ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξερω γιατι αλλα καθε μερα νιωθω οτι προσπερναμε ολα τα προβληματα στην καθημερινοτητα μας ελπιζοντας, λες και θα φυγουν απο μονα τους. Τα σπασμενα πεζοδρομια που δεν θα μπορεσει να περαπτησει κανεις, τα σκουπιδια στους δρομους οπου να ναι ετσι μωρε για να τα μαζεψει ο δημος, η καθαριστρια, να βουλωσει το φρεατιο και μετα να λεμε πλημυρρισαμε. Να βρωμισουμε κιαλο τους τοιχους που ειναι αβαφοι δεακετιες με συνθηματα και τα ψυχολογικα του καθενος. Σημερα ομως ειδα για μια φορα ακομα μια εικονα που προσπερνω οπως πολλοι αλλοι, ενα παιδι στα 23 με 25 να πουλα χαρτομαντηλα εκανε χρηση ναρκωτικων απο,τι δυστυχως καταλαβα. Τον ειδα σημερα στο μετρο προς Συνταγμα με μια μασκα και τα γαλανα ματακια τα πονεμενα. Μου ρθε να δωσω κατι ψιλα που χα απανω μου αλλα μετα λεω θατα δωσει σε ναρκωτικα, και οχι δεν τα δωσα τελικα. Σκαφτηκα οτι θα ταν καλυτερο αν ειχαμε συνατηθει στο δρομο οπως πουλαγε και σταματησε μπροστα μου να του αγοραζα μια τυροπιτα κατι να φαει και να ξερω οτι τουλαχιστον πηγε σε αυτον και οχι σε ενα δολοφονο γιατι οι εμποροι ναρκωτικων για μενα ειναι δολοφονοι. Ειλικρινα δεν ξερω πως θα μπορουσα να βοηθησω ενα παιδι της ηλικιας μου που ουτε συγγενης μου ειναι ουτε φιλος μου ουτε γειτονας μου, δεν τον εχω ξαναδει στη ζωη μου και γενικα ολα αυτα τα νεα παιδια που δυστυχως βλεπω να ειναι θυματα των εμπορων ναρκωτικων, κατι να μπορουσα να κανω για να τον βοηθησω αλλα χωρις να θεσω σε κινδυνο τη δικη μου ζωη εε φοβαμαι και γω μηπως γινει κατι κακο. Δεν ξερω αν μια τυροπιτα, 2 κουβεντες κατι αλλο που να μπορουσα να κανω να τον βοηθσω να σταματησει, κανονικα θα πρεπε να υπαρχουν ειδικα κενυτρα αποτοξινωσης απο το κρατος για ολες αυτες τις ψυχες που γινονται πιονακι στη σκακιερα του καθε βαρονου.