ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε όλη μου τη ζωή το κονσεπτ αγάπη ήταν ιεραρχικά στην κορυφή της πυραμίδας. Νόμιζα ότι ευτυχισμένος θα ήμουν μονάχα σε σχέση, αλλά όχι σε μια τυχαία σχέση. Με κάποια που θα ήμασταν ερωτευμένοι. Μετά από πολύ σκέψη θυμήθηκα ότι ακόμα και στο νηπιαγωγείο είχα τα ίδια μυαλά, και αυτο με βοήθησε να καταλάβω το λόγο. Στο σπίτι μου δεν υπήρχε κανένα σημάδι αγάπης μεταξύ των γονιών μου, οπότε ήθελα με κάθε δυνατό τρόπο να μην γίνει κάτι παρόμοιο και σε εμένα. Τέλος πάντων στάθηκα αρκετά τυχερός, αν και πολύ ντροπαλός και όχι κουκλος, να κάνω κάποιες σχέσεις με γυναίκες που αγαπούσα. Ειδικά με μια έζησα αυτό που φανταζόμουν σε όλη μου τι ζωή, το απόλυτο. Καμία σχέση δεν λειτούργησε όμως. Ειδικά μετά τον τελευταίο χωρισμό για μια μεγάλη περίοδο έκλεισα κάθε ενδεχόμενο για το οτιδήποτε ερωτικό. Σιγά σιγά αυτή η θεοποίηση της σχέσης πήγε στο άλλο άκρο για να αντέξω τον πόνο. Μετά ισσοροπησαν λίγο τα πράγματα και πλέον βλέπω τη σχέση σαν άλλη μια πτυχή της ζωής, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, ούτε αυτοσκοπός ούτε σαν κάτι το κακό. Αν έρθει, ήρθε. Πλέον είμαι σε ένα στάδιο όπου έπεσε αυτό το τείχος που είχα χτίσει, αλλά δεν ξέρω τι έχει μείνει και από πριν. Προτιμώ την αγάπη, την συντροφικότητα από τον παράλογο έρωτα των πρώτων μηνών αλλά πως μπορείς να αγαπήσεις εαν δεν πρώτα ερωτευτείς; Έχω να νιώσω, το κλικ για κάποια κοπέλα εδώ και πάρα πολύ καιρό, τον ενθουσιασμό, τον θαυμασμό, το δέος. Φοβάμαι ότι μπορεί να έχω χάσει την δυνατοτητα να το νιώσω.