ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτά που σας γράφω είναι πολύ ενδόμυχες σκέψεις μου που δεν έχω την άνεση να μοιραστώ με κανέναν, ξέρω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα, αλλά δεδομένου ότι δεν έχω που να τα πω θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Ανησυχώ ότι όταν πάρω πτυχίο δεν θα μπορώ να βρω δουλειά και ότι θα συνεχίσω να επιβαρύνω τους γονείς μου, ή ότι θα βρω μία απαίσια δουλειά που θα πρέπει να υπομείνω γιατί αυτό αναμένεται να κάνω. Η σχολή μου έχει σχετικά καλή αποκατάσταση και αυτός είναι ένας από τους λόγους που την διάλεξα, αλλά του χρόνου μπαίνω 4ο έτος και τελειώνω, σίγουρα θα συνεχίσω με μεταπτυχιακό στο ίδιο πανεπιστημίο, αλλά η στιγμή που θα βγω στην αγορά εργασίας πλησιάζει. Η οικογένεια μου έχει οικονομικό πρόβλημα και όσο και αν προσπαθούν οι γονείς μου να μην φαίνεται, από παιδί το καταλάβαινα... Δεν στερήθηκα κάτι σημαντικό όπως φαγητό, αλλά σίγουρα δεν είχα ή έχω καμία άνεση. Επίσης η μητέρα μου αγχώνεται και συζητάγε από όταν ήμουν 12-13 τα οικονομικά του σπίτιου και μου έλεγε πόσο δύσκολα είναι και πόσο δύσκολη είναι η ζωή και τα συναφή άρα μου καλλιεργήθηκε και μένα κάτι σαν φόβος παύλα ενοχές. Για παράδειγμα όταν αρρωσταίνω και πρέπει να πληρώσουμε επίσκεψη στον γιατρό νιώθω τύψεις, ή όταν αγοράζω οτιδήποτε νιώθω τύψεις, ή όταν βάζω 10 καρύδια στο γιαούρτι μου και όχι πέντε νιώθω ότι είμαι εγκληματίας που μου αρέσουν τα καρύδια... Δεν χαίρομαι καθόλου μα καθόλου που το λέω, αλλά όλο αυτό έχει επηρεάσει αρκετά την ψυχοσύνθεση μου. Για παράδειγμα είμαι αγχώδης σαν φοιτήτρια και διαβάζω υπερβολικές ώρες, είναι σαν ένστικτο επιβίωσης το διάβασμα για μένα. Ή κάνω άσχημα σενάρια για το μέλλον γιατί έχω την έλλειψη πόρων, η καλύτερα τον φόβο έλλειψης πόρων σαν σταθερά. Ή είμαι όπως ανέφερα πολύ ενοχική. Επιπλέον επειδή σαν παιδί δεν μπορόυσα να κάνω κάτι για αυτό, αυτή η αίσθηση του ότι είμαι ανίκανη να επηρεάσω την ζωή μου έχει μείνει ακόμα. Θα μπορούσα να το πάω ακόμα πιο βαθιά αλλά ξέρω ότι ίσως δεν καταφέρω να εκφραστώ σωστά άρα δεν έχει νόημα... Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά με την εξεταστική και την μητέρα μου να με αγχώνει κι άλλο κι άλλο, ένιωσα να πνίγομαι.