ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπον ειμαι 22 ετων κοπελα και εχω φαινομενικα ολα τα καλα του θεου κι ομως δυσκολευομαι τοσο πολυ με τις ανθρωπινες σχεσεις. Λιγο προηγουμενες απογοητευσεις λιγο σεναρια που εχω κανει στο μυαλο μου με κραταν πισω απο οτι φαινεται και με κανουν περα απο καθολου δοτικη και απομακρη να μην δειχνω και ποια ειμαι στα αληθεια! Δυσκολευομαι να καταλαβω ποτε πρεπει να ειμαι ανοιχτη και ποσο και τι να κανω πως να φανω ζεστος ανθρωπος! Και αν γινω δοτικη αλλα φαω τα μουτρα μου; Με τα αγορια ενω δε ντρεπομαι να δειξω το ενδιαφρον μου στην αρχη επειτα ειμαι κλειστη δεν ειμαι τρυφερη και ισως αυτο φταιει και ποτε δε προχωραει κατι πιο σοβαρα! Γιατι αλλωστε ποιος δε θελει εναν τρυφερο και ζεστο ανθρωπο διπλα του;; Ακομη και με τη μαμα μου εχω θεματα δεν ξερω αν το βλεπω λαθος αλλα νιωθω πως συνχως μου κανει υποδειξεις για πραγματα που τα κανω μια χαρα ή ολο ερωτησεις τυπου εφαγες "ε νηστική θα καθομουν ξερω γω;". Απλα ωρες ωρες δεν την αντεχω και νιωθω πως αντι να κανω ενα βημα μπροστα κανω 2 πισω ετσι. Αληθεια δε ξερω τι φταιεει και ειμαι τοσο μονη ακομη και τωρα ειμαι φοιτητρια και βρισκομαι μονη μου σε ενα σπιτι και γραφω ενω ποσα αλλα θα μπορουσα να κανω (νταξει οχι πολλα λογω καραντινας). Πφφ...