[Ευχαριστώ πολύ την Άλκηστη Γεωργίου για τη βοήθεια στη συνέντευξη]
Λοιπόν Χρυσόστομε, δουλεύεις σ' ένα πρότζεκτ στο Λονδίνο που λέγεται Ping! - στο πλαίσιο του οποίου έχουν τοποθετηθεί εκατοντάδες υπαίθρια τραπέζια του πινγκ-πονγκ παντού στο Λονδίνο και σε ακόμη 7 μεγάλες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου. Τι κάνει σπουδαία αυτή την δράση, και ποια η ακαδημαϊκή της σημασία;
Το Ping! κλείνει φέτος τρία χρόνια παρουσίας στο Λονδίνο. Πίσω από την ιδέα του Ping κρύβεται μια προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο δημόσιος χώρος προς όφελος του κοινού, όχι μόνο ως ατραξιόν προς τέρψη των τουριστών, αλλά και ως μια απτή προσπάθεια να προωθήσει την ενασχόληση του κόσμου με τον αθλητισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά γίνονται στο προ-ολυμπιακό Λονδίνο…
Δεδομένου λοιπόν ότι αρκετά από τα τραπέζια μας έχουν τοποθετηθεί σε μη τουριστικές γειτονιές, πιστεύω ότι η δράση αυτή θα βοηθήσει κάποιους ανθρώπους- ειδικά τους νεότερους- να ανακαλύψουν ένα άθλημα το οποίο τους εκφράζει, ακόμη καλύτερα! Προσωπικά, αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση από τη συμμετοχή μου σε αυτό το πρόγραμμα, ακριβώς επειδή κάθε φορά που πετυχαίνω ένα τραπέζι σε κάποιο σημείο της πόλης –και ειλικρινά, συμβαίνει συχνά αυτό, ακόμη και στις πιο ετερόκλητες τοποθεσίες- πάντα βλέπω ανθρώπους να παίζουν, ορισμένες φορές μάλιστα από κοινωνικές κατηγορίες περισσότερο κοινωνικά αποκλεισμένες από άλλες.
Γιατί επιλέχθηκε το πινγκ πονγκ συγκεκριμένα;
Πιστεύω ότι η αισθητική αντίληψη του αθλήματος, με τους old school συνειρμούς που προκαλεί η καθαρότητα των σχημάτων και των χρωμάτων, ακόμη και των ήχων που το χαρακτηρίζουν, είναι αρκετά δελεαστική στους κύκλους των λεγόμενων “hipsters”. Ο κυριότερος λόγος που επιλέχτηκε το συγκεκριμένο το άθλημα αντί κάποιου άλλου είναι ότι μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτό όλοι, ανεξαρτήτως εμπειρίας ή ηλικίας. Και αν δε με πιστεύετε, όποιος δει το ντοκιμαντέρ Ping Pong: Never too old for gold, για το οποίο έχετε και σεις μιλήσει από το site σας, θα καταλάβει ότι το πινγκ πονγκ πραγματικά δε γνωρίζει ηλικία.
Τι σπουδάζεις εκεί - και πώς βρέθηκες στη διοργάνωση του Ping;
«Πολιτιστικές και Δημιουργικές Βιομηχανίες» (MA in Cultural and Creative Industries). Στο μεταπτυχιακό μου προσπαθούμε να αντιληφθούμε και να αναλύσουμε τη δημιουργικότητα και την πολιτιστική παραγωγή ως δυναμικό κομμάτι της οικονομίας.
Το μεταπτυχιακό μού έδινε τη δυνατότητα, μεταξύ άλλων μαθημάτων, να επιλέξω την εμπειρία μιας πρακτικής άσκησης και να βαθμολογηθώ επ’ αυτής, σα να επρόκειτο για μάθημα. Το Sing London, τον οργανισμό που διοργανώνει το Ping!, τον βρήκα μέσω του γραφείου πρακτικών του Πανεπιστημίου. Η δική μου ιδιότητα, που συνδέει τις σπουδές μου με το project, είναι αυτή του event management intern. Καθώς γύρω από όλη αυτήν την προσπάθεια έχει στηθεί μια σειρά από εκδηλώσεις καλλιτεχνικού και εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος, η γνώση του πώς τρέχουν και πώς οργανώνονται όλα αυτά τα πράγματα δε θα μπορούσε παρά να είναι πολύτιμη για μένα.
Τι έχετε κάνει μέχρι στιγμής;
Έχουν ήδη ολοκληρωθεί ένα Σαββατοκύριακο κατά το οποίο οργανώσαμε workshops με προπονητές και γνώστες του σπορ για το κοινό και μια εκδήλωση-συνάντηση του spoken word με (κάτι μεταξύ ραπ και ποίησης) τους ήχους του πινγκ πονγκ στον εξαιρετικό χώρο του Roundhouse στο Camden, ενώ θα ακολουθήσει ένα τουρνουά για άτομα άνω των 60, μια ομιλία στο καφέ του Science Museum σχετική με τους φυσικούς νόμους που διέπουν το άθλημα και ένα κατά(π)ληκτικό πάρτι που θα κάνουμε για όλους αυτούς που μας βοήθησαν.
