ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρσι το καλοκαίρι ήταν απο τις λίγες φορές που θα ταξίδευα βράδυ με τρένο οπότε εγώ είχα φρικάρει πολύ άσχημα γιατί θα έφτανα ξημερώματα και ήταν να έρθουν να με μαζέψουν αλλα φοβόμουν ότι θα γίνει καμία βλακεία.. Τέλος πάντων.. Στο τρένο καθομουν μόνη μου η έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί την τελευταία στιγμή μπαίνει ένα παιδί και κάθετε δίπλα μου.. γνωριστήκαμε και μιλάγαμε όλο το βράδυ.Μου μίλαγα για την ζωή του..μου έλεγε να μην αγχώνομαι.. Σε κάποια φάση εγώ ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ και απλά με κράταγε αγκαλιά για να με πάρει ο ύπνος.. τελος πάντων, ήταν ναυτικός και θα πήγεναι να δει τους γονείς του γιατί θα έλειπε για πολύ καιρό , θα σάλπαρε για Ατλάντικο και από εκεί και πέρα δεν ήξερε ποτέ ακριβώς θα γυρίσει.. κοντευαμε να φτάσουμε και εγώ να έχω τρελαθεί γιατί δεν μου ζητάει social .. κάτι.. τελικά μου ζήτησε το κινητό μου 10 λεπτά πριν φτάσουμε.Του το έδωσα. Μου έδωσε και αυτός το δικό του και είπαμε να βρεθούμε Αθήνα όταν γυρίσουμε και οι δύο,πριν φύγει.. Γυρνάω λοιπόν Αθήνα Κυριακή βράδυ, μου λέει αν μπορούμε να βγούμε και του λέω να το κάνουμε Δευτέρα γιατί είναι πτώμα.. και περίμενα εγώ Δευτέρα μήνυμα ή τηλέφωνο για λεπτομέρειες..εγω φουλ άγχος... και με παίρνει τηλέφωνο 10:30-11:00 να μου πει πως είναι στο ταξί για το αεροδρόμιο,πετάει στις 13:30 και αν μπορώ να πάω... Εγώ εντωμεταξύ να έχω μισή ώρα που ξύπνησα και να μένω Χαϊδάρι.. μην τα πολυλογώ.. δεν συναντηθήκαμε ποτέ.. έφυγε και δεν είχαμε ποτέ ξανά καμία επαφή..