ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απ'την πρώτη μέρα της νέας καραντίνας,το αγόρι μου έχει φαγωθεί να συναντηθούμε.Του εξηγώ ότι δέν πρέπει κι ούτε μπορούμε να το διακινδυνεύσουμε γιατί οι περιοχές που μένουμε έχουν απόσταση.Μου λέει συνέχεια ότι δέν νιώθω γι'αυτόν όπως νιώθει εκείνος για μένα,και γι'αυτό δέν το προσπαθώ.Τί να του πείς τώρα... Στην πρώτη καραντίνα συμπεριφέρθηκε συνετά,δέν μπορώ να πώ,τώρα δέν ξέρω τί τον έπιασε.Εχθές το βράδυ μου στέλνει μήνυμα ότι είναι λίγο πιό πέρα απ'το σπίτι μου και με περιμένει να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο.Έπαθα πλάκα.Ήταν κι ο πατέρας μου εκείνη την ώρα στο σπίτι,κι όσο να 'ναι δέν θέλω να δίνω δικαιώματα.Είπα ότι πέρασε μιά φίλη μου και θα κατέβω να τη δώ,κι έτσι βγήκα.Μόλις συναντηθήκαμε πήγε να με αγκαλιάσει και τον έσπρωξα.Είχα τέτοια νεύρα,που του τά 'ψαλλα κανονικά.Είδε ότι μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι,και μαζεύτηκε.Σήμερα μιλήσαμε δύο φορές,μου ζήτησε συγγνώμη για τα χθεσινά,αλλά πάλι μουρμούραγε.Κλεισμένη στο σπίτι είμαι,βγαίνω για τα απολύτως απαραίτητα,προσέχω,και τώρα έχω και τη σχολή απ'το σπίτι,κι αυτό ειδικά με τη σχολή μ'έχει αγχώσει πολύ.Ε δέν μπορώ να 'χω κι εκείνον στο κεφάλι μου που το μυαλό του είναι μήν πώ που.Καμμιά φορά σκέφτομαι,και νιώθω άσχημα γι'αυτό,ότι άν ήμουν μόνη θα ήμουν πιό ήρεμη.Αυτό,και συγγνώμη βρε παιδιά,είπα να γράψω εδώ γιατί είμαι πολύ φορτισμένη.