5.9.2020 | 02:38
Μοναξια(;)
Ειμαι μονος, σε μια νεα πολη. Ειμαι 27 και στην αρχη μιας καριερας σε μια μεγαλη εταιρια στην επαρχια. Μονιμα ζω στην φαση: ολα καλα με την ζωη μου εκτος απο την κοινωνικοτητα και τον ερωτα. Φευγω καμια φορα απ τα σεισμοπληκτα να παρω τσογαρα στο panda και καμια σοδα. Περνω απο ενα τσιπουραδικο μπροστα. Δουλευει μια κοπελα. Μελαχρινη. Ωραια ματια και γυαλια. Την κοιτω και την θαυμαζω. Και μερες σαν την σημερινη περνω και τη κοιτω και με κοιτα. Και συναντιουνται τα βλεμματα μας για αρκετη ωρα ωστε να νιωθω αβολα και να κοιταξω αλλου. Γιατι δεν σταματησα; Γιατι δεν της μιλησα; Δεν ξερω αν ντρεπομαι επειδη ειναι δυσκολη η ζωη μου κλπ. Το θεμα ειναι πως ακομα μια φορα εχασα μια ευκαιρια. Ποσο χαζοι ειμαστε ωρες ωρες; Πως θα ηταν η ζωη αραγε αν δεν ειχαμε τοσα φορτια και τοσες ανασφαλειες. Ζουμε σε εικονικες φυλακες και ουτε που το καταλαβαινουμε ωρες ωρες. Ευχομαι σε οποιον το διαβαζει να ξανασκεφτει καλα αυτο το βλεμμα που θα συναντησει αυριο. Και να κοντοσταθει και να παει να μιλησει. Γιατι οι ευκαιριες που χανουμε δεν ξαναγυρνανε. Και επειδη εγω ντρεπομαι καντε το εσεις.
