«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Ο Αργύρης Ξάφης, ως Ξέρξης, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μεταδώσει τη μεταμέλεια του συντετριμμένου βασιλιά, φοβούμαι όμως πως δεν καταδύεται σε ικανό βάθος, αφήνοντάς μας παντελώς αμέτοχους στην απροσμέτρητη οδύνη που εκλύεται από το κείμενο.
0

Είναι αυτό το ακραία συγκινητικό σημείο στους «Πέρσες», λίγο πριν από το τέλος, όταν οι γέροντες του Χορού στρέφονται στον βασιλιά τους και του απευθύνουν μια ερώτηση. Ο Ξέρξης έχει μόλις καταφθάσει – ηττημένος, τσακισμένος, κουρελιασμένος, ένα ζωντανό ερείπιο. Τον ρωτάνε, λοιπόν, «πού είναι οι άλλοι, οι τόσοι και τόσοι φίλοι σου;», εννοώντας, φυσικά, τους ξακουστούς στρατηγούς αλλά και τους απλούς στρατιώτες που τον συνόδευσαν στη φιλόδοξη εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας.


«Πού είναι οι άλλοι, οι τόσοι και τόσοι φίλοι σου;»... Οι γέροντες ρωτούν, ενώ γνωρίζουν ήδη πολύ καλά ότι οι «άλλοι» είναι νεκροί. Το γνωρίζουν επειδή, λίγη ώρα πριν, τους το είπε ο Αγγελιοφόρος. Τους το περιέγραψε τόσο διεξοδικά, τόσο ανατριχιαστικά, ώστε σίγουρα το θυμούνται, όσο κι αν τους έχουν πάρει τα χρόνια. Τους είπε για όλους αυτούς τους γενναίους πολεμιστές που γκρεμίστηκαν λαβωμένοι από τα πλοία τους στα στενά της Σαλαμίνας και είτε πνίγηκαν σε μια θάλασσα δεινών, είτε σκοτώθηκαν στα βράχια, είτε τους αποτέλειωσαν οι Έλληνες, χτυπώντας τους με σπασμένα κουπιά και συντρίμμια. Πέρσες πανέμορφοι, λαμπροί στην όψη, άφοβοι στη μάχη, που τώρα τους τσιμπούν τα πουλιά και τα καβούρια του Αργοσαρωνικού.

Ίσως όλες αυτές οι αστοχίες και οι φαιδρότητες να μην ενοχλούσαν τόσο, αν αντιλαμβανόμασταν πλάι τους μια γνήσια απόπειρα συνομιλίας με το κείμενο του Αισχύλου και, κατ' επέκταση, μ' εμάς τους θεατές. Πώς όμως να συμβεί αυτό, όταν όλη η παράσταση είναι κούφια;


Οι γέροντες του Χορού επιμένουν, σχεδόν εμμονικά. Έναν-έναν απαριθμούν τους έξοχους άνδρες της αυτοκρατορίας, το «άνθος της Περσίας», που ξεριζώθηκε βάναυσα και ατιμωτικά πριν την ώρα του. Και δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, αλλά η τρίτη φορά που ακούμε τα ονόματά τους. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, αλλά η τρίτη φορά που ακούμε για τον Σουσισκάνη, τον Λίλαιο, τον Αρτεμβάρη, τον Αρσάμη και τους ισότιμούς τους. Στην πάροδο, τα ονόματα αυτά συνέθεσαν τον υπερήφανο κατάλογο των ζωντανών. Στην αγγελική ρήση, τον επώδυνο, αιματοβαμμένο κατάλογο των νεκρών. Τώρα, στην τρίτη επανάληψη, τα ίδια ονόματα γίνονται οχήματα σπαρακτικής επίπληξης προς τον υπεύθυνο του αφανισμού τους. Ο κομμός του τέλους είναι η συνειδητοποίηση της έκτασης του ολέθρου που επέφερε ο αλαζών βασιλιάς στον τόπο του. Είναι ο άγριος θρήνος ενός λαού που πενθεί για τη διαλυμένη ψευδαίσθηση υπεροχής και μεγαλείου του. Είναι η κραυγή για τη χαμένη νιότη του. Και είναι η επίμονη, συλλογική προσπάθεια διαχείρισης αυτού του τραύματος που προσδίδει στην τραγωδία του Αισχύλου την αστείρευτη δύναμή της.


Δεν υπάρχει πλοκή με την κλασική έννοια. Όλα τα «μεγάλα» γεγονότα έχουν ήδη συμβεί προτού καν αρχίσει το έργο. Υπάρχει όμως μια απέραντη αγωνία, μια ολοένα κλιμακούμενη ένταση, μια απόγνωση που τρώει τα σωθικά και μια συγκινητική προσπάθεια συμφιλίωσης με το τετελεσμένο, το τραγικό, το ανεπανόρθωτο. Με την ίδια την Ιστορία.

Το μεγάλο ανακάτεμα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Χορός των έρμων των γερόντων δύναται να αντικατασταθεί από ευειδείς νέους, σίγουρα δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της δραματουργίας οι νέοι αυτοί να εμφανίζονται ακμαίοι και ορεξάτοι επί σκηνής, στριφογυρίζοντας τα κοντάρια και τα πουκάμισά τους λόγω μιας κινησιολογικής ποικιλίας που «χαρίζει».

Ερχόμαστε τώρα στην παράσταση. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Χορός των έρμων των γερόντων δύναται να αντικατασταθεί από ευειδείς νέους –σε ένα έργο στο οποίο το γεγονός ότι μια ολόκληρη αυτοκρατορία έχασε το άνθος του ανδρισμού της, οι νύφες έμειναν χωρίς συζύγους και οι γέροι χωρίς τέκνα διαδραματίζει καθοριστική σημασία‒, σίγουρα δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της δραματουργίας οι νέοι αυτοί να εμφανίζονται ακμαίοι και ορεξάτοι επί σκηνής, στριφογυρίζοντας τα κοντάρια και τα πουκάμισά τους λόγω μιας κινησιολογικής ποικιλίας που «χαρίζει». Με άλλα λόγια, η σπειροειδής κάθοδος των ηρώων προς την Κόλαση μένει ανεξερεύνητη.


Καλό είναι επίσης να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ωραίο κοστούμι» και «λειτουργικό κοστούμι». Τα κοστούμια της Εύας Νάθενα αποδεικνύονται πράγματι εντυπωσιακά, φορείς μιας ιδιαίτερης αισθητικής. Δεν είναι όμως λειτουργικά: τραβούν διαρκώς την προσοχή επάνω τους και, σαν να μην έφτανε αυτό, δημιουργούν στον θεατή την εντύπωση ότι δεν έχει έρθει να δει τραγωδία αλλά επίδειξη μόδας. Δεν μπορεί η Άτοσσα να θυμίζει βικτοριανή grande dame (διά χειρός Viktor & Rolf), ούτε ο ηθοποιός που ερμηνεύει πονεμένα τον καημό του να θυμίζει μοντέλο του οίκου Prada. Δυστυχώς, δεν υπηρετείται έτσι το θεατρικό ζητούμενο, όσο κι αν αγαπάμε τη μόδα.


Εκκλησιαστικά στασίδια που στέκονται βλοσυρά, αλλά δεν εμπνέουν την προσευχή, ένας μίνι-Παρθενώνας-φωτιστικό που μοιάζει με κακόγουστο κλείσιμο του ματιού (ή του φιλιού), φράσεις που αποδίδονται με ερασμιακή προφορά, αλλά ακούγονται σαν κέλτικα ξόρκια, χορευτές Σαολίν που ενώνουν κοντάρια σαν να ετοιμάζονται για μάχη ‒ ένα πρόχειρο, επιπόλαιο και άγονο ανακάτεμα στοιχείων που απλώς επιτείνει την οξεία απουσία σκηνοθετικής πρότασης.

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Παρά το υπέροχο γκόθικ νυχτικό του, ο Νίκος Καραθάνος μετατρέπεται σε κακομοίρη γέρο με ψευτοτρεμάμενη φωνή που καμώνεται τον περίλυπο για να εκμαιεύσει τον οίκτο μας.


Ίσως όλες αυτές οι αστοχίες και οι φαιδρότητες να μην ενοχλούσαν τόσο, αν αντιλαμβανόμασταν πλάι τους μια γνήσια απόπειρα συνομιλίας με το κείμενο του Αισχύλου και, κατ' επέκταση, μ' εμάς τους θεατές. Πώς όμως να συμβεί αυτό, όταν όλη η παράσταση είναι κούφια; Κανένας πνευματικός εναγκαλισμός, καμία ευρηματική ιδέα, κανένα ψυχικό κέντρισμα δεν έρχεται να μας οδηγήσει στον πυρήνα του έργου και στον ίλιγγο της αγωνίας του.

Πώς είναι να στέκεσαι στο πλευρό των ηττημένων; Πώς είναι να ακούς με τα δικά τους αυτιά και να μιλάς με το δικό τους στόμα; Πώς είναι να πέφτεις στην παγίδα της Πλάνης και να μη βγαίνεις ποτέ ολόκληρος; Πώς είναι να χάνεις ό,τι έδινε νόημα στην ύπαρξή σου; Ποιο το τίμημα της μεταμέλειας ενός νάρκισσου ηγέτη; Ποιοι είναι οι Πέρσες του σημερινού κόσμου και ποια η σχέση μας μαζί τους;

Τόσα συναρπαστικά ερωτήματα και δυστυχώς παραμένουν όλα αναπάντητα. Για να είμαι ακριβής, δεν τίθενται καν. Ένα αίσθημα απόλυτου κενού πνίγει τις προσδοκίες μας, που τόσο επιμελώς καλλιεργήθηκαν. Δεν συνιστά σκηνοθεσία η τοποθέτηση των ηθοποιών επί σκηνής, ούτε η έμφαση στην καθαρότητα της άρθρωσής τους (ίσως το μόνο θετικό στοιχείο της βραδιάς, μαζί με τη μετάφραση του Θ. Στεφανόπουλου). Και δεν αρκεί να «λες» τα πράγματα, πρέπει και να τα «δείχνεις» – να τα αποκαλύπτεις και να τα μεταδίδεις. Να αναζητάς τις βαθύτερες αναλογίες και όχι να καταφεύγεις σε ευκολίες εντυπωσιασμού που θέλουν την Άτοσσα να επαναλαμβάνει τρεις φορές το ερώτημα «και ποιον έχουνε ηγέτη και μονάρχη του στρατού;», για να λάβει την απάντηση «κανενός δεν είναι δούλοι και κανένας δεν τους δίνει διαταγές» από τα μέλη του Χορού, που απαντούν με μια φωνή, σαν καλοεκπαιδευμένα παιδάκια.

Φαντάσματα κι οράματα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Δεν μπορεί η Άτοσσα να θυμίζει βικτοριανή grande dame (διά χειρός Viktor & Rolf)...

Σπεύδοντας να αποδείξει τη μεγαλοπρέπειά της ως τραγωδός, η Λυδία Κονιόρδου επιλέγει μια επιδεικτική, παλιομοδίτικη και «γκράντε» εκφορά του λόγου που την εγκλωβίζει στα άδυτα μιας άτεγκτης και δυσάρεστης περσόνας.


Στα βασικά αρκείται ο Αργύρης Πανταζάρας ως Άγγελος (ρυθμική επιτάχυνση, αυξομείωση έντασης κ.λπ.). Διεκπεραιώνει το καθήκον του, χωρίς να γεννήσει ψήγμα συγκίνησης.


Παρά το υπέροχο γκόθικ νυχτικό του, ο Νίκος Καραθάνος μετατρέπεται σε κακομοίρη γέρο με ψευτοτρεμάμενη φωνή που καμώνεται τον περίλυπο για να εκμαιεύσει τον οίκτο μας – εντύπωση που δεν ξορκίζεται ακόμα κι όταν αποφασίζει να «αγριέψει».


Ο Αργύρης Ξάφης, τέλος, ως Ξέρξης, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μεταδώσει τη μεταμέλεια του συντετριμμένου βασιλιά, φοβούμαι όμως πως δεν καταδύεται σε ικανό βάθος, αφήνοντάς μας παντελώς αμέτοχους στην απροσμέτρητη οδύνη που εκλύεται από το κείμενο.


Σημείωση: Τόσο οι υπέρτιτλοι της παράστασης όσο και η μετάφραση (αλλά και τα σχολιαστικά κείμενα που τη συνοδεύουν) στο έντυπο πρόγραμμα του Εθνικού, είναι όλα γραμμένα στο πολυτονικό σύστημα.

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Στα βασικά αρκείται ο Αργύρης Πανταζάρας ως Άγγελος (ρυθμική επιτάχυνση, αυξομείωση έντασης κ.λπ.). Διεκπεραιώνει το καθήκον του, χωρίς να γεννήσει ψήγμα συγκίνησης.

«Πέρσες» του Αισχύλου

Μετάφραση-Μετρική διδασκαλία: Θ.Κ. Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Χορογραφία-επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Ρήγος

Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ

Βοηθός σκηνογράφου: Δάφνη Φωτεινάτου

Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Γαβαλά

Βοηθοί χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Άγγελος Παναγόπουλος

Βοηθός φωτίστριας: Μαριέττα Παυλάκη

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Χορός: Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μιχάλης Θεοφάνους, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λαέρτης Μαλκότσης, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις

Βασίλισσα: Λυδία Κονιόρδου

Άγγελος: Αργύρης Πανταζάρας

Δαρείος: Νίκος Καραθάνος

Ξέρξης: Αργύρης Ξάφης

Μουσικός (λύρα): Γιώργος Μαυρίδης

Περιοδεία

2/8, 21:00, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

5, 6, 7, 8, 9, 11, 12, 13/8, 21:00, Υπαίθριο Θέατρο Αττικού Άλσους

26/8, 21:00, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

30/08, 21:00, Κατράκειο θέατρο Νίκαιας

1/9, 21:00, Θέατρο Δεξαμενής, Κορωπί

5, 6/9 21:00, Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη

9, 10, 11, 12, 13/9 & 1, 2, 3, 4/10, 21:00, Σχολείον της Αθήνας - Ειρήνη Παπά

15, 16/9, 21:00, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», Βύρωνας

20/09, 21:00, Παλαιό Ελαιουργείο, Ελευσίνα

22, 23/09, 21:00, Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λυδία Κονιόρδου: «Αν από το αρχαίο δράμα δεν έμαθα ότι κάθε πολίτης οφείλει να ασχολείται με τα κοινά, δεν έχω μάθει τίποτα»

Θέατρο / Λυδία Κονιόρδου: «Αν από το αρχαίο δράμα δεν έμαθα ότι κάθε πολίτης οφείλει να ασχολείται με τα κοινά, δεν έχω μάθει τίποτα»

Ένα τηλεφώνημα για μερικές δηλώσεις κατέληξε σε μια εκ βαθέων συνέντευξη περί θεάτρου, αρχαίου και σύγχρονου δράματος, τέχνης και πολιτικής με την κορυφαία σύγχρονη Ελληνίδα τραγωδό λίγο πριν από την πρεμιέρα των «Περσών» του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το Εθνικό Θέατρο μετά την πανδημία: Όσα ειπώθηκαν στη συνάντηση με τον Δημήτρη Λιγνάδη

Θέατρο / Το Εθνικό Θέατρο μετά την πανδημία: Όσα ειπώθηκαν στη συνάντηση με τον Δημήτρη Λιγνάδη

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου συνόψισε τις δράσεις τους το διάστημα της καραντίνας, αναφέρθηκε στις νέες συνθήκες των προβών και σε όσα θα δούμε το προσεχές διάστημα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Όλες οι δράσεις της φετινής διοργάνωσης

Culture / Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Όλες οι δράσεις της φετινής διοργάνωσης

Η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, ανακοίνωσε μέσω streaming όσα θα δούμε φέτος το καλοκαίρι στα ανοιχτά θέατρα του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