ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουράστηκα πια να κάνουμε ό,τι θέλει εκείνος, όπως θέλει εκείνος. Να μη σκεπαζόμαστε με σεντόνι γιατί δεν του αρέσει η αίσθηση, θέλει κατευθείαν το πάπλωμα. Να τρώμε μόνο ένα συγκεκριμενο ρύζι και κανένα άλλο. Οι σούπες να είναι οπωσδήποτε βελουτέ. Το κρέας να είναι μαγειρεμένο με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Στην καρμπονάρα να βάζουμε οπωσδήποτε worcestershire sauce γιατι μόνο έτσι την τρώει (εμένα δε μου αρέσει αυτή η σως). Στο σαλόνι να βάζουμε ριχτάρια υποχρεωτικά - και να μου τη λέει όταν δεν τα στρώνω. Το δέντρο να το στολίζουμε με τα στολίδια που του έδωσαν οι γονείς του αλλά, προς Θεού, μην τολμήσουν οι δικοί μου να μας στείλουν κάτι. Το πρωί να ξυπνάω υποχρεωτικά πρώτη για να ανοίξω το μαγαζί (ούτε στο όνομά μου είναι, ούτε στο αντικείμενό μου) αλλά εκείνος να έχει 1 - 1,5 ώρα για να ξυπνήσει, να πιει τον καφέ του και ολα αυτά ενώ ξυπνάει ΜΕΤΑ από εμένα. Ήθελα να μείνω μαζί του, ήθελα να χτίσουμε μια ζωή μαζί αλλά τελικά βλέπω ότι το μόνο που κάνω είναι να καταπιέζομαι, να βάζω συνεχώς τον εαυτό μου στην άκρη και κάπως να με σβήνω λίγο - λίγο. Θέλω να βρω τη δύναμη να φύγω.