"Σορτς ιστορίες"', Γιώργος Σιδέρης (Λιβάνης)
12/02/2012. Aπό τον Γιάννη Γεωργακόπουλο.
Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να μη γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Αλήθεια, το παλεύω όσο δεν φαντάζεστε. Μα κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο συγκεκριμένο βιβλίο, αφρίζω, βγάζω φλύκταινες. Αν δεν είχα τη νοοτροπία του δεν πετάμε ποτέ ένα βιβλίο, σας μιλώ ειλικρινά, θα το είχα κάψει. Στην πυρά που λέει και η Αννούλα. Ή μάλλον όχι, κάτι καλύτερο. Θυμάστε όταν δίναμε μάθημα στο σχολείο που μετά το βιβλίο γινόταν φύλλο και φτερό τη στιγμή που παραδίναμε την κόλλα στον καθηγητή; Αυτό ακριβώς θα έκανα. Ακόμα και τώρα που γράφω το μάτι μου γυαλίζει. Αλλά όχι, ως εδώ. Δεν γίνεται να το αφήσω αυτό να περάσει έτσι. Τέτοιο χουνέρι ούτε ξεπερνιέται μήτε προσπερνιέται!
Θυμώνω με όλους και με όλα. Πρωτίστως με τον εαυτό μου, που αφιέρωσα χώρο και χρόνο σε κάποιον που νομίζει πως ο εκάστοτε αναγνώστης δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από το να κάνει τα νεύρα του κρόσσια και τσατάλια μαζί ενώ συγχρόνως πετάει τα λεφτά του. Είναι και που μας περισσεύουν. Θυμώνω με αυτούς που δέχτηκαν και συμφώνησαν να εκδώσουν ένα τέτοιο βιβλίο και καταλήγω να κλωτσάω ό,τι βρίσκω μπροστά μου όταν συνειδητοποιώ πως υπήρξαν και κάποιοι άλλοι που δέχτηκαν να το βάλουν στο ράφι του βιβλιοπωλείου τους.
Αναρωτιέμαι τι πίνουν και δε μας δίνουν; Δεκαεννιά ιστορίες ευφορίας, όπως όταν ξεκινάς διακοπές, μας ενημερώνει η πρώτη πρόταση στην περίληψη. Ναι, και μετά ήρθαν οι μέλισσες! Δεκαεννιά ιστορίες όλες ίδιες μεταξύ τους και όλες με το ίδιο θέμα που θα έπρεπε να έχουν και τον ίδιο τίτλο. «Καλημέρα θλίψη στη μέρα της μαρμότας». Δε χρειάζεται να διαβάσεις και τις δεκαεννιά, μία φτάνει. Διάβασες μία; Τις διάβασες όλες. Κάτι σαν τα σίριαλ του Παπακαλιάτη ένα πράγμα. Οι ήρωες; Γυναίκες, όλες τους ανασφαλείς, κατατρεγμένες, προβληματικές, κοντές, χοντρές, άσχημες και με μουστάκια, βιασμένες, κερατωμένες, παρατημένες ενίοτε και κακοποιημένες, πλούσιες και φτωχές, παραδουλεύτρες και μη, κονσοματρίς και βάλε που στο πλάι τους έχουν άντρες θλιβερούς, βρώμικους, ιδρωμένους, άλλοτε κ.δ.ο.α. - τίγκα στη χαμηλοκωλίαση, που η αγαπημένη τους ασχολία είναι να ξύνουν το επίμαχο σημείο εκεί χαμηλά στον καβάλο ενώ παράλληλα μασαμπουκώνουν τον πάτο τους.
Πρόκειται για το απόλυτο βιβλίο. Και βαρετό και αδιάφορο. Δύο σ’ένα. Πώς λέμε, αμ σαμπού αμ κοντίσιονερ;! Το καλύτερο; Η τιμή του. Δεκαπέντε ευρώ! Τρέλλα! Τρέλλα! Υπάρχει κι άλλο. Ο πρόλογος. Εχει γραφτεί από τη Ζωή Λάσκαρη, η οποία εκθειάζει το συγκεκριμένο δημιούργημα και καθώς μας λέει, «Κάπου μέσα σε αυτές τις ιστορίες νομίζω πως θα βρείτε ξεχασμένο κάτι δικό σας». Και το μυαλό τους είναι θολό, μα το δικό μου πιο λειψό! Εδώ μιλάμε για την παρέα του ποιητή Φανφάρα. Toute la famille.
Το βιβλίο του Γιώργου Σιδέρη, «Σορτς Ιστορίες» από τις εκδόσεις Λιβάνη είναι ο ορισμός του πολύ χαρτί και ακόμα περισσότερο μελάνι. Ήμαρτον. The END.
---------
(Για όποιο βιβλίο και να μίλαγε η κριτική, αυτό θα ωχριούσε μπροστά της!)
σχόλια