ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας, αναγνώστες των εξομολογήσεων του lifo.Νομίζω ότι η μοναξιά μου και η ψυχολογική μου διάθεση με έφερε εδώ να εξομολογούμαι ανώνυμα τι νιώθω. Είμαι 22 χρονών, είμαι ομοφυλόφιλος, έχω κάνει come out στον πατέρα μου εδώ και κάποιος μήνες (το αποδέχτηκε και με έκανε να νιώσω καλά γι'αυτό που είμαι ευτυχώς) αλλά αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα. Πέρα από την δύσκολη αντιμετώπιση ορισμένες φορές αλλά και παλαιότερα από την κοινωνία όπου έχω κάνει (και συνεχίζω να κάνω..) τρομερή δουλειά με τον εαυτό μου για να μάθω να τα αντιμετωπίζω, τους τελευταίους μήνες προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι δεν έχω κάποιο σύντροφο. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να μπω στην διαδικασία να σχολιάσω το αν είμαι εμφανίσιμος ή αν τηρώ κάποιες "προϋποθέσεις" (ενδεχομένως στερεότυπα) για το αν γι'αυτό έχω ή δεν έχω κάτι ερωτικό στην ζωή μου. Έπλασα τον εαυτό μου με το σκεπτικό ότι θέλω να κάνω μια σχέση όπου με τον άνθρωπο που θα είμαι μαζί, θα τον σέβομαι-θα με σέβεται, θα προχωρήσω μαζί του όταν θα μου αποδείξει ότι αξίζει να προχωρήσω μαζί του και να τον εμπιστευτώ! Ο κύκλος των ομοφυλόφιλων δυστυχώς είναι αρκετά μικρός στην πόλη που ζω και πολλοί ξέρουν πολλά για πολλούς.. είναι μπλεγμένοι ή ήταν μπλεγμένοι οι περισσότεροι ο ένας με τον άλλον και οι περισσότεροι άνθρωποι στις εφαρμογές γνωριμιών που χρησιμοποιώ αναζητούν σεξ ή είναι ωμοί σε προσβλητικό επίπεδο. Φυσικά όμως όπως υπάρχει υπάρχει και το κακό, υπάρχει και το καλό! Έχω βγει με κάποια πολύ καλά παιδιά με τα οποία όμως συνειδητοποίησα ότι δεν ταίριαζα, μάλιστα το πρώτο φλερτ που είχα για κάποιους μήνες (έχει τελειώσει πια) το γνώρισα μέσα από το tinder και ήταν αξιόλογο παιδί. Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι 22 χρονών, και νιώθω δυσλειτουργικός διότι δεν έχω προχωρήσει στο σεξουαλικό κομμάτι, κάτι το οποίο όλοι οι φίλοι μου έχουν κάνει και νομίζω πως είναι και η κατάλληλη ηλικία για να έχεις σεξουαλικές σχέσεις και θέλω και πολύ να μπω σε αυτό, έτσι όπως θα ήθελα να το έχω βέβαια (σε μία σχέση όπως είπα και πιο πριν) αλλά και γιατί δεν έχω κάτι ερωτικό στην ζωή μου. Έχω κάνει (και θα συνεχίσω να κάνω) πολύ δουλειά με τον εαυτό μου για να τονώσω την αυτοπεποίθηση μου, να προσέξω την εμφάνιση μου, αλλά νιώθω ότι δεν είναι αρκετό. Όλο αυτό με κάνει να νιώθω λίγο και με φθείρει ψυχολογικά πολύ. Είναι κάποιος εκεί έξω που μπορεί να νιώσει αυτό που αισθάνομαι? Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό όλο αυτό. Προσπαθώ να είμαι χαλαρός, να περνάω καλά, να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά και οι σχέσεις είναι κάτι που σίγουρα δεν το κυνηγάς (γιατί όσο το κυνηγάς τόσο φεύγει), αλλά όταν βλέπω τους φίλους μου να έχουν την σχέση τους, να περνάνε χρόνο μαζί τους και εγώ να είμαι μόνος, όσο και αν χαίρομαι για εκείνους (που πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ γιατί όλοι οι άνθρωποι αξίζουν τον έρωτα!!!) νιώθω δίπλα τους πολύ χάλια και νιώθω ότι θα είμαι για πάντα έτσι.