Πριν απαντήσει η Μελίνα Λεγάκη, θα θυμηθώ κι εγώ:
Το πρώτο μου παιδικό βιβλίο (Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων) το έγραψα ένα καλοκαίρι που δεν μπορούσα να πάω διακοπές και ήθελα να ξεφύγω απ' τον καύσωνα της πόλης.
Έγραψα λοιπόν για παιδιά με μαγικές δυνάμεις, που ζούσαν καλοκαιρινές περιπέτειες σε χρυσές παραλίες, βουτώντας απ' το διάστημα κατευθείαν στην καταγάλανη θάλασσα.
Ακολούθησαν 13 παιδικά βιβλία, και σχεδόν όλα με βοήθησαν να τηλεμεταφερθώ στα μέρη που διαδραματίζονται - δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα μέρη ήταν εκείνα που στην πραγματικότητα ήθελα να πάω εγώ, και όχι τόσο οι ήρωες...
Η Μελίνα Λεγάκη πρόσφατα έγραψε το πρώτο της παδικό βιβλίο, που κυκλοφόρησε φέτος.
Αυτό είναι το τρέιλερ του Μανωλάκη:
Την ρώτησα λοιπόν για την εμπειρία, απ' αυτά που μου απάντησε καταλήγω ότι η καλύτερη συμβουλή σε νέους συγγραφείς είναι "γράψτε με αφορμή τις αναμνήσεις σας - και τις επιθυμίες σας".
"Πώς έγραψα το πρώτο μου παιδικό βιβλίο";
Ο Μανωλάκης είμαστε όλοι εμείς – και έτσι η ζωή του είναι ένα παζλ από ιστορίες που έχω ακούσει ή που έχω φανταστεί. Ωστόσο, κάθε κεφάλαιο του βιβλίου «Μανωλάκης – αυτό είναι μία άλλη ιστορία» (εκδόσεις Πάπυρος) έχει τις ρίζες του και σε μία δική μου ανάμνηση.
Τα φουστάνια της μαμάς
Όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε διακοπές όλοι μαζί, ένα κανονικό τσούρμο από ξαδέλφια, φίλους των μικρών, φίλους των μεγάλων κ.λπ. Τα πολλά, παιδικά, μυαλά σε εποχές χωρίς computer και video games γεννούν απίθανες ιδέες για να γεμίσουν ευχάριστα τις ώρες τους. Μάλιστα πρόσφατα ανακάλυψα σε κάποιο άλμπουμ, φωτογραφίες από παραστάσεις που σκηνοθετούσαμε όλα μαζί και ανεβάζαμε μπροστά σε «κοινό» στην αυλή του σπιτιού, αντίστοιχη με αυτήν που περιγράφει ο Μανωλάκης. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι πια το σενάριο!
Στο γήπεδο
Στο σχολείο έπαιζα βόλεϊ φανατικά και με τους φίλους μου παρακολουθούσαμε τακτικά την Εθνική Ελλάδος (ανδρών) που τότε τα πήγαινε εξαιρετικά καλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όποτε πηγαίναμε στο γήπεδο για να δούμε κάποιον αγώνα της, απολαμβάναμε ιδιαιτέρως το ωραίο κλίμα που επικρατούσε και φυσικά εντυπωσιαζόμασταν με τα καρφιά του συγχωρεμένου Νίκου Σαμαρά. Ήταν, άλλωστε, αξιοσημείωτο πως οι γονείς μας μάς άφηναν να πηγαίνουμε μόνοι μας!
Πριν από λίγα χρόνια, περνώντας έξω από το γήπεδο του Παγκρατίου, συνάντησα κλούβες και μία αναστάτωση πολύ «ξένη» για την περιοχή – οι ειδήσεις μου έλυσαν τις απορίες και γέννησαν την ιστορία του Μανωλάκη.
Στο σινεμά
Οι φίλοι μου μού λένε ότι πρέπει να βλέπω ταινίες που ενδείκνυνται για ανθρώπους κάτω των 5 ετών. Δεν δυσκολεύομαι πάντως... τις απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Αισθάνομαι, όμως, άβολα στα εμπορικά κέντρα και στους κινηματογράφους μέσα σε αυτά. Τώρα περιμένω με αγωνία το Finding Dory (http://www.imdb.com/title/tt2277860/) και ελπίζω ότι θα μπορέσει να το παρακολουθήσει μαζί μου και η κόρη μου! Ίσως, τελικά, να μην είναι καθόλου αξιοπερίεργο το γεγονός ότι έγραψα παιδικό βιβλίο...
