Τα αγαπημένα πράγματα του Γιάννη Κυρατσού

 

Όταν σου αρέσει να διαβάζεις, βρίσκεις πολλά καλά αναγνώσματα και δυσκολεύεσαι να διαλέξεις.

 

Παρόλα αυτά θα επιλέξω ως αγαπημένο μου βιβλίο το "Λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη.

 

 

Υπήρξα και συνεχίζω να είμαι θαυμαστής αυτού του ανθρώπου και θα θυμάμαι με συγκίνηση το ενδιαφέρον που έδειχνε για τους νέους ανθρώπους και τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν ο εμπνευστής της Βουλής των Εφήβων, ενώ εξίσου συγκλονιστική ήταν η απόφαση του να δωρήσει το σώμα του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μετά το θάνατο του. Όσο για το "Λάθος" είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω διαβάσει τρεις φορές και κάθε φορά βρίσκω και καινούρια στοιχεία να με συναρπάσουν.

 

Η υπόθεση του υπόπτου για συνομωσία κατά του καθεστώτος και η σχέση του με τον ανακριτή, αποτελεί μια λεπτή γραμμή μεταξύ της στέρησης της ελευθερίας του ανθρώπου και της ίδιας της ανθρωπιάς. Θα μπορούσα ίσως να το συγκρίνω με το "1984" του Τζορτζ Όργουελ, ένα εξίσου αγαπημένο μου βιβλίο. Πάντως, από τη στιγμή που διάβασα το "Λάθος", το έχω δωρήσει τουλάχιστον άλλες πέντε φορές.

 

 

 

 

Εντάξει, παραδίνομαι. Είναι αδύνατον να διαλέξω ανάμεσα σε Χίτσκοκ, Γουέλς, Σκορτσέζε, Λυντς, Μπουνιουέλ, Χάνεκε, Λόουτς και αν συνεχίσω τη λίστα δε θα τελειώνω. Το έργο όμως που έχω δει πολλές φορές και με έχει ανατριχιάσει είναι το Vertigo του Χίτσκοκ.

 

 

Η επιτομή του σινεμά. Ο Χίτσκοκ σε κάνει να αισθάνεσαι ότι όλοι οι υπόλοιποι σκηνοθέτες υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο μαθητές του. Και μετά από τόσα χρόνια προκαλεί το ίδιο σασπένς. Από την ίδια την πλοκή μέχρι τη σκηνοθεσία και φυσικά την ανεπανάληπτη ερμηνεία των Στιούαρτ και Νόβακ. Τα λόγια είναι περιττά. 

 

 

 

Είναι με διαφορά το "So" του Peter Gabriel.

 

 

Έχει ηχογραφηθεί το 1986, αλλά έχει τόσο απίστευτη παραγωγή που με κάνει να αναρωτιέμαι με τι μηχανήματα ηχογραφούσαν τότε και από τι στην ευχή εμπνεύστηκαν αυτή την υπέροχη μουσική. O Gabriel είναι απλά ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες που πέρασαν από τη μουσική ιστορία. Θα τολμήσω να προσθέσω και σαν αγαπημένο μου ελληνικό δίσκο το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" από τις Τρύπες. Μετά από αυτόν το χάος στην Ελλάδα!

 

 

 

Με μια πρώτη σκέψη θα έλεγα U2 στην Αθήνα, αλλά δεν είναι αυτή. Παρόλο που ήταν απίστευτη εμπειρία, θα επιλέξω κάτι πιο ροκ. Pearl Jam στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

 

Τι ενέργεια! Τι πάθος από τη μπάντα και κυρίως από τον τραγουδιστή! Ανεπανάληπτο, μερικά γκρουπ είναι χαρισματικά και οι Pearl Jam ανήκουν σε αυτά.

 

 

 

Αν και δεν είμαι κατάλληλος να κρίνω ένα καλό έργο τέχνης, νομίζω ότι με αναστατώνει η "Κραυγή" του Μουνκ.

 

Έχει μια τεράστια δύναμη αυτό το έργο και κάθε φορά που το βλέπω- δυστυχώς όχι από κοντά, δεν είχα την τύχη- με σηκώνει ένας άνεμος και με πετάει αρκετά μακριά!

 

 

 

Το "Πρωινό Άστρο" του Ρίτσου, που έχει γράψει για την κόρη του.

 

Ειδικά οι στίχοι "Εκεί που σμίγει η αγάπη της μητέρας και του πατέρα, εκεί που σμίγει η αγάπη των ανθρώπων είναι η πατρίδα σου" είναι ίσως οι πιο ουσιώδεις που έχω ακούσει στη ζωή μου.

 

 

 

Τελευταία μου άρεσε πολύ το "Paradise" των Coldplay, είναι πολύ τρυφερό. Από τεχνικής και καλλιτεχνικής πλευράς όμως, θα επέλεγα κάτι πιο χολιγουντιανών προδιαγραφών, όπως το "Schism" των Tool.

 

 

(Έχουν ξεφύγει αυτοί οι άνθρωποι...) 

 

 

 

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι συνυφασμένα με την επιθυμία να συνεχίσω να παίζω μουσική που μου αρέσει και να εκφράζομαι μεσα από αυτήν επικοινωνώντας με όλο και περισσότερους ανθρώπους. Προς το παρόν, συνεχίζω την προώθηση του καινούριου μου άλμπουμ που έχει τίτλο "Κλείνω τα μάτια να δω" και έχει λίγο καιρό που κυκλοφόρησε και στόχος μου είναι να τον παρουσιάσω στο κοινό σε όσο ποιο πολλά μέρη της Ελλάδας μπορώ.