ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα γράψει μια Εξομολόγηση για έναν νεαρό ανάπηρο άντρα χωρίς οικογένεια και μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε απομείνει μονάχη.Θυμάται κανείς; Ζούσανε και οι δυο μόνοι και ξένοι μεταξύ τους, ένας χαρούμενος νεος άνθρωπος που πίστευε σε ένα καλύτερο αύριο και μια γυναίκα που είχε μείνει χήρα και είχε χάσει κάθε διάθεση για ζωή.Αυτοί οι δυο άνθρωποι γνωρίστηκαν και από ό,τι φάνηκε είχαν πολλά να πούνε.Γρήγορα δέσανε και όσοι τους έβλεπαν πρώτη φορά μαζί τους περνούσαν για γιαγιά και εγγονό έτσι που φροντίζανε ο ένας τον άλλον.Πλέον ζούνε μαζί στο ίδιο σπίτι, αφήσανε τα διαμερίσματα που μένανε γιατί το δικό του ήταν μικρό για δυο και το δικό της δεν ήταν ειδικά σχεδιασμένο για άνθρωπο με αναπηρικό καροτσάκι. Φύγανε από την γειτονιά μας και μένουν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά,ευτυχώς η γυναίκα παίρνει καλές συντάξεις και μπορεί να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή και για τους δυο.Μου έχει πει ότι έχει φροντίσει για τον εγγονό (έτσι τον λέει) όταν εκείνη δεν θα υπάρχει. Χθες μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι έβαλε μπελά στο κεφάλι της και ότι ο εγγονός δεν την αφήνει στην ησυχία της.Παραπονέθηκε με τέτοιον ενθουσιασμό που γέλασα και του φώναζα (είχε ανοιχτή ακρόαση) να αφήσει ήσυχη την γιαγιά του και ότι δεν σέβεται τίποτε πια.Γελούσε χαρούμενος και είπε ότι την ξυπνάει πολύ νωρίς για να πάρουν μαζί το πρωινό που έχει ετοιμάσει. Χαμογελάω κι εγώ ενώ τους σκέφτομαι και ανυπομονώ να περάσει η πανδημία για να πάω να τους επισκεφτώ. Ανέκαθεν το πίστευα και ακόμη το πιστεύω, πολλά μικρά θαύματα είναι έτοιμα να ανθίσουν γύρω μας.Αρκεί να βρεθεί κάποιος να πιστέψει σε αυτά.