Γάτες και σκύλοι
Σαν παιδί κι εγώ, ήθελα ένα κατοικίδιο – σκύλο βασικά, αλλά θα βολευόμουν σχεδόν με οτιδήποτε είναι η αλήθεια. Μετά από κάποιες... αποτυχημένες απόπειρες, αποκτήσαμε τελικά δύο σκυλιά, εκ των οποίων το ένα έζησε αρκετά χρόνια και έγινε κανονικό μέλος της οικογένειας και της παρέας, συνοδοιπόρος σε κάθε λογής ταξίδια, φίλος πραγματικός. Ξέρω καλά, λοιπόν, τι σημαίνει να ζητάει ένα παιδί κατοικίδιο, να το αποκτά, αλλά και να το χάνει.
Τα γενέθλια
Γεννημένη στην καρδιά του καλοκαιριού, δεν έκανα ποτέ σχεδόν το δικό μου παιδικό πάρτι αλλά ομολογώ ότι ούτε έχω πάει και σε πάρα πολλά. Ωστόσο, θυμάμαι καλά ότι σε ένα πάρτι μιας αδερφής μου, ένα παιδί χτύπησε το κεφάλι του στη σκάλα, το «άνοιξε» που λέμε και φυσικά ο πανικός μας κατέλαβε εξ' ολοκλήρου. Ειδικά, εμάς τα παιδιά που ανεξαρτήτως του πόσο σοβαρό ήταν –πράγμα που δεν μάθαμε- εμείς το ζούσαμε σα μεγάλη τραγωδία! Ευτυχώς, στο σπίτι ήταν και η μαμά του η οποία φυσικά τον περιέλαβε πάραυτα και εξαφανίστηκαν.
ΣK με παππού
Είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με τον παππού τους στο σπίτι και διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνον. Άνθρωπος άλλης γενιάς, με επίθετο «βαρύ» για την ιστορία της Ελλάδας και πολλές ευθύνες αλλά τόσο "ελαφρύς" και καλοσυνάτος για εμάς, τα εγγόνια του. Μακάρι να είχα συγκρατήσει περισσότερες ιστορίες από τη ζωή του γιατί πραγματικά, όταν τις ακούω από άλλα στόματα, με συνεπαίρνουν βαθιά.
Πιστεύω πως ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω συναντήσει ποτέ. Είμαι σίγουρη πως, παρότι ήταν εξαιρετικά διακριτικός σαν χαρακτήρας, η παρουσία του στη ζωή μου αλλά και στο σπίτι υπήρξε καταλυτική ως προς το πώς μεγάλωσα, πώς διαμορφώθηκα και ως προς το ποιος άνθρωπος είμαι σήμερα.
Στα καρτ
Ο άντρας μου είναι πρωταθλητής F3 στην Ελλάδα και go kart στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεπώς, έχω επισκεφθεί και τριγυρίσει αρκετές πίστες εντός και εκτός των τειχών και έχω παρακολουθήσει ουκ ολίγες δυσνόητες – το λιγότερο – συζητήσεις μεταξύ οδηγών, μηχανικών, περαστικών, πισταδόρων κ.λπ. Τόσες πολλές δε, που τώρα πια καταλαβαίνω σχεδόν τα πάντα!
Στην κατασκήνωση
Η οικογένειά μου δεν είχε εξοχικό – δεν υπήρχε καν ένα χωριό στο οποίο να καταφεύγουμε. Επίσης είχαμε εργαζόμενους γονείς. Με δυο λόγια, έπρεπε τα τρία παιδιά κάπως να απασχοληθούν το ατελείωτο καλοκαίρι μέχρι τις πολυπόθητες διακοπές των γονιών. Αν μάλιστα ζεις στο κέντρο της Αθήνας που σκάει ο τζίτζικας και οι πολυκατοικίες είναι κοντά σαν το ζαμπόν με το τυρί, δεν υπάρχει περίπτωση να τη βγάλεις καθαρή μέχρι τον Αύγουστο, όταν συνήθως αναχωρούσαμε οικογενειακώς για κάποιο νησί. Έτσι, ξεκίνησα να πηγαίνω στην κατασκήνωση σχεδόν από όταν ξεκίνησα το σχολείο, καθώς είχα μεγαλύτερες αδερφές που θα «με πρόσεχαν». Εννοείται πως οι αναμνήσεις μου είναι πολλές και διάφορες!
σχόλια