ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι πολυ καλος μαζι μου,δε μου αφηνει χωρο για αμφιβολιες και γενικα οταν βρισκομαστε απο κοντα ολα ειναι ωραια. Εγω,μην εχοντας ξεπερασει τραυματικες εμπειριες απο προηγουμενες σχεσεις,δημιουργω προβληματα μονη μου. Του ειχα αναφερει εξ αρχης οτι η ψυχικη μου υγεια δεν ειναι στα καλυτερα της και οτι θα ηταν καλυτερο να κοψουμε τωρα που ειναι ακομα νωρις,αλλα επεμενε και επειδη κι εγω τον ηθελα,αποφασισαμε να το προσπαθησουμε. Αλλα δεν μπορω. Παντα με εγκλωβιζουν σκεψεις οπως οτι ειμαι βαρετη,οτι δε μου αξιζει μια τοσο καλη συμπεριφορα, οτι θα ηταν καλυτερα με καποια αλλη κοπελα που τα εχει καλυτερα με τον εαυτο της. Απο κοντα ολα λυνονται τοσο ηρεμα και φυσικα,δεν εκδηλωνω καμια τοξικη συμπεριφορα,ουτε τα σκεφτομαι αυτα. Αλλα αν δεν βρεθουμε για καποιο καιρο αρχιζει ολη αυτη η φαση μεσα μου και γινομαι απομακρη,κρυα,σκληρη. Οχι μονο φοβαμαι οτι θα τον βλαψω και ισως τον πληγωσω,φοβαμαι μην με μισησει κιολας,που θα εχει και αρκετο δικιο. Δεν θελω να το σταμαατησω,ειναι ολα ομορφα και κυλανε φυσικα. Μεχρι να εμφανιστουν ολες αυτες οι σκεψεις και εκει αρχιζει να φθειρεται ολο. Δεν γνωριζω τι θα ηταν καλυτερο.