ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχεις δίκιο σε κάποια. Αυτό που κυρίως άλλαξε είναι η απόσταση. Τι εννοώ. Όταν η Γκρέτα Γκάρμπο ήταν σταρ του βωβού κινηματογράφου, και κατόπιν του ομιλούντος, οι θαυμαστές της δεν γνώριζαν τίποτα γι'αυτήν. Αυτό δημιουργούσε απόσταση και συνακόλουθα δέος (το δέος γεννάται από την απόσταση). Και η ίδια και τα στούντιο το σιγοντάριζαν δημιουργώντας μυστήριο. Όταν αργότερα εμφανίστηκε η τηλεόραση, οι live εμφανίσεις στο Λας Βέγκας και βγήκσν τα ταμπλόιντς, η απόσταση μίκρυνε. Η Μονρό κι ο Πρίστλει δημιουργούν επιθυμία και θαυμασμό, όχι όμως πια δέος. Ακόμη όμως η απόσταση ήταν επαρκής. Το κοινό γνώριζε ελάχιστα και μεθοδευμένα πράγματα για αυτούς. Πιο μετά οι αποκαλύψεις έγιναν περισσότερες, τα έντυπα έγιναν lifestyle, προωθούσαν τους "δικούς τους". Η απόσταση μίκρυνε κι άλλο. Η επιθυμία έγινε συγκατάβαση και "αμεσότητα" (ο Ρουβάς κι η Βανδή ήταν "καλά παιδιά" της διπλανής πόρτας). Τέλος η άνθιση των reality shows (Καρντάσιανς, Big Brother) και των social media έβαλαν το μάτι μας κυριολεκτικά μέσα στις τουαλέτες των σταρς. Πλέον η απόσταση μηδενίστηκε. Πλέον δεν μπορεί να υπάρξει δέος, ασφαλώς, ούτε επιθυμία (η οποία προϋποθέτει θαυμασμό), ούτε καν συγκατάβαση, αλλά μόνον το είδος εκείνο του σταρ που "λατρεύουμε να μισούμε". Οι περισσότεροι σημερινοί "σταρς" (με την έννοια της δημόσιας ακτινοβολίας) τέτοιοι είναι κι αυτός είναι ο λόγος. Έχουμε πια δει ως και τις οπίσθιες οπές τους σε κάθε πιθανή λήψη!