Τα τραπέζια τι θα γίνουν μετά;
Με τη λήξη της δράσης, στο τέλος Ιουλίου, όλα τα τραπέζια θα δοθούν σε τοπικές κοινότητες και συλλόγους, με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι προορίζονται για δημόσια χρήση. Ένα τραπέζι επίσης θα είναι το έπαθλο ενός διαγωνισμού που διοργανώνουμε υπό τον τίτλο “This Is Not A Bat” (εμπνευσμένο από το έργο του Μαγκρίτ “Ceci n'est pas une pipe”) , με κύριο όρο οι συμμετέχοντες να φωτογραφηθούν ή να γυρίσουν ένα βίντεο όπου θα παίζουν επιτραπέζιο τένις με οτιδήποτε άλλο εκτός από ρακέτα. Tο βίντεο που γυρίσαμε για να προωθήσουμε το διαγωνισμό είναι, αν μη τι άλλο, απολαυστικό:
Ποια η σχέση σου με το άθλημα;
Εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη σχέση με τα σπορ, παιδί του διαβάσματος και της τηλεόρασης γαρ. Στην αρχή, η απόφασή μου να ασχοληθώ με το Ping! εξέπληξε ακόμη και μένα τον ίδιο. Τώρα όμως που συμμετέχω σε αυτό, αντιλαμβάνομαι τη σημασία έχουν τέτοιου είδους ιδέες, υπενθυμίζοντάς μας ότι, πέρα από την αίγλη των εντυπωσιακών σκορ, των ζωντανά αναμεταδιδόμενων ρεκόρ και των χρυσών συμβολαίων, υπάρχει και μια πιο χαλαρή, πιο “fun” πλευρά στον αθλητισμό, που συχνά παραγκωνίζεται. Πιθανώς, αν κάποιος με είχε βοηθήσει να το δω έτσι από μικρότερη ηλικία, να είχα αναπτύξει μεγαλύτερες σχέσεις με το χώρο. Γεγονός όμως είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί αρκετά συχνά με μια ρακέτα στο χέρι - με αμφίβολα αποτελέσματα, ομολογώ.
Θα κάτσεις στο Λονδίνο και για τους Ολύμπιακούς Αγώνες;
Ναι, θα κάτσω, έχω και μια πτυχιακή να τελειώσω… Έχω μεγάλη περιέργεια να δω τις τελετές έναρξης και λήξης, όμως επειδή δεν έχω τηλεόραση, ούτε την ειδική άδεια που απαιτείται για να παρακολουθώ… μάλλον θα καταφύγω στις γιγαντοοθόνες που θα στηθούν ειδικά για αυτό το σκοπό στο Hyde Park και το Victoria Park. Πρόσφατα μάλιστα συμφωνήσαμε να εγκατασταθούν τραπέζια και σε αυτές τις τοποθεσίες, κατά τη διάρκεια των Αγώνων, προκειμένου όσοι θέλουν να δουν τους αγώνες εκεί, να συνδυάσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Το αξιοπερίεργο είναι μάλλον ότι τόσα χρόνια που διοργανώνεται το Ping!, δεν έχουν σημειωθεί παρά ελάχιστες κλοπές του εξοπλισμού (μπαλάκια, ρακέτες), που διατίθεται κι αυτός ελεύθερα, πράγμα που δείχνει και το σεβασμό που έχει ο κόσμος γενικά απέναντι στην προσπάθεια.
Είδα καλά ή με γελούν τα μάτια μου; Η Ελισάβετ στα τραπέζια πινγκ πονγκ;
Ναι, καλά είδες, είναι αλήθεια! Στο πλαίσιο της επίσκεψής στο Birmingham, την προηγούμενη Πέμπτη, οι τοπικοί άρχοντες θεώρησαν καλό να την ξεναγήσουν στα τραπέζια μας εκεί. Φαντάζομαι ότι είναι τοποθετημένα σε κάποιο κεντρικό σημείο, αλλιώς δεν μπορώ να δώσω κάποια λογική εξήγηση - αν κάποιος αναγνώστης σας γνωρίζει την περιοχή, ας μας πει.
Δεν ήταν πάντως προσχεδιασμένο και στο γραφείο, όταν πρωτοείδαμε τη φωτογραφία, αναρτημένη μάλιστα και στον επίσημο ιστότοπό της και το λογαριασμό της στο Facebook, ένα σοκ το πάθαμε! Κακά τα ψέματα, είναι εξαιρετική διαφήμιση για μας, αν και θα ήταν ακόμη καλύτερο αν έπαιζε κιόλας! Εντάξει, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.
Το χαμογελάκι της πάντως με κάνει να σκέφτομαι ότι διασκέδαζε τρομερά στην ιδέα… Αν το ξέραμε τουλάχιστον νωρίτερα, ίσως να είχαμε προνοήσει και για ένα τραπέζι έξω απ’ το Buckingham… Ίσως του χρόνου…
σχόλια