ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι αγορι 23 και εχω προβληματα συμπεριφορας λογω του κακου οικογενειακου μου περιβαλλοντος. Εχω γινει τους τελευταιους μηνες πολυ αντικοινωνικος. Εχω να βγω απο το σπιτι 2 μηνες πριν τον κορωνοιο και μεχρι σημερα δεν βγηκα καθολου. Το οικογενειακο μου περιβαλλον απαρτιζεται απο τη μανα μου, την οποια δεν τη νοιαζει καθολου για μενα και τον αδερφο μου. Κοιταει μονο τον εαυτο της. Απο την αλλη ο πατερας μου, ενδιαφερεται για εμας...μονο στα λογια. Προ κρισης ειχε αγορασει τζιπ 100.000 ευρω για τον εαυτο του για να το κανει φιγουρα στους γνωστους του. Οταν η εταιρια του πατωσε (κλασσικη περιπτωση βλαχου που εμπλεξε με δανεια και νομιζε οτι ειναι μεγιστανας) περασαμε πολυ δυσκολα. Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια μερα που δεν ειχε τιποτα στο τραπεζι. Ουτε ψωμι. Ο πατερας μου ομως καλυτερα να του επαιρνες την ψυχη παρα να πουλησει το τζιπ. Οταν αποφασισε να το πουλησει ηταν αργα, ο μαντρατζης το πηρε 7 χιλιαρικα τα οποια τα εφαγε σε μλκιες. Εγω με τον αδερφο μου ευτυχως στις πανελληνιες διαβαζαμε για να φυγουμε απο το σπιτι και να περασουμε καπου. Μας εστελναν φροντιστηριο, το οποιο το ειχαν απληρωτο και μας καναν ολο ρεζιλι στο φροντ. Ο αδερφος μου περασε σε αλλη πολη και ησυχασε (του στελνει χρηματα ενας θειος μας καθε μηνα, απο τα οποια βουταει και ο πατερας μου). Εγω δυστυχως εγραψα πολυ καλα και περασα στην πολη μου. Οποτε εχω ολη την παρανοια στο σπιτι. Ειχα κανει και αιτηση στο πανεπιστημιο Κυπρου για μια σχολη που μου αρεσε, και εγινα δεκτος, αλλα εκανα το μεγαλυτερο λαθος της ζωης μου, να υποκυψω στην πληση εγκεφαλου των γονιων μου και ετσι απερριψα την Κυπρο. Η σχολη που περασα εδω, αν και πολυ υψηλοβαθμη, δεν με ενθουσιαζει. Γι αυτο δεν εκανα και φιλους απο εκει μεσα, δεν εχουμε κοινα ενδιαφεροντα με τους συμφοιτητες μου. Ειμαι 5ο ετος, χρωσταω πολυ λιγα μαθηματα για πτυχιο. Καθομαι ολη μερα σπιτι και θυμαμαι οτι εχω περασει (πολυ δυσκολες και αρρωστημενες καταστασεις) και κλαιω τη μοιρα μου. Φοιτητικη ζωη δεν εζησα, με κοπελα δεν βγηκα, για ξενυχτι δεν βγηκα. Οι γονεις μου εννοειται δεν μου παρεχουν καμια στηριξη, ισα ισα με αποδοκιμαζουν και με κοροιδευουν συνεχεια επειδη πλεον δεν εχω φιλους (πως να εχω φιλους οταν πρεπει να κραταω της ισορροπιες σε αυτο το κ@λοσπιτο; Θα το ειχαμε διαλυσει απο καιρο). Ο αδερφος μου οποτε δεν ειχε φιλους εβγαινε μαζι μου και με τους τοτε φιλους μου. Τωρα που εχει φιλους δεν μου λεει ποτε να παω μαζι του. Δεν πειραζει, και ο αδερφος μου θυμα των γονιων μου ειναι οποτε δεν του κραταω κακια. Εγραψα αυτη την εξομολογηση για να πω οτι χωρις τη στηριξη των γονιων (κυριως ψυχολογικη αλλα και οικονομικη) δημιουργουνται πολλα προβληματα. Βλεπω γνωστους που οι γονεις τους ειναι στην ιδια οικονομικη κατασταση με τους δικους μου αλλα στηριζουν ψυχολογικα τα παιδια τους και ειναι χαρουμενοι και με το τιποτα. Στο σπιτι μας ολο μαλωματα, βρισιματα και φαγωμαρα. Θυμαμαι μια καθηγητρια στο λυκειο καταλαβε οτι κατι δεν παει καλα στο σπιτι και καθομουν και της τα ελεγα ολα οτι γινοταν. Μου στεκοταν καλυτερα και απο μανα, και μιλουσαμε και μετα, οταν τελειωσα το σχολειο. Δυστυχως, πλεον χαθηκαμε γιατι εχει παρα πολλες υποχρεωσεις και επιπλεον βοηθαει τα απογευματα παιδια που δινουν πανελληνιες αφιλοκερδως, οπως βοηθησε κι εμενα. Θελω να ειμαι αισιοδοξος αλλα δεν βλεπω καμια ελπιδα στον οριζοντα. Τελος παντων, εγω θα κανω το καλυτερο που μπορω, οχι για τους γονεις μου τους αχρηστους, αλλα για μενα. Ονειρευομαι τη μερα που θα φυγω και θα ζω μονος μου, θα εχω τη δουλιτσα μου, τους φιλους μου και την κοπελα μου. Χριστε, αν με ακους, ευχομαι καποια στιγμη να με αξιωσεις να τα αποκτησω αυτα. Σας ευχαριστω πολυ που διαβασατε το κειμενο, οσοι το διαβασατε. Να προσεχετε τα παιδια σας, οσοι εχετε, και ευχομαι ολοι να κανουμε τα ονειρα μας πραγματικοτητα!