ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να προσφέρω βοήθεια και να είμαι εκεί. Ξέρω...Θα μου πει κάποιος και τι θέλεις, εύσημα; Όποιος κάνει το καλο, το ρίχνει στο γυαλό...Αν ήσουν πραγματικά ετσι, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα για εσένα τωρα... Μα δεν είναι τόσο απλό. Εγώ δεν έχω κανένα να με βοηθήσει ή να μου πει ένα λόγο παρηγοριάς ή έστω σιωπηλά να με κοιτάξει με μάτια ζεστά. Όμως το έκανα τόσες φορές στο παρελθόν, έστω και ατσαλα. Ίσως θα πρεπε περισσότερες, αλλά ήμουν πάντα κάποιος που έκανε κάτι, είτε σε γνωστούς είτε σε αγνώστους, δεν ξεχώριζα. Όμως, με την πρώτη ευκαιρία, με άφησαν, πίστεψαν για εμένα ψέματα ή έστω αμφέβαλλαν, που με πονάει εξίσου. Δεν νοιάστηκαν για όλο το καλό που έκανα τόσα χρόνια, που τόσα χρόνια είμαι καλός άνθρωπος και δεν πειραξα ποτέ κανένα (αυτό δεν είναι σπουδαίο; ), έφτανε η ζήλια, η κακια και τα ψέματα κάποιου για να με πληγώσουν ή πάντα υπήρχε κάτι καλύτερο και μια άλλη δουλειά καλύτερη από τα δικά μου προβλήματα τα οποία ποτέ δεν είχαν σημασία. Σκέφτομαι ότι ο λόγος για αυτό ήταν ότι δεν έμαθα να διεκδικώ. Προσπαθώ για να κερδίσω πράγματα αλλά δεν τα διεκδικώ. Κι ότι σωπαίνω. Έχω μάθει να σωπαίνω όταν με αδικούν και να μη μιλαω. Δεν θέλω τα εύσημα, θέλω να τα πω. Φυσικά και δεν ζητάω αντάλλαγμα αλλά με πνίγει το παράπονο. Και νιωθω άσχημα για αυτό...Δεν μπορώ να σταματήσω να με πνίγει το παράπονο, ιδίως τώρα που πονάω τόσο και χρειάζομαι κάποιον/κάτι για να πιστέψω ξανά, για να μην αλλάξω, για να αναθαρρησω, για να χαμογελάσω ειλικρινά ίσως...