Μπουζουξού

Βασιλίσσης Σοφίας, Πέμπτη βράδυ

Περπατάω στο ύψος του Μουσείου Μπενάκη. Κάνει κρύο και χαζεύω τις επίχρυσες ταμπέλες των κτιρίων -πρεσβείες και μεγαλογιατροί- ανάμεσα από τα κουτσουρεμένα δέντρα, όταν βλέπω τη σκιά κάποιου στις κόκκινες πλάκες του πεζοδρομίου. Κοιτάω κλεφτά να δω ποιος είναι και αντικρίζω έναν άντρα γύρω στα 40, με μούσια και κοτλέ παντελόνι. Κάνω ότι κοιτάω κάτι στο κινητό μου για να τον αφήσω να με προσπεράσει. Ποτέ δεν μου άρεσε να περπατάει κάποιος από πίσω μου όταν είμαι μόνη μου το βράδυ, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ καχύποπτη - είναι λες και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα «ποιες είναι οι πιθανότητες να θες να μου κάνεις κακό;». Ντρέπομαι και που το γράφω, αλλά έτσι σκέφτομαι πια. Όταν είμαι μόνη μου βράδυ στον δρόμο κρατάω την τσάντα μου σφιχτά και κοιτάζω συνέχεια πίσω μου, ειδικά στα σκοτεινά στενά. Τους τελευταίους έξι μήνες μού έχουν συμβεί τα εξής: τον Σεπτέμβριο ένα παιδάκι ήρθε να μου ζητήσει λεφτά και μου έκλεψε το κινητό κάτω από τη μύτη μου. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα περίμενα στη διάβαση Σόλωνος και Βουκουρεστίου όταν κάποιος που είχε κλέψει μια κοπέλα στη Βουκουρεστίου με έριξε πάνω σε ένα αυτοκίνητο εν κινήσει: ήμουν στον δρόμο του, βιαζόταν και τον κυνηγούσε κάποιος σαν τρελός για να τον προλάβει. Γύρισα σπίτι κουτσαίνοντας και κοιτώντας τους ανθρώπους που περίμεναν να περάσουν τη διάβαση στο Καλλιμάρμαρο με βλέμμα αγριεμένου ζώου, λες και είχαν βγει όλοι έξω για να με βλάψουν. Πέρασα την υπόλοιπη μου μέρα κλεισμένη στο σπίτι να κοιτάω το ταβάνι.

Σάββατο βράδυ, 11:15 μ.μ. έξω από τη στάση μετρό Αμπελόκηποι

Η πρόσκληση για το αποκριάτικο πάρτι έλεγε να ντυθώ «σαν να έχουμε 1981». Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και τώρα θυμίζω μπουζουξού της δεκαετίας του '80: λες και ετοιμάστηκα για να βγω δεύτερη φωνή στη Ρίτα Σακελαρίου. Φοράω ένα μπλε ελεκτρίκ φόρεμα κάτω από ένα χρυσό βίντατζ σακάκι με βάτες -το πήρα από ένα meet market για να το φορέσω στην κανονική μου ζωή, αλλά με έκραξαν οι πάντες («πλάκα κάνεις, έτσι;», «είσαι σαν τον Καρνάβαλο»)-, μοβ σκιά μέχρι τα φρύδια, φούξια κραγιόν, πελώρια χρυσά σκουλαρίκια με κλιπ (τα είχα βάλει κάποτε με μια μπλούζα με πούλιες σε μια αμφίεση που θύμιζε σύζυγο Τεξανού πλουτοκράτορα κι ένιωθα το κεφάλι μου να γέρνει από το βάρος). Κοιτάω το κινητό μου μέσα στο κρύο, παρέα με τους αστυνομικούς που φυλάνε τη ΓΑΔΑ, και κρύβομαι πίσω από μια κολόνα όσο περιμένω τη Μαρίνα. Συνειδητοποιώ ότι έχω βγει από το σπίτι με 6 ευρώ. Ντρέπομαι να περπατάω τάκα-τούκα με τις τακούνες στην Αλεξάνδρας, ντυμένη έτσι, για να βρω ΑΤΜ. Αποφασίζω να περιμένω τη Μαρίνα. «Μην τρομάξεις, το παράκανα λίγο με τη λακ» μου έχει πει στο τηλέφωνο. Όταν ανεβαίνει επιτέλους τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό μου θυμίζει κάτι μεταξύ Siouxsie Sioux και πιστολάκι σε συνοικιακό κομμωτήριο της Ηλιούπολης το 1983. Έχει πελώρια, κρεπαρισμένα μαλλιά και φοράει μαύρο λύκρα παντελόνι με μπότες με σουέντ και δερμάτινα μπαλώματα, φορεμένες έξω από το παντελόνι, πλαστική ζώνη και σκουλαρίκια πολυελαίους. Στο χέρι κρατάει ένα βινύλιο «για να είναι ολοκληρωμένο το πακέτο». Περπατάμε αλά μπρατσέτα, σαν χαρωπές συννυφάδες, στην Αλεξάνδρας, για να βρούμε ΑΤΜ («Ρε, συ, ντρέπομαι να περπατάω έτσι έξω. Στο μετρό με δείχνανε τα παιδάκια στους γονείς τους», μου λέει. «Σκάσε και προχώρα»). Προσπερνάμε καφετέριες, μπιραρίες, περίπτερα, 2 περιπολικά κι ένα σινεμά, ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά κι αριστερά. Το τραγικό δεν είναι ότι μας σχολιάζουν, αλλά ότι κανείς δεν μας ρίχνει δεύτερη ματιά. Προφανώς, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν χρυσά σακάκια με βάτες, τα αξεσουάρ της Αλέξις από τη Δυναστεία, μοβ σκιά, φούξια κραγιόν και βγαίνουν έξω να γλεντήσουν. Είναι η πρώτη φορά που σχεδόν αποζητώ το κράξιμο.