Όταν τελειώσαμε οριστικά το Δημοτικό, εκείνο το ελπιδοφόρο μεσημέρι του 1990, έξω απ' το σχολείο μαζευτήκαμε τα παιδιά της τάξης για να αποχαιρετιστούμε. Είχαμε γράψει αφιερώσεις ο ένας στα λευκώματα του άλλου, είχαμε ανταλλάξει στοιχεία, είχαμε ορκιστεί να μη χαθούμε.
«Να συναντηθούμε το 2000!» πρότεινε κάποιος και κλείσαμε ραντεβού για εκείνη την τόσο μακρινή ημερομηνία, που θα ήμασταν πια μεγάλοι (22 ετών δηλαδή). Συμφωνήσαμε για το μέρος, τον Λευκό Πύργο, και ψάξαμε να βρούμε μια καλή, πιασάρικη ημερομηνία.
«Στις 14 Ιουνίου!» πρότεινα εγώ. «Αποκλείεται να την ξεχάσουμε αυτήν την ημερομηνία». Όλοι συμφώνησαν.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, στις 14 Ιουνίου του 1987, η Εθνική Ελλάδας είχε κερδίσει στο Ευρωμπάσκετ την Ρωσία (λάθος, τη Σοβιετική Ένωση), κι αυτό για τη γενιά μου -όσους ήταν παιδιά στα '80s και παρακολουθούσαν με μάτια ορθάνοιχτα απ' την έκπληξη ό,τι συνέβαινε γύρω τους, επειδή το κάθετί ήταν πρωτόγνωρο- ήταν ένα γεγονός κοσμικών διαστάσεων.
Χωριστήκαμε δίνοντας αυτό το ραντεβού. Οι περισσότεροι χαθήκαμε, το 2000 ήρθε και πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, και από τότε πέρασαν και 15 επιπλέον χρόνια. Δεν ξέρω αν πήγε κάποιος στον Λευκό Πύργο το απόγευμα της 14ης Ιουνίου - εγώ πάντως δεν πήγα. Μάλλον ήμουν στο Λονδίνο για σπουδές, 22 ετών, χωρίς να νιώθω καθόλου μεγάλος, όπως φανταζόμουν ότι θα ένιωθα τότε. Ούτε καν ενήλικος.
Κι αυτήν την ημερομηνία τη θυμήθηκα τώρα, με αφορμή ένα βίντεο/τραγούδι που θα βάλω παρακάτω.
Παιδιά αν διαβάζετε, ξέρετε ποιοι είστε, ποτέ δεν είναι αργά για ένα reunion. Ας το οργανώσουμε επιτέλους.
*Lynth Sord - Player
Και ο Δημήτρης Δερμάνης θυμάται το Γιουρομπάσκετ του '87, και ανασυνθέτει τους ήχους των '80ς ταιριάζοντάς τους με τις εμβληματικές εικόνες θριάμβου.
Ο Δημήτρης γράφει μουσική neoclassical, ambient, electro και τελευταία synthwave-retrowave. Γι' αυτό γεννήθηκε και ο Lynth Sord, που είναι το retrowave alter ego του.
Λέει στο LIFO.gr: «Η μουσική μου είναι χωρίς στίχους. Θέλω να προκαλεί συναισθήματα και εικόνες μόνο από τον ήχο, τις αρμονικές, τους θορύβους, χωρίς να οδηγείται από το περιεχόμενο του στίχου. Έτσι ο ακροατής μετέχει ελεύθερα στο άκουσμα και με βάση τις εμπειρίες του, τα ακούσματα του, τις μνήμες ή και τη στιγμή, πάει όπου θέλει. Η μουσική γίνεται πιο προσωπική του υπόθεση.
Τα '80ς ήταν η εποχή που τα συνθεσάιζερ και τα drum machine ήταν πραγματικά όργανα και όχι προγράμματα. Έτσι ο συνδυασμός του studio, των καλωδίων, των μηχανημάτων ήταν κάθε φορά διαφορετικός με αποτέλεσμα το "ηχόχρωμα" να μην είναι τόσο ενιαίο όπως σήμερα. Αυτό με ελκύει πάρα πολύ και γι αυτό τον λόγο χρησιμοποιώ πολλά τέτοια hardware συνθεσάιζερ, vintage αλλά και σύγχρονα. Άσε που είναι πολύ πιο διασκεδαστικό και υγιεινό από το να είσαι κολλημένος σε μια οθόνη, καθισμένος 15 ώρες...
Στα '80ς υπήρχε μια αισιοδοξία, μια αθωότητα, ένα groove, μια ενέργεια που την χρειαζόμαστε σήμερα πολύ... Χωρίς να είμαστε ρετρολάγνοι μπορούμε να πάρουμε κάτι από εκεί και να κάνουμε λίγο πιο αναλογική, πιο χαρούμενη και πιο χρωματιστή την ζωή μας. Τέτοιες εικόνες θέλω να φέρνω στο παρόν...
Όσο για το Eurobasket '87, άστα... Ακόμα θυμάμαι την μάνα μου αντί να κοιτάει τον αγώνα να κοιτάει εμένα, την αδερφή μου και τον πατέρα μου με αγωνία γιατί νόμιζε πως θα σκάγαμε από τις φωνές! Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα, αν και μικρός τι σημαίνει αδρεναλίνη...»
σχόλια