τελικά; Από το οπτικό στο απτικό και από την αφή στη γραφή: Ένα βιβλίο ποίησης πολλαπλών γλωσσών. Το υπ’ αριθμόν _ _ του ποιητή, το υπ’ αριθμόν _ _ του άγνωστου χ αναγνώστη του. Και τα λοιπά.
[απόσπασμα]
PROSPERO:
Και αν λείπουν τώρα χρώματα δεν έχει σημασία Είναι μπρούμυτα ξαπλωμένος πάνω μου θαρρώ νεκρός Τα χείλη του βρίσκονται σε ανάδελφο εμφύλιο Αρνούνται να ακουμπήσουν το ένα πάνω στο άλλο Μήπως φοβούνται πως με τη συνάντηση θα ανατινάξουν τον εαυτό που φέρουν γύρω τους; Αλλά αυτά τα δύο χείλη του ακουμπούν εμένα Γύρω μας ένας απάνεμος καιρός ανήμπορος να σηκώσει ακόμη και φτερό Ο ουρανός επάνω είναι αταλάντευτος Την έξω θάλασσα τη βλέπουμε συχνά από τυχαίες διόδους
Είναι υπαρκτή με κάτι φρούρια κύματα Αλλά εμείς είμαστε σύμπλεγμα Χάσκουμε πάνω από τη μυρμηγκοφωλιά Εκατομμύρια άοκνα βλέμματα μας περπατούν και μας τυλίγουν Η μυρμηγκοφωλιά κατοικείται ανελέητα Μας ανήκει όπως όλα στο νησί είναι δική μας Γι’ αυτό εάν εμείς το θέλουμε είμαστε τυφλοί σαν θάλασσα Για το σύμπαν που ορίσαμε είμαστε η όραση
σχόλια