H Μαρία Παρούση είναι παιδί της Αθήνας και της δεκαετίας του '70.
Μεγάλωσε με θεία Λένα και (αργότερα) Γιάννη Πετρίδη, γαριδάκια, Κλούβιο και Σουβλίτσα, Ζωρζ Σαρή, The Smiths και Prince. Έχει εργαστεί για πάρα πολλά χρόνια στην ΕΜΙ, ενώ παράλληλα έχει πάρει συνεντεύξεις από πολλούς αγαπημένους της καλλιτέχνες (Morrissey, Martin Gore, Martin Turner, Gary Numan, Dusty Springfield, Shara Worden, Black Francis κ.α.) για διάφορα -μουσικά κυρίως- έντυπα.
Τα τελευταία 2 ,5 χρόνια ζει στην ύπαιθρο, στο Νομό Σερρών και εργάζεται για την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Inner Ear.
Η αγαπημένη της ασχολία είναι η συλλογή τραγουδιών και δικά της compilation έχουν κυκλοφορήσει σε cd, με πιο πρόσφατο το “Under The Weather”, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2011 από την Inner Ear.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ;
Oscar Wilde – Ο Κήπος Με Τις Ροδιές (A House Of Pomegranates)
H πρώτη μου επαφή με τον Oscar Wilde ήταν, σε ηλικία 4 χρονών, το παραμύθι του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα, που αντίθετα με τα συνηθισμένα παραμύθια, δεν έχει και πολύ καλό τέλος. Η αγάπη για τον Oscar δεν τράφηκε μόνο από τα βιβλία του, αλλά από την αισθητική του, την προσωπικότητά του και το χιούμορ του και με έχει επηρεάσει ως άνθρωπο περισσότερο από κάθε άλλο συγγραφέα.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΦΙΛΜ;
Wim Wenders – Wings Of Desire
Ασπρόμαυροι άγγελοι, ατάκες για να τις αποστηθίσεις, η μαγευτική ομορφιά της Solveig Dommartin και ο πρώτος έρωτας με τον Nick Cave. Από τις ταινίες που πραγματικά μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή.
http://www.criterion.com/films/200-wings-of-desire
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ;
The Smiths – The Queen Is Dead
Ό,τι και να πω θα είναι λίγο για να εκφράσει τις αναμνήσεις της εποχής του και τα συναισθήματα που προκαλεί ακόμα αυτός ο δίσκος. Η μουσική όπως και οι περισσότερες μορφές τέχνης πέρα από όλα τα άλλα, συνδέονται με τα βιώματα και την ψυχοσύνθεση του αποδέκτη τους.
όλο!
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν εκατοντάδες δίσκοι αντικειμενικά καλύτεροι από αυτόν αλλά για μένα αυτός είναι το Νο 1.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ;
Morrissey – Gagarin (2002)
Δεν θα μπορούσε να μην είναι κάποια του Morrissey (δυστυχώς δεν είδα ποτέ τους Smiths live).
Δεύτερη σειρά μπροστά στη σκηνή, στο τέλος της συναυλίας βγήκα στη Λιοσίων σε κατάσταση νιρβάνα και με ένα μικροσκοπικό κομμάτι από το λευκό πουκάμισο που έπεσε δίπλα μου και ξεσκίστηκε σε χρόνο μηδέν.
To ντοκουμέντο είναι μόνο ηχητικό και όχι οπτικό, γιατί ευτυχώς για μας, τότε ακόμα δεν είχαμε ούτε ψηφιακές μηχανές ούτε ακριβά κινητά.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ;
John Everett Millais - Ophelia
Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου έργα ζωγραφικής ανήκουν στους Προραφαηλικούς και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δημιουργήθηκαν σε μια εποχή που θα ήθελα να έχω ζήσει (1848-1860). Η γκαλερί Tate στο Λονδίνο έχει την μεγαλύτερη συλλογή από πίνακές τους, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι βρίσκονται στις αποθήκες της λόγω έλλειψης χώρου. H “Ophelia” χρονολογείται γύρω στο 1851 και απεικονίζει τη γνωστή ηρωίδα του Shakespeare (από τον Άμλετ) να τραγουδάει λίγο πριν τον πνιγμό της στο ποτάμι.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;
Aυτή.
Ο σκύλος μου Milou, μόλις μερικών μηνών, σε ένα παλιότερο σπίτι μου στην Κυψέλη. Την φωτογραφία την τράβηξα με μια παλιά Olympus της μητέρας μου. Ο Milou έφυγε πριν από λίγους μήνες, λίγο πριν κλείσει τα 18 και μου λείπει πάρα πολύ. Ήταν ένα απίστευτο πλάσμα και αυτή είναι μια από τις φωτογραφίες που όταν την κοιτάζω νιώθω σαν είναι ζωντανός.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΔΙΣΚΟΥ;
Joy Division – Closer
Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι το μνημείο ενός οικογενειακού τάφου στη Γένοβα στο νεκροταφείο Cimitero Monumentale di Staglieno. Τόσο ο γραφίστας Peter Saville όσο και η Factory προβληματίστηκαν για το αν θα κρατούσαν αυτό το εξώφυλλο όταν λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου ο Ian Curtis αυτοκτόνησε, αλλά τελικά δεν άλλαξαν τίποτα αφού τόσο ο ίδιος όσο και το υπόλοιπο συγκρότημα είχαν διαλέξει από την αρχή αυτή τη φωτογραφία.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΠ;
Bjork – Bachelorette, σκηνοθεσία: Michel Gondry
One day I found a big book buried in the ground. I opened it but all the pages were blank and to my surprise it started writing itself…
---------------------------------------
*Mε αφορμή τη συλλογή Under the Weather που έφτιαξε η Μαρία Παρούση:
Ένα κείμενο του Φοίβου Δεληβοριά
Αν με ρωτούσε κανείς με τι ασχολείται η Μαρία Παρούση, θα του έλεγα ότι «ζητάει τραγούδια». Οι ηχολήπτες που τραυλίζουν πίσω απ’ το booth τις οδηγίες τους, οι τραγουδοποιοί που ξυπνάνε κι αγγίζουνε το πιάνο τους τρώγοντας ένα μήλο, οι μουσικοί που παίρνουν μαζί τους το μπλοκάκι με τις αποδείξεις πριν ξεκινήσουν για το στούντιο, οι εταιρειάρχες που ρωτάνε «γιατί να μ’ενδιαφέρει εμένα αυτό;», οι ιδιοκτήτες μικρών δισκοπωλείων που το πρωϊ έκαναν αξονική τομογραφία, οι πιο παχείς κι απ’ την μπλογκόσφαιρα μουσικοκριτικοί που αναρτούν στον τοίχο μιας δεκαεξάχρονης τα οριστικά τους αστεράκια, όλοι αυτοί υπάρχουν γιατί η Μαρία Παρούση ζήτησε -όταν στ’ αλήθεια το ’χε ανάγκη- ένα τραγούδι.
Και φέτος που όλοι έχουμε γίνει αναλυτές του χρήματος-ποιος ξέρει από ποιο επιπόλαιο διάβασμα μιας απ ’τις 1.000.000 κυρίαρχες θεωρίες-, η Μαρία απλώς κοιτάζει τον καιρό, φοράει ένα σάλι αν χρειαστεί, ή ένα τι-σερτ, ή γάντια, ή παγοπέδιλα και βγαίνει στον κήπο της για να κεντήσει.
Το κέντημά της είναι το ρούχο που χρειάζονται τα φετινά τραγούδια της, (που άλλα ξεκίνησαν για να την βρουν το 1933 –το “Stormy Weather” με την Ivie Anderson- κι άλλα τα βρήκε έξω απ’ την πόρτα της πριν καν αυτά αρχίσουν να μιλάνε-το “Ships In The Rainτων Lanterns On The Lake-) για να αντέξουν στη βροχή που ήδη πέφτει. Ιndie Ρώσοι, πολυοργανίστριες, μέχρι και σούφι djs απ’το San Diego χωράνε κάτω από το κεντητό της πάπλωμα και –για ακόμα μια φορά- χωράμε κι εμείς, που δεν ήμασταν έτοιμοι για την κακοκαιρία.
Για μας τους αργοπορημένους και ξεσκέπαστους, ζήτησε φέτος τα 13 τραγούδια του “Under The Weather” -της 5ης κατά σειρά συλλογής της- η Παρούση. Θα βιαζόμουνα να πω «της ωραιότερης», όμως ξανάκουσα αμέσως μετά και τις 4 άλλες. Κανένα τραγούδι δεν είναι εκεί ερήμην του άλλου. Όλα έρχονται σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια και φτιάχνουν τον καμβά της ζωής μας που δεν φαίνεται. Αυτή που φαίνεται -αυτή που δεν τη ζήτησε κανείς- δεν έχει σημασία.
Φοίβος Δεληβοριάς
08/12/2011
σχόλια