Όντας ευαίσθητος, προσπάθησε να εκφράσει όλες του τις ευαισθησίες μέσα από την μουσική και το τραγούδι. Όχι όμως μέσα από mainstream κανάλια αλλά μέσα από αυτό στο οποίο ένοιωθε ότι η ψυχή γαλήνευε, το heavy metal' μου είπε κάποιος γνωρίζοντάς μου τον Κωνσταντίνο. "Μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών να στήσει μια μπάντα, έζησε στο πετσί του αυτό που λέμε στην χώρα μας, «μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα». Έτσι τα τρία τελευταία χρόνια ανάμεσα στην επαγγελματική ανασφάλεια της διδασκαλικής ωρομισθίας, στην οικονομική δυσχέρεια, στην χαρά της γέννησης της κόρης, στον πόνο της απώλειας του πατέρα του, κατάφερε να συνθέσει, να γράψει, να φιλοτεχνήσει ένα προσωπικό άλμπουμ με την βοήθεια λίγων και εκλεκτών ανθρώπων του χώρου, γνωριμίες που έκανε από παιδί."
Το σόλο πρότζεκτ του Κωνσταντίνου λέγεται The Departed. Του ζήτησα να μου πει περισσότερα για τη ζωή και τη μουσική του.
- Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1975 και σπούδασα Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Ε.Κ.Π Αθηνών και εργάζομαι εδώ και 13 περίπου χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση ως καθηγητής αγγλικών στην πρωτοβάθμια (και δευτεροβάθμια) εκπαίδευση. Το τραγούδι και η ζωγραφική αποτελούν τις δύο μεγάλες μου αγάπες σε ότι αφορά στα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντά μου.
- Κατ' αρχάς, επέλεξα τη μουσική αυτή, του metal, όχι μόνο εξαιτίας του αντιδραστικού ή ασυμβίβαστου με την μοντέρνα πραγματικότητα (που τείνει να υποβαθμίζει την ανθρώπινη ύπαρξη σε κάθε της βήμα) χαρακτήρα της, αλλά και λόγω της απίστευτης ποικιλίας που τη διακρίνει, ειδικά αν, ως ακροατής ή μουσικός, δεν επιλέξεις να είσαι δοσμένος σε ένα- αποκλειστικά και μόνο- παρακλάδι της. Μέσα στους διάφορους δίσκους όλων των ιδιωμάτων του metal, μπορείς να βρεις από τραγούδια με μια κιθάρα ή ένα πιάνο και μια φωνή, έως πολύπλοκες ενορχηστρώσεις με πολυρυθμίες, ορχήστρες ολόκληρες και εξαιρετική τεχνική.
O metal ακροατής αγοράζει ακόμη και ασχολείται ενεργά, παρά τη «ζημιά» που δείχνει να έχει κάνει το διαδίκτυο, ενώ το όλο πακέτο της παρουσίασης πλέον ολόκληρου του μουσικού εγχειρήματος αποτελεί μια διαρκή πρόκληση για μια μπάντα αλλά και τους ανθρώπους που εμπλέκονται στο χώρο του artwork και του layout ενός CD.
- Έχω την αίσθηση ότι είναι ένα μουσικό ιδίωμα από τα λίγα που επέτρεψε στον ίδιο του τον εαυτό ένα είναι τόσο ευέλικτο και προοδευτικό, υπό το πρίσμα του ότι δεν επιβιώνει μόνο αναπαράγοντας τον εαυτό του, αλλά ενσωματώνοντας και στοιχεία από άλλα μουσικά ιδιώματα με σχετική άνεση και, συνεπώς, ιδιαίτερα αποτελέσματα. Δεν θεωρώ τυχαίο επίσης το γεγονός ότι, από διάφορες συνομιλίες με παράγοντες από δισκογραφικές εταιρίες και παιδιά που κινούνται μέσα στο χώρο αυτό, διαπιστώνω πως μέσα στους δύσκολους καιρούς της οικονομικής δυσπραγίας που διανύουμε, ένα από τα ιδιώματα που ακόμη εξακολουθεί να πουλάει είναι το metal. O metal ακροατής αγοράζει ακόμη και ασχολείται ενεργά, παρά τη «ζημιά» που δείχνει να έχει κάνει το διαδίκτυο, ενώ το όλο πακέτο της παρουσίασης πλέον ολόκληρου του μουσικού εγχειρήματος αποτελεί μια διαρκή πρόκληση για μια μπάντα αλλά και τους ανθρώπους που εμπλέκονται στο χώρο του artwork και του layout ενός CD, με τρομερή εξέλιξη από τα ψυχεδελικά εξώφυλλα των '60s & '70s έως σήμερα, με αποτέλεσμα την εντυπωσιακή παρουσίαση ενός ολόκληρου καλλιτεχνικού συνόλου που ξεφεύγει από την απλή υποστήριξη της μουσικής. Αυτά βέβαια αποτελούν και προσωπικές οπτικές, φιλτραρισμένες και από το γούστο και τα προσωπικά βιώματα του καθενός- συνεπώς σταματώ εδώ!
- Το τραγούδι μπήκε νωρίς στη ζωή μου, αλλά το «επισημοποίησα» αρχίζοντας να παίζω με διάφορες μπάντες στα 19 μου- περίπου 20 χρόνια πριν. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικούς μουσικούς από τους οποίους έπαιρνα ό,τι και όσα μπορούσα. Δυστυχώς πολλά προσωπικά προβλήματα που ενέσκηπταν στην κοινή μας μουσική πορεία, από μουσικές διαφωνίες και επαγγελματικές υποχρεώσεις έως σοβαρά προσωπικά θέματα ή ζητήματα υγείας δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε κάτι παραπάνω από κάποια demos.
- Έτσι πριν από τρεισήμισι χρόνια αποφάσισα να οργανώσω κάποιες ιδέες μου που είχα για διάφορα σχήματα (ή που δεν ταίριαζαν, αλλά σκόπευα να χρησιμοποιήσω στο μέλλον), με τα οποία είχα δουλέψει στο παρελθόν, αλλά δεν έτυχε να πάρω καν την ευκαιρία να τις παρουσιάσω, καθώς μια δυσάρεστη τροπή γεγονότων, έφερνε τη διάλυση της μπάντας πριν την παρουσίαση αυτή! Επιμελήθηκα των πάντων, από την παραγωγή έως τη μίξη, χωρίς τις τρομερές γνώσεις, αλλά με αγάπη και αφοσίωση, και με τη βοήθεια κάποιων καταπληκτικών μουσικών και φίλων- πάνω από όλα!- έφτασα σε αυτό το σημείο, λίγο πριν από το release (που θα έλεγε και ο Γ.Α.Π!) της πρώτης μου δουλειάς, την οποία σκοπεύω να αναρτήσω στο διαδίκτυο πολύ σύντομα, καθώς απομένει μόνο το mastering σε 2 κομμάτια!
- Το εγχείρημα έχει την επωνυμία «THE DEPARTED» PROJECT και ο τίτλος του είναι «When Nothing Remains». Το κεντρικό του θέμα περιστρέφεται γύρω από αυτό που ονομάζουμε στα αγγλικά «dystopia», μια νοσηρή ελεγχόμενη πραγματικότητα, όπως την φαντάζονταν σαν μελλοντικό καθεστώς συγγραφείς όπως οι R. Bradbury, A. Huxley, E. A. Blair (a.k.a George Orwell), μόνο που αυτή τη φορά, εδώ, το μέλλον είναι πια παρόν και το μέλλον φαντάζει ακόμη πιο αβέβαιο. Τα 9 κομμάτια του δίσκου (3 instrumental και 6 με φωνές), έχουν συγκεκριμένη πορεία και concept, ξεκινώντας από το πρώτο κομμάτι με τίτλο «ALTERED EGO», όπου ο άνθρωπος έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με το χειρότερο εχθρό του- τον κακό εαυτό του, αλαζονικό από τα τρομακτικά επιτεύγματά του και την πρόοδο του και το το πολυσχιδές της σύγχρονης πραγματικότητας που αυτά έχουν επιφέρει, ενώ παράλληλα καταβροχθίζεται σαν έλλογη πνευματική οντότητα από το ίδιο του το δημιούργημα, το οποίο μόνο κατ' ευφημισμό αποκαλεί κανείς «πολιτισμό»- ενώ το concept κλείνει με το «EQUILIBRIUM- X... ORDER OF THE VOID», ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι (περίπου 16 λεπτών), μια καταγραφή και, παράλληλα, προειδοποίηση στη σύγχρονη πραγματικότητα της χειραγώγησης και του απόλυτου ψεύδους, του προβαλλομένου ως η μόνη αλήθεια... Προβληματισμός για ένα κόσμο στον οποίο, ξεκάθαρα, κάτι δεν πάει καλά... Ευχή και ελπίδα η στροφή να γίνει προτού το μόνο που θα απομείνει θα είναι το «τίποτε»...
- Αγαπημένη συναυλία; Έχω παρευρεθεί σε περίπου 50 συναυλίες αυτά τα 25 περίπου χρόνια που παρακολουθώ, αλλά, παραμερίζοντας την αγάπη μου για τη δυνατότερη μπάντα του πλανήτη (MANOWAR), τους Iron Maiden, Judas Priest και άλλα, ατελείωτα, μεγάλα και μικρότερα, κλασικά και μη, ονόματα του χώρου του metal, θα έλεγα αβίαστα το "The Wall"- LIVE του Roger Waters. Αδιανόητος δίσκος, έργο με νόημα, σημείο αναφοράς στην παγκόσμια πολιτιστική/ μουσική κληρονομιά, ζωντανή εμφάνιση και ήχος για σεμινάριο, ενώ αποτελεί ανάμνηση ζωής το –ΜΟΝΑΔΙΚΟ για εμένα σε συναυλία!- δάκρυ, δάκρυ που μας έφυγε όλων όσων ήμασταν εκεί παρέα, του αδερφού μου και φίλων μας, στο "Bring the boys back home". Αξεπέραστο- εμπειρία ζωής.
- Αγαπημένος δίσκος; Όποιος με γνωρίζει, ξέρει την ιδιαίτερη αδυναμία (σε βαθμό υπερβολής...!) για τους Manowar, όπως επίσης και για τους Judas Priest, κλασικά και τεράστια σχήματα του χώρου, αλλά θα άλλαζα λίγο την ερώτηση σε «ποιο δίσκο του χώρου θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ;» και αφού παρέκαμπτα το "Into Glory Ride" και το "Painkiller", θα έλεγα δύο άλλα υπερδημιουργήματα: QUEENSRYCHE: "Rage for Order" & DEATH: "Symbolic". Με το πιστόλι στον κρόταφο, το πρώτο...
σχόλια