Ποτέ δεν είναι εύκολο για τους εφήβους να αποδεχτούν την ιδέα της επιστροφής στο σχολείο, μετά την ανέμελη περίοδο των διακοπών. Πάντα, όμως, η χαρά της συνάντησης με παλιούς φίλους, συμμαθητές, οι προοπτική νέων γνωριμιών, οι δραστηριότητες, το παιχνίδι και ανέμελη ρουτίνα στο προαύλιο φτιάχνουν τη διάθεση και φέρνουν κέφι στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς.
Πώς βιώνουν, λοιπόν, οι έφηβοι την κρίση του Covid-19; Πώς αισθάνονται με την αβεβαιότητα; Τι συμβαίνει μέσα στα σχολεία; Πόσο τηρούνται οι κανονισμοί και πόσο διατεθειμένοι είναι να ακολουθήσουν τους κανόνες προκειμένου να προστατέψουν τους ίδιους και τους γύρω τους;
H κύρια διαφορά που πραγματικά καταλαβαίνει κανείς την εποχή αυτή είναι όχι τόσο η μάσκα όσο η αίσθηση του φόβου ότι κάτι διαφορετικό και επικίνδυνο πρόκειται να έρθει.
Φαίη Ταραντζοπούλου
Μαθητρια Β' Λυκείου, Φλώρινα
Οι μεταβολές στη ζωή μας γίνονται όλο και πιο αισθητές, ειδικότερα αυτές που έχουν γίνει στα σχολεία. Ως μαθήτρια Β' Λυκείου, έχω να πω ότι η καθημερινότητά μου στο σχολείο έχει επηρεαστεί και έχει αλλάξει αρκετά.
Αρχικά, πιστεύω ότι όσος καιρός κι αν περάσει, η πολύωρη χρήση της μάσκας δεν θα πάψει να με δυσκολεύει. Βέβαια, σαφώς και γνωρίζω ότι είναι απαραίτητη για την πρόληψη και την αποτροπή της διασποράς του ιού, όμως την 7ωρη χρήση της στο σχολείο ‒εκτός από τα διαλείμματα‒ δεν μπορούν να τη συνηθίσουν εύκολα οι μαθητές, μερικές φορές ούτε και οι δάσκαλοι.
Ένα ακόμη θέμα είναι ο συνωστισμός και οι συναθροίσεις. Στο σχολείο μου, δυστυχώς, ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα δεν έχει μειωθεί, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνονται από είκοσι έως και είκοσι πέντε μαθητές στην ίδια τάξη, οι οποίοι ανά δύο μοιράζονται το ίδιο θρανίο και ανταλλάσσουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, έχουμε τη δυνατότητα να βγάλουμε τη μάσκα, ώστε να μπορέσουμε να εισπνεύσουμε καθαρό αέρα. Ωστόσο, δεν τηρούνται οι αποστάσεις μεταξύ των μαθητών και κανείς δεν διαμαρτύρεται γι' αυτό.
Η απολύμανση των επιφανειών (θρανία, πόμολα, πόρτες) έχει ζητηθεί επανειλημμένως από εμάς, τους μαθητές. Παρ' όλα αυτά, οι επιφάνειες εξακολουθούν να μην απολυμαίνονται τακτικά, γεγονός που μας δημιουργεί ανασφάλεια.
Δυστυχώς έχω παρατηρήσει ότι πολλοί συμμαθητές μου κατά τη διάρκεια του μαθήματος επιλέγουν να μην κάνουν σωστή χρήση της μάσκας, τοποθετώντας την κάτω από το στόμα, στην περιοχή του πιγουνιού. Τις περισσότερες φορές δεν δέχονται καμία παρατήρηση από τους καθηγητές. Κάθε αίθουσα έχει το δικό της αντισηπτικό, ωστόσο περνάει απαρατήρητο από πολλούς. Βλέποντας και ζώντας αυτή την κατάσταση, μου δημιουργείται ένα αίσθημα ανασφάλειας και το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει σε πολλούς ακόμα συμμαθητές μου.
Θεωρώ ότι για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με σοβαρότερο τρόπο είναι αναγκαίο οι καθηγητές να γίνουν πιο αυστηροί. Όταν δεν τηρούνται τα μέτρα, πρέπει να γίνεται επίπληξη και όταν αυτή εσκεμμένα δεν λαμβάνεται υπόψη, είναι απαραίτητο να υπάρχουν και ποινές. Ο καθένας μας δικαιούται να νιώθει ασφάλεια στο σχολείο, αφού είναι ένας χώρος όπου περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας, είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι.
Γιώργος Τριανταφύλλου
Μαθητής Γ' Λυκείου, Κοζάνη
Εδώ στην Κοζάνη όπου ζω, το άγχος μου μήπως κολλήσω τον κορωνοϊό είναι τεράστιο, κυρίως από τη μάνα μου, που μου λέει «θα με κολλήσεις κορωνοϊό και θα πεθάνω». Επίσης, το ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να μείνω για δεκατέσσερεις μέρες σε καραντίνα με φρικάρει τρελά!
Τις πρώτες μέρες που επιστρέψαμε στο σχολείο μετά το καλοκαίρι τα πράγματα ήταν πιο απλά. Αγκαλιαζόμασταν όλοι, παίζαμε, κάναμε teasing ο ένας στον άλλον, μας περνούσαν κι άλλα απ' το μυαλό ‒ δεν το είχαμε πάρει τόσο ζεστά, επειδή ήταν ακόμα μακριά μας. Τώρα, όμως, εγώ τουλάχιστον, αλλά και τα περισσότερα παιδιά, είμαστε φοβισμένοι.
Δεν βγάζουμε τη μάσκα και δεν αφήνουμε το αντισηπτικό ούτε στιγμή. Βέβαια, η πολυτέλεια της αγκαλιάς είναι κάτι που μας λείπει. Όμως αυτό που με λυπεί είναι η αδυναμία πολλών να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Συνεχίζουν να λένε πως δεν υπάρχει κορωνοϊός, ζούνε αμέριμνα και απαξιώνουν την επιστήμη.
Στην καθημερινότητά μου στο σχολείο βλέπω ότι υπερισχύει το αίσθημα της παντοδυναμίας, που μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι, επειδή είμαστε απλώς τυχεροί. Σε περίπτωση, όμως, που ένας απ' αυτούς νοσήσει ως ασυμπτωματικός σπέρνει τον ιό παντού, χωρίς να το καταλάβει, με αποτέλεσμα, λόγω της ανευθυνότητάς του, να δημιουργεί παράπλευρες απώλειες, ένα έργο που έχω δει να συμβαίνει, με θύματα παιδιά που νόσησαν βαριά και ταλαιπωρήθηκαν άδικα, ενώ πρόσεχαν.
Πώς ο μαθητής να δεχτεί παρατήρηση από έναν καθηγητή, όταν αυτός μες στην τάξη φοράει τη μάσκα και έξω στον διάδρομο βήχει στην παλάμη του; Πώς ένας νέος θα συνετιστεί όταν βλέπει ότι προσέχουμε όχι για να είμαστε υγιείς αλλά για να μη φάμε πρόστιμο; Πώς θα κατανοήσει την προτροπή «δεν συνωστιζόμαστε», όταν μέσα σε ένα τμήμα ελάχιστων τετραγωνικών η απόσταση που έχει από τους συμμαθητές του δεν είναι ούτε μισό μέτρο, μολονότι φοράει τη σωτήρια μάσκα;
Ραφαήλ Αγγελής
Μαθητής Γ' Λυκείου, Αθήνα
Το τελευταίο καλοκαίρι πριν από τις Πανελλαδικές υπήρχε πολύ άγχος αλλά και ξεγνοιασιά, για τελευταία ίσως φορά στη ζωή ενός μαθητή. Σε προσωπικό επίπεδο, η πανδημία έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο οικεία.
Από την υποχρεωτική χρήση μάσκας μέχρι τη στοχοποίηση των μικρότερων ηλικιακών ομάδων, γίνεται αντιληπτό ότι αισθανόμαστε καταπίεση, είτε αυτό είναι για καλό είτε όχι. Κάποιοι θα πουν ότι μας καταλαβαίνουν, ότι έτσι είναι τα νιάτα. Θα ήθελα όμως εδώ να τονίσω ότι όλοι έχουμε (όχι μόνο οι λίγοι, όπως έχει θεωρηθεί) διάθεση να βοηθήσουμε, αισθανόμαστε μέλη της κοινωνίας, ζούμε τον πόνο των γύρω μας και προσέχουμε, γιατί κατανοούμε.
Ενημερωνόμαστε όπως όλοι και αυτό μπορεί να μας προκαλεί στρες και αγωνία, αλλά είναι σημαντικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως η ενημέρωσή μας είναι εφικτή μόνο εάν η αντίστοιχη καμπάνια είναι στη γλώσσα μας. Γιατί, πιστέψτε με, την ίδια γλώσσα μιλάμε, απλώς την έχουμε προσαρμόσει στους γρήγορους ρυθμούς, στην απρόσωπη επικοινωνία. Θέλουμε κι εμείς επιστήμονες να μας ενημερώνουν, γιατί αυτή την περίοδο ανασφάλειας όλοι αισθανόμαστε φόβο.
Η επίδραση του ιού στη σχολική ζωή είναι πολύ μεγάλη. Σε προσωπικό πάντα επίπεδο, η μάσκα και οι οδηγίες που έρχονται δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούμε μέρη ενός πειράματος. Πρόβλημα δεν αποτελούν μόνο τα μεγάλα τμήματα ή η έλλειψη υποδομών. Αυτή η συνεχώς μεταβαλλόμενη και ασταθής κατάσταση αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα. Αλλά η σχολική ζωή δεν περιορίζεται σε αυτό. Πλέον έχουμε χάσει τα πρόσωπα ‒η επικοινωνία δεν είναι μόνο λέξεις‒ και ανησυχώ ότι αυτό θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στο μέλλον.
Σοφία Παπαδογιάννη
Μαθήτρια, 13 ετών, Θεσσαλονίκη
Η σχολική χρονιά φέτος είναι διαφορετική. Τα μέτρα κατά του κορωνοϊού μάς βάζουν καθημερινά σε δοκιμασία. Όλοι οι μαθητές παραπονιούνται πως οι μάσκες τούς δυσκολεύουν, τους ταλαιπωρούν και τους «καταπιέζουν». Κάποιοι δεν πιστεύουν πως η μάσκα θα τους βοηθήσει πραγματικά, από τη στιγμή που κάθονται ανά δυάδες σε θρανία με αποστάσεις μικρότερες του ενός μέτρου.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιες συνθήκες κι αν δημιουργηθούν, δεν θα αλλάξουν: το παιχνίδι, το γέλιο, η ανταλλαγή νέων, τα πειράγματα, οι ψίθυροι από το πίσω μέρος της τάξης, ακόμα και οι καθημερινοί τραυματισμοί και όλες οι άλλες μικρές, αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που κάνουν το σχολείο αυτό που είναι.
Πολλοί μαθητές προσπαθούν να το ξεχάσουν, αψηφώντας τα μέτρα, κάνοντας καταλήψεις, ενδοσχολικές αλλά και εξωσχολικές μαζώξεις, τριγυρνώντας αγκαζέ στα διαλείμματα ‒ οι πιο απερίσκεπτοι βγάζοντας τη μάσκα τους στη διάρκεια του μαθήματος. Οι αντιπρόσωποι του δεκαπενταμελούς μάς ενημερώνουν για την εξέλιξη της πανδημίας κάθε μέρα στις τάξεις. Για να μπούμε στο σχολείο πρέπει να θερμομετρηθούμε. Η κύρια διαφορά που πραγματικά καταλαβαίνει κανείς την εποχή αυτή είναι όχι τόσο η μάσκα όσο η αίσθηση του φόβου ότι κάτι διαφορετικό και επικίνδυνο πρόκειται να έρθει.
Σημείωση: Οι φωτογραφίες των παιδιών δημοσιεύονται με τη γραπτή συγκατάθεση των κηδεμόνων τους. Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση.
