«Θα προτιμούσα να μ' εξετάσει για προστάτη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή ένας γέρος άντρας με πολύ κρύα χέρια, παρά να έχω σελίδα στο Facebook».
Με χιούμορ ο Τζόρτζ Κλούνεϊ δηλώνει την απέχθειά του προς το social network.
«Να κάτσει φρόνιμος και να μην τα βάζει με τον Κουρή, γιατί όποιος τα έβαλε με τον Κουρή έχασε. Και κάτι άλλο, να δώσεις χαιρετίσματα στη μάνα του. Θα καταλάβει γιατί το λέω. Και επίσης να του πεις να κάτσει φρόνιμος γιατί έτσι και σπάσει ο διάολος το πόδι του και μιλήσω θα γίνει της πουτάνας στη χώρα».
Είναι ο εκδότης Γιώργος Κουρής, που με τη φόρα του ένδοξου παρελθόντος απειλεί τον Γιώργο Παπανδρέου (μυρίζει σόμπα υγραερίου, οινόπνευμα και βαρβατίλα, όπως τότε, παλιά, στην οδό Φυλής).
«Οι πιο καλοντυμένες της Αθήνας που υπήρξαν ανέκαθεν καλοντυμένες, αιώνες τώρα δηλαδή, είναι παγωμένες και είναι κολόνες, είναι οι Καρυάτιδες. Καμία άλλη δεν βάζω στη σικ θέση που βάζω αυτές».
Είναι πέντε, όσες και τα δάχτυλα. Το αρχαιοελληνικό κάλλος μέσα από τη ναζιάρικη ματιά του Λάκη Γαβαλά.
«Εγώ ψηφίζω ανελλιπώς. Δεν έχω χάσει ψηφοφορία... Ψηφίζω διαρκώς λευκό. Δηλαδή, όχι ακριβώς λευκό, αλλά πάνω στο λευκό γράφω ένα ποίημα. Μια λέξη ή έναν στίχο. Δύο στίχους κυρίως χρησιμοποιώ. Εναν από ψαλμό του Δαυίδ "Μή πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ούκ έστι σωτηρία" κι έναν ελαφρά παραλλαγμένο στίχο του Καβάφη που λέει "Βλάπτουν όλοι την Ελλάδα"».
Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος για την έμπνευση πίσω από το παραβάν.
«Τα χρήματα που κερδίσαμε δεν έχουν αξία... Έχουμε ο ένας τον άλλο».
Μαθήματα ανθρωπιάς και ευτυχίας από το ζεύγος Λαρτζ, που κέρδισε στο λαχείο του Καναδά 11.300.000 δολάρια και τα μοίρασε όλα σε αγαθοεργίες.
«Μία ημέρα, βγαίνοντας από το μπάνιο, τον είδα γυμνό και ηλιοκαμένο να κάθεται στο κρεβάτι με τα μαλλιά του αχτένιστα. Τον θαύμασα και είπα μέσα μου: Κορίτσι μου, τα κατάφερες».
Νατάσσα; Ευγενία; Όχι. Είναι η Βικτόρια Μπέκαμ που αυτοεπιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά καμαρώνοντας τη γύμνια του Μπέκαμ.
«Όλα τα κόμματα έχουν μερίδιο στο "ρουσφέτι". Η διοίκηση του κράτους είναι γεμάτη από ανθρώπους που βρίσκονται εκεί μόνο επειδή διέθεταν τις κατάλληλες γνωριμίες. Σε ορισμένα τμήματα της διοίκησης υπάρχει, ολοφάνερα, πλεονάζον προσωπικό».
Ο καθηγητής Ελληνικών Σπουδών στο London School of Economics και μέλος της «επιτροπής σοφών» του Γιώργου Κέβιν Φέδερστοουν «ζωγραφίζει» την ελληνική πραγματικότητα.
«Ως λαός δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση. Δεν υπάρχει κοινωνικός ιστός. Ούτε για να διαμαρτυρηθούμε δεν βγαίνουμε σωστά στους δρόμους. Βγαίνουμε σε παρεούλες... Καθένας έχει και το μαγαζάκι του».
Η συνθέτις Ελένη Καραΐνδρου για την επανάσταση που πέρασε από τους κολίγους στους ολίγους.
«Με στενοχωρεί που για πρώτη φορά υπάρχουν μέρη όπου δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Δεν μας συνέβαινε αυτό. Όταν ήμουν μικρός και κατέβαινα στο κέντρο, κυκλοφορούσα σε όλα αυτά τα μέρη που λεγόντουσαν κακόφημα. Ήταν η πιάτσα των τραβεστί στην Αθηνάς ή τα κωλάδικα στη Φυλής. Ήταν απόλυτα ασφαλή, όμως, μέρη. Είχα να το περηφανεύομαι στους φίλους στο εξωτερικό ότι η Αθήνα είναι μια πόλη με υπόγειες διαδρομές, που δεν κινδυνεύεις όμως ποτέ. Εκτός ίσως αν είσαι γυναίκα όμορφη, νέα και μόνη. Τώρα ξέρω ότι υπάρχουν μέρη όπου φοβάμαι. Κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου ως στοιχείο της πόλης. Η πολυπολιτισμικότητα θα ευχόμουν να ερχόταν χωρίς αυτό το side effect».
«Athens by night-mare... Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου για τις σκοτεινές διαδρομές της πόλης.
σχόλια