ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν 12 χρόνων και στο σχολείο με χτυπούσαν, ειχα στοχοποιηθει για χρόνια από συγκεκριμένη παρέα και η ζωή μου ήταν κόλαση. Πόσο με στεναχωρεί πως κάνεις δεν με βοήθησε. Ούτε γονείς, καθηγητές. Και τους το ειχα πει. Μου έλεγαν "ε σιγά, δεν είναι τόσο άσχημα, όλα στο μυαλό σου είναι, παιδάκια είστε". Στα 13 κλαταρα και ήθελα να βάλω τέλος. Η ξαδέρφη μου με έσωσε με έμμεσο τρόπο, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θα έρθει το καλοκαίρι στο χωριό για να περάσουμε ωραία και είπα να κρατηθώ για εκείνη. Σταμάτησα όμως να ενδιαφέρομαι για το σχολείο, για τον εαυτό μου. Πήγαινα σχολείο με αχτενιστα μαλλιά, ειχα ένα κάρο απουσίες και οι βαθμοί μου ήταν πάτος. Δεν πρόσεχα την υγιεινή μου, στα 14 χρειάστηκα σφραγίσματα σε όλα τα δόντια και μια απονεύρωση. Λιγησα τόσο πολύ. Χαίρομαι που είμαι ακόμη εδώ. Και ας μην είχα δυνάμεις να γράψω πανελληνιες για να κυνηγησω το όνειρο μου. Και ας είμαι νεαρή ενήλικη και έχω τα δόντια όπου έχει η μανα μου. Και ας χρειάστηκε να κουρευτω σχεδόν γουλί γιατί το μαλλί μου ήταν ένας κόμπος. Και ας μην έχω φίλες. Δεν πειράζει. Όλα από την αρχή θα τα κάνω. Χαίρομαι μόνο που είμαι εδώ. Και όλα αυτά για μια κοπέλα που είχε οικογενειακά θέματα και ήθελε να επιβληθεί και να ξεσπάει σε κάποιον.