ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας φίλοι μου... είμαι δεκαεννιά χρονων...θα ηθελα σας εξομολογηθω κάτι που κρύβω καλα ,που ακόμα και σε μένα δεν μαρεσει να παραδεχομαι. Πιστεύω ότι είναι πολυ δύσκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου ,ιδίως όταν αυτοσυγκρίνεσαι συνεχως με το βέλτιστο. Συνήθως προτιμώ να βγαίνω με εμφανισιακά πιο άσχημους άνδρες απλά για να νιώθω καλύτερα. Καταλάβατε λοιπόν, εχω ανασφάλειες. Συχνά δεν νιώθω αρκετή ως κόρη ,ως μαθήτρια ,ως χαρακτήρας ,ως εμφάνιση... Με κρίνω συνέχεια ,είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου και όταν κάποιος είναι δοτικός απέναντι μου ,τρομάζω ,νιώθω ότι δεν αξίζω τα συναισθήματα του και συχνά απομακρύνομαι. Ανασφάλειες.. όχι τόσο για την εξωτερικη εμφάνιση , αλλά για την γενικότερη ύπαρξη,τι άσχημο πράγμα. Παλεύω συνέχεια να με βελτιώσω , να κάνω γυμναστική, να διαβάζω, να βρίσκω διάφορες ασχολίες ... Το συναίσθημα όμως της κατωτερότητας δεν φεύγει. Τουλάχιστον δεν τις βγάζω στους άλλους. Είναι απλά σαν εσωτερικές μου σκεψεις...σαν να εκλαμβάνω την ασημαντότητα μου ,αλλά όχι των γύρω μου.