ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γνωριστήκαμε τυχαία σ ένα παιχνίδι, πριν πεντέμισι χρονια. δύσκολη ψυχολογική περιοδος για μένα τοτε, υποθετω κ γι αυτόν, γιατί δεν είναι και το ευκολότερο πραγμα να βγαλεις τα σώψυχά σου στον πρώτο άγνωστο.όμως αυτό συνεβη κ ήταν ειλικρινές και απ τους δυο μας. μοιραστήκαμε πολλά, τόσα που άλλοι χρειάζεται μια ζωή για να το πετύχουν και αν. για πεντέμισι χρονια μιλούσαμε πρωί μεσημέρι απόγευμα βραδυ κ λέγαμε τα παντα. δεν ήταν ερωτικο το δέσιμο, αλλωστε ειμαστε και οι δυο δεσμευμένοι και δεν είχαμε προθεση να διαλύσουμε τις σχεσεις μας. ουτε επιδιώξαμε να βρεθουμε από κοντά, όλο κι όλο 3-4 φορες βρεθήκαμε κι αυτες με την ψυχη στο στόμα. είχαμε καταπληκτικές συζητησεις, για τα παντα, ήταν ο μέντοράς μου. περίμενα πώς και πώς την ώρα που θα δω την ειδοποιηση για ν αρχίσουμε να μιλάμε. κάθε συζήτηση ήταν μια αναζωογόνηση για μένα, ώσπου τον περσινό σεπτεμβρη παρεξηγηθηκε από κατι κ σταματησε να μου μιλάει, όμως μετά τα Χριστούγεννα, μου έστειλε μνμ και αρχισαμε πάλι τις επαφές. ομως δεν ήταν το ίδιο για μένα. δεν τον εμπιστευόμουν πια, δεν περίμενα με τοση αγωνία κ λαχταρα να δω τις τελειτσες να χοροπηδούν στο μεσετζερ, ήξερα ότι θα συζητούσαμε για κοινοτυπιες που πλέον δεν με εξίταραν. αν μπορούσα να σας δείξω τους διαλογους μας... κριμα που δεν ειμαστε και δεν πρόκειται να γίνουμε διάσημοι για να τις δημοσιεύσουν οι κληρονόμοι μας μετά θανατον και να πλουτίσουν ?. σιγά σιγά αραίωσε τα μνμ και τα περιόρισε στα τυπικα. δεν ήθελα ποτέ αυτό το υπέροχο δέσιμο των ψυχών να ξεφτίζει και χωρις πολλά λογια το έληξα. τί είμαστε τώρα; φίλοι, φόλοουερς, χωρις κανένα ριαξιον. ουτε τον βλέπω ουτε με βλεπει, δυο άγνωστοι, σαν να μην μοιραστήκαμε τόσα χρονια σκεψεις, μυστικά, αγωνιες, φοβους, χαρες, απογοητεύσεις... S