ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρκετές φορές στην ζωή μου έκανα restart. Ανατροφοδοτούσα το σύστημα και ξανά απ'την αρχή. Συγχωρώ εύκολα και γενικά χωράω τον άλλο τόσο πολύ που εκτοπίζω εμένα την ίδια. Ώσπου, ξεπερνώ τα όριά μου,εκρήγνυμαι κι αποχωρώ. Πριν κάποιους μήνες άφησα πίσω μου-σε διαφορετικό χρόνο- δύο ανθρώπους πολύ σημαντικούς για την μέχρι τότε αντίληψή μου,φιλίες ετών,10 χρόνων η μία,20 ή άλλη. Υπήρχε αρνητισμός και ανακύκλωση αρνητικής ενέργειας. Είχε απομυζηθεί ό,τι θετικό κι αν είχα να προσφέρω κι έφτασα σ'ένα σημείο να αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αποχώρησα,λοιπόν. Στην αρχή αισθανόμουν ηρεμία και γαλήνη. Για πρώτη φορά αντιλήφθηκα πως τόσα χρόνια ζούσα τις ζωές των φίλων μου,συναισθηματικά ζούσα μέσα από εκείνες. Κατάθλιψη βαριάς μορφής εκείνη;το ίδιο βίωνα κι εγώ. Γενικότερα,όνειρα, αγωνίες, χαρές, απογοητεύσεις τα βίωνα με την δική τους ένταση. Και ξαφνικά έφυγαν τα ξένα "βάρη" από πάνω μου κι ένιωσα ανάλαφρη, έτοιμη να ζήσω για μένα. Τόσα χρόνια όμως έκανα λανθασμένες επιλογές, κλεισμένη σε έναν φαύλο κύκλο με την μια κοπέλα. Ο κοινωνικός μου κύκλος παραστένεψε. Έχω δύο φίλους που είναι μακριά μου,κατά τ'άλλα απολύτως μόνη. Κι έχω την εξής απορία. Πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσει κανείς νέο κύκλο στα 30; να γνωρίσει τους αληθινούς τους φίλους σ' αυτή την ηλικία; Δεν μετανιώνω που έφυγα από ανθρώπους που τελικά μας ένωνε η συνήθεια,για καλό μας είναι. Απλά αναρωτιέμαι στα 30 ξαναπιανεται η ζωή απ'την αρχή σε όλα τα επίπεδα;