Αρχή μ' αυτά που έγραψε ο Κοσμάς Βίδος στο Βήμα της Κυριακής:
«Ποιητής εκ του προχείρου…»
«Είμαστε ψάρια και πουλιά. Νομίζω ότι όλα τ' αντέχουμε. Και το μόνο που δεν αντέχουμε είναι το ψέμα. Το ψέμα "πνίγει" τα ψάρια και σκοτώνει τα πουλιά. Το ψέμα είναι μαύρη παπαρούνα. Το ψέμα είναι μαύρο τριαντάφυλλο. Το ψέμα είναι φίδι με πόδια. Και η ζωή είναι ένα δάσος γεμάτο παράξενα ζώα. Ζώα που νόμιζες ότι ήξερες και ζώα που κάποια στιγμή θα συναντήσεις μόνο μία φορά».
Οχι, δεν είναι το νέο ποίημα του («Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια...») ποιητή Φανφάρα («Ξύπνα Βασίλη»). Είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Αρναούτογλου «Μακιγιαρισμένοι φόβοι», με την έκδοση του οποίου ο παρουσιαστής φιλοδοξεί να μας αποκαλύψει τη... λόγια πλευρά του. Για να επιβεβαιώσει όμως ότι και εκείνος, όπως πολλοί σταρ της μικρής οθόνης, τυφλωμένος από τους προβολείς της (εύκολης) αναγνώρισης δεν έχει επίγνωση όχι μόνο του κόσμου που τον περιβάλλει, αλλά ούτε του ίδιου του εαυτού του, των δυνατοτήτων, των ικανοτήτων, των δεξιοτήτων του.
Ο Αρναούτογλου ύστερα από πολλά χρόνια σταδιοδρομίας ως καλό παιδί της διπλανής πόρτας, επιλέγοντας αυτή τη φορά, κι ενώ η καριέρα του βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, να υποδυθεί τον σκεπτόμενο συγγραφέα, το μόνο που καταφέρνει είναι να αποκαλύψει την απέραντη αφέλεια της σκέψης του (για να το πω ευγενικά), την άνευ ορίων έπαρσή του και το δήθεν του χαρακτήρα του. Στοιχεία της προσωπικότητάς του τα οποία, όσο κι αν επιχειρεί να τα καλύψει πίσω από ψευδοφιλοσοφικές αναλύσεις, κυριαρχούν σε ένα βιβλίο-παρωδία. Από εκείνα που αν ο συγγραφέας τους δεν ήταν επώνυμος, κανένας σοβαρός εκδοτικός οίκος δεν θα κυκλοφορούσε.
Διαβάστε και κρίνετε: «Ο φόβος μου με ξέρει πολύ καλά, γνωρίζει κάθε γωνιά του σώματός μου, τα μάτια μου είναι τα μάτια του, και στο μυαλό μου μέσα νιώθω ότι από μια μικρή κατασκήνωση που είχε δημιουργήσει όταν ήμουν παιδί, τώρα πια κατασκεύασε μια ολόκληρη πολιτεία». «Αναρωτιέμαι συνεχώς ποιος είναι τελικά αυτός που μπορεί να με βοηθήσει ουσιαστικά. Αυτός που με καταλαβαίνει; Αυτός που θα 'θελα να με καταλάβει; Αυτός που θα 'πρεπε να με καταλάβει; Ή αυτός που πρέπει να με καταλάβει; Ή μήπως τελικά δεν πρέπει να ζητήσω βοήθεια;». «Στο μυαλό μου γεννιέται μια θεωρία: Εχω πρόβλημα άρα υπάρχω». «Εκλαψα σε γωνιές του μυαλού μου που τις αντίκριζα για πρώτη φορά». «Θέλω να μπω πιο βαθιά, στο νόημα μιας λέξης. Να κυλήσω στις κατηφόρες των γραμμάτων της, να ανηφορίσω στις ευθείες των γραμμών της και να κλειστώ στο λαβύρινθο των κύκλων της».
Εγώ πάλι θέλω να κλείσω με τα λόγια του Τρούμαν Καπότε «αυτό δεν είναι γράψιμο, είναι δαχτυλογράφηση». Πρόκειται για ό,τι πιο επιεικές μπορώ να βρω.
*Διαβάσατε κάποια Πολύ Κακή Κριτική για βιβλία, παραστάσεις, δίσκους; >>> [email protected]
σχόλια