ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας το βγάλω λοιπόν από μέσα μου.. “έχασα” τις επι χρόνια φίλες μου απ το δημοτικό, βασικά εκείνες με έκαναν στην άκρη με τον χειρότερο τρόπο την αδιαφορία και εγώ φυσικά ησύχως απομακρύνθηκα, ενιωθα πως ήθελα να το κάνω καιρό χρόνια γιατι δεν ταιριάζαμε ενιωθα πως δεν εξελίσσονται μόνο κουτσομπολιό για τους πάντες και τίποτα άλλο. Δεν το έκανα πιο πριν δίσταζα γιατί φοβόμουν τη μοναξιά και να που ήρθε η μοναξιά την εποχή κοβιντ κιόλας. Δεν έχω να παω καν μια βόλτα με κάποιον πέρα της αδερφής μου που και εκείνη έχει τα ζόρια της Φυσικά γι αυτές θα είμαι πάντα εγώ η κακιά και η αδιάφορη γτ ούτε τα λάθη τους δεν δέχονται να αναγνωρίζουν πάντα οι άλλοι τους φταίγαν και μπορώ να πω πως αυτό το τι θα λένε με προσπάθεια το κάνω πέρα γιατί εγώ με τον εαυτό μου νιώθω εντάξει. Αντικειμενικά κι όχι επειδή είμαι εγώ το σκέφτηκα πολύ το συζήτησα μ απέδωσα κάποιες λιγες «ευθύνες» αλλά το βασικο θέμα ήταν της μεριάς τους. Στο σήμερα λοιπόν φοβάμαι πως θα μείνω για πάντα μόνη , έχω ένα δυο φίλους ακόμα απ τη δουλειά αλλά δεν υπάρχει η οικειότητα της παρέας που αναφέρω λόγω των χρονων , μου λείπει αυτό η οικειότητα και στεναχωριέμαι που δεν τα κατάφερα στη ζωή μου να κρατήσω ή και να δημιουργήσω ουσιαστικες παλιές φιλίες γτ νιώθω πως δε θα με ξέρει κανεις όπως ήμουν από παιδι .. παίζει άραγε αυτό ρόλο στις φιλίες ; Βρίσκεται αυτή η οικειότητα ; Θα με βοηθούσε να ακούσω εμπειριες ή γνώμες γιατί είμαι αρκετά στεναχωρημένη και βασικά απελπισμένη πως τα έκανα όλα λάθος και έπρεπε να το καταλάβω αυτό τωρα στα 27 μου...που ξαφνικά νιώθω είναι λιγες οι ευκαιρίες για φίλους ενώ αυτό δε το πίστευα πιο πριν. Να είστε καλά!