(Ευχαριστώ την Βασιλική που μου την έστειλε.)
Ας δούμε πρώτα την κριτική:
ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ: ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΕΣ #2 & #3, Φεστιβάλ Αθηνών.
Λυπάμαι που θα το γράψω για νέους ανθρώπους, συμπαθείς και με ενδιαφέρουσα παρουσία στο παρελθόν, αλλά οι παραστάσεις που ετοίμασαν για το πρότζεκτ «Πολεοδομίες» του Φεστιβάλ Αθηνών η ομάδα Mkultra της Γκίγκης Αργυροπούλου και η Nova Melancolia του Βασίλη Νούλα ήταν –το λιγότερο– κενές ουσίας, άνευ καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, και, επιπλέον, εκνευριστικά αποκομμένες από τους (όποιους) γόνιμους προβληματισμούς αυτής της πόλης.
Κρίμα, γιατί, παρά το περιορισμένο budget, οι χώροι που τους διατέθηκαν ήταν, αν μη τι άλλο, μοναδικοί. Η πρώτη ομάδα, αν και είχε στη διάθεσή της το πολυεπίπεδο –πικιωνικό– σχολικό συγκρότημα Τρώων, κατάφερε απλώς να… μας σέρνει σαν τις άδικες κατάρες από αίθουσα σε αίθουσα, προσπαθώντας δίχως αποτέλεσμα να δημιουργήσει ατμόσφαιρα με αμήχανα μονόπρακτα και σόλο μετεφηβικής ρομαντζάδας.
Η δεύτερη ομάδα μάς παρουσίασε ένα σόλο με ψευδο-φιλοσοφικό τσαμπουκά, εμπνευσμένο από τον «Πρώτο Στοχασμό» στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Παρά τα όποια εξεζητημένα ενσταντανέ –η Βίκυ Κυριακουλάκου βάφει με φούμο μια γενειάδα και παριστάνει τον Ιησού, με υπόκρουση τις industrial φανφάρες των Laibach–, φοβάμαι πως η μόνη στιγμή που η εν λόγω περφόρμανς απέκτησε ενδιαφέρον ήταν όταν ένας γείτονας διέκοψε τους αλαλαγμούς της πρωταγωνίστριας εκλιπαρώντας μας: «Τα χάπια της, δώστε της τα χάπια της!»
-----------
Υποθέτω ότι η ηθοποιός θα σοκαρίστηκε διαβάζοντας την κριτική.
Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!
Με ενημερώνει η Βασιλική:
"H ηθοποιός Βίκυ Κυριακουλάκου, για την οποία η κυρία Δημάδη μας λέει ότι ήταν τόσο κακή που έπρεπε να πάρει τα χάπια της, είναι φέτος υποψήφια για το βραβείο 'Μελίνα Μερκούρη' για την καλύτερη ερμηνεία νέας ηθοποιού ολόκληρης της χρονιάς, γι' αυτήν ακριβώς την παράσταση.
Νομίζω ότι η έκφραση 'γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος' φτιάχτηκε για κάτι περιπτώσεις σαν αυτήν...!
σχόλια