ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάποια χρόνια έτυχε να βρεθώ σε μια κατάσταση που με είχε καταστρέψει πολυ ψυχολογικά. Δολοφονήθηκε ένα πολυ κοντινό μου άτομο... Το λέω και ανατριχιάζω... Όλα αυτά που έβλεπα καθημερινά στις ειδήσεις, τα οποία ακούς και δεν πίστευες ποτέ ότι θα τύχουν σε εσένα, ξαφνικά σκάει μπροστά σου η σκληρή πραγματικοτητα. Ήταν η πιο δυσκολη φάση της ζωής μου, ανακρίσεις, δημοσιογράφοι, οι οποίοι σε κυνηγούν και δεν σε αφήνουν να πενθήσεις σαν άνθρωπος,λανθασμένες ειδήσεις,συκοφαντίες,πιεση...απίστευτη πιεση.Ευχόμαι να μην περασει κανένας άνθρωπος αυτό το λούκι. Πέρασα ένα βασανιστικό εξάμηνο με εφιάλτες, κλάματα και ελάχιστο ύπνο. Με είχε στοιχειώσει όλο αυτό και φαινόταν ότι δεν είχε τελειωμό. Το πρωτο δίμηνο φοβόμουν να βγω από το σπίτι, να απαντήσω σε τηλέφωνα. Η μόνη διέξοδος μου ήταν η δουλειά, η οποία μου περιοριζε τις σκέψεις. Είχα πιασει δουλειά σε δύο μαγαζιά, 2 οκταωρα την ημέρα για να μην σκέφτομαι, είχα εθιστεί στην δουλειά και ήμουν η μόνη που δεν ανυπομονουσε το ρεπο της. Αποφάσισα μετά από ένα τρίμηνο να βγω μόνη μου για ποτο , το είχα πολυ ανάγκη. Αρχισα να πίνω και να πινω... Εσβηνα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μέχρι που αποφάσισα να παω κάπου πιο ήρεμα. Με είχε χτυπήσει άσχημα.. Εκεί ήταν που εριξα το πρωτο μου δυνατό κλάμα, επιτέλους ήμουν μόνη μου και μπορουσα να θρηνήσω ελεύθερα. Ήταν ένα κρυο βράδυ, το προσωπο μου έκαιγε από τα κλάματα και ένιωθα τόσο αδυναμο το σώμα μου. Με κυρίευσαν όλες οι άσχημες σκέψεις, όλα αυτά "αν"...πρωτη φορά ένιωσα το κορμί μου να τρυπιεται... και πηρα την απόφαση ότι αυτό θα ήταν και το τέλος μου. Έβγαλα έναν σουγιά που μου είχε δώσει δώρο ο μπαμπάς μου για προστασια, όταν έφυγα από το σπίτι στα 18 μου. Που να ήξερε ότι με αυτό το σουγιά ήθελα να δώσω τέλος στον πονο μου... Τραγική ειρωνεία. Εκεί που κλαίω με λυγμούς και κρατάω το σουγιά στα χέρια, με πλησιασε έναν άνθρωπος... Ήταν πολυ τρομαγμένος και έβλεπα ανησυχία στα μάτια του. Μου μιλουσε σε μια ξένη γλώσσα, δεν καταλάβαινα τίποτα απ'οσα μου έλεγε, αλλά με έκανε να νιώσω ζεστασιά. Ήρθε κοντά μου, μου κατέβασε το χέρι και πηρε το σουγιά από τα χέρια μου. Μου μιλουσε για την επόμενη μία ώρα, χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα. Η φωνή του ήταν τόσο καθησυχαστική και αγγελική. Ένιωσα τόση γαλήνη, τόση "αγάπη" και στα μάτια του μπορούσα να δω το μεγαλείο της ψυχής του. Ποιός μπορουσε να φανταστεί ότι εκείνο το κρυο βράδυ του χειμώνα θα ένιωθα τόση ζεστασιά... Όταν είχα πλεον ηρεμήσει πλήρως... Πήρε το σουγιά και τον θάψαμε μαζί σε ένα σημείο. Ήταν η πρωτη φορά που είπε κάτι το οποίο κατάλαβα. "FIGHT IT" μου είπε. Του χαμογέλασα και αποχαιρετιστηκαμε για πάντα. Χρωστάω πολλα σε αυτόν το άνθρωπο, σε αυτόν οφείλω πολλά πράγματα που με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα. Και ναι, το πάλεψα!!! Και ναι το ξεπέρασα!!Χάρη σε αυτόν τον εναν άνθρωπο, αυτόν τον άγνωστο που με έκανε να εκτιμήσω τη ζωή μου. Που έδειξε ενδιαφέρον και ανθρωπιά σε μένα... Αγαπητέ άγνωστε που με έσωσες εκείνη τη μέρα... Να ξέρεις είχες δίκιο... Θα εχανα τόσα πραγματα, αν είχαν τελειώσει όλα εκείνο το βράδυ. Θα έχανα τόσες στιγμές γέλιου,τόσες ευχάριστες ειδήσεις,τόσες ηλιόλουστες, αλλά και τόσες βροχερές μέρες... Πράγματα μικρά που είναι τόσο πολυτιμα. Όλα έχουν την ομορφιά τους, γιατί πλέον δεν παρατηρω πια, δεν είμαι πια στη θέση του θεατή, αλλά παιζω στην παρασταση. Σε ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα!!!