Κατά μία άποψη, είσαι μία προβληματική που κλαίγεσαι ενώ αν τα δεις τα πράγματα αλλιώς, θα αρχίσεις να είσαι μέσα στις παρέες και τα γλέντια. Πρώτη βασική διαπίστωση: για να γίνεις μέλος σχηματισμένης παρέας, ξέχνα το. Πρέπει όλοι να σε εγκρίνουν, ενώ πιθανότατα κανένας δε θα σε ''εντάξει'' καν για μία σειρά από ταπεινά κίνητρα που δεν είναι της παρούσης.Δεύτερο: όσο όλοι είναι μέλη μιας ''παρέας'', όσους και να γνωρίσεις, εσύ θα είσαι απλά ''περιφερειακή'' στη ζωή τους και θα σε βλέπουν το πολύ για κανέναν καφέ στα πεταχτά και σε άκυρη ώρα που δεν επηρεάζει τη ζωή τους. Τρίτο και τελευταίο: οι παρέες σχηματίζονται όταν κάποια άτομα βρεθούν στο ίδιο κοινωνικό πλαίσιο έχοντας την ίδια ακριβώς ανάγκη. Καλή δύναμη να έχεις, πραγματικά θα σου χρειαστεί.
19.8.2020 | 19:11
Αλλαγη ζωης
Θελω να αλλαξω τη ζωη μου ριζικα. Τελειωσα δυστυχως απο φοιτητρια και θα ειμαι απο τον Σεπτεμβρη στο πατρικο μου πισω( το λεω και κλαιω αληθεια). Βασικα ηδη ειναι απλα ισως ξαναφυγω για λιγο...Στην πολη μου εχω μονο 1 2 ατομα που και αυτα δεν με γεμιζουν ειναι η αληθεια και μπορει και να μην γυρισουν στην πιλη μας αρα ΜΟΝΗ μου τελειως...καταθλιψη με ολη της την σημασια αληθεια...Αυτο που ηθελα να επισημανω ειναι οτι ενω κανω προσπαθειες για να γνωριστω με κοσμο και να επεκτεινω τον κυκλο μου δεν βλεπω να δινεται συνεχεια στη μεταξυ μας σχεση με τον οποιοδηποτε. Ολο εγω προσπαθω και προτεινω πραγματα χωρις να βλεπω ανταποκριση. Δεν ειναι οτι ολοι δεν σε θελουν ή δεν σε συμπαθουν απλα εχουν τις παρεες τους και δεν τους νοιαζει αν και προσωπικα το θεωρω ΛΑΘΟΣ. Δεν βλεπω φως στον οριζοντα και με βλεπω να βυθιζομαι στη θλιψη καθε μερα. Ειμαι μεσα στα νευρα. Στο σπιτι δεν μιλαω με του γονεις μου οχι επειδη εχει γινει κατι απλα εγω δεν θελω δεν μου βγαινει εχω κλειστει σε εμενα. Ειναι πολυ δυσκολα οταν γυρνας πισω και το νιωθω ηδη. Ονειρευομαι και ολη μερα σκεφτομαι την φοιτητικη μου πολη και το φοιτητικο μου σπιτακι. Εδω πλεον στο πατρικο μου νιωθω σαν ξενη δεν ξερω. Πολυ περιεργο το αισθημα. Σαν να μην ειμαι σπιτι μου, νιωθω αποξενωμενη και καθολου οικεια. Σκουρα τα πραγματα. Η πολη ειναι σχετικα μικρη κσι επιλογες δεν εχεις οπως Αθηνα Θεσσ/νικη. Γυμναστηριο που λεω να ξεκινησω δεν παιζει νσ γνωρισω κανεναν. Στο γυμναστηριι ειναι η αληθεια δεν κανεις παρεες. Εθελοντικα πραγματα δεν με εχει ενθουσιασει κατι συν οτι ειναι πιο μακρια απο την πολη και θελω μεσο. Αρα πρεπει να με πανε και δεν γινετσι γιατι δουλευουν. Αρα χ και σε αυτο. Η μοναξια ποναει. Χανουμε τσ καλυτερα μας χρονια μεσα στους 4 τοιχους. Νιωθω σαν καμια θεια οπως αυτες απεναντι. Ιδια ζωη κανουμε... καταντια. Το χειροτερο ειναι οτι εγω ΠΡΟΣΠΑΘΩ και ειναι ανοιχτη αλλα δεν βλεπω και απο τους αλλους το ιδιο...βλεπω την καταθλιψη να ερχεται...εξαλλου απο λιγο καιρο σκεπτομενη ολα αυτα και αλλα πολλα με επιασε κριση αγχους και ετρεχα στο νοσοκομειο.τι να πεις..την τυχη ναι μεν την προκαλουμε εμεις και πρεπει να ρισκαρουμε αλλα απο την αλλη υπαρχει και ο παραγοντας της τυχης που απλα σου τυχαινει κατι εκει που δεν το περιμενεις χωρις να εχεις προσπαθησει για κατι. Αρα απλη συγκυρια. .Αυτα ηθελα καπου να τα πω..να ειστε καλα και να ειστε καλοι με τους γυρω σας χωρις κακιες και πικροχολιες γιατι ο καθενας δινει τον δικο του αγωνα και μονο αυτος ξερει αυτα που νιωθει....σορρυ για το σεντονι
2
