ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που ξεκίνησε το δεύτερο lockdown έχω αλλάξει ριζικά και προς το χειρότερο. Πάντα ήμουν εσωστρεφής, αρκετά μοναχικός και μάλλον θα έλεγα ότι αγχώνομαι εύκολα σε κοινωνικές περιστάσεις. Ωστόσο στην αρχή του lockdown διαπίστωσα ότι με έπιανε συχνά μια αγωνία για το αύριο. Ένας φόβος αιφνίδιου θανάτου, ότι θα πάθω κάτι σοβαρό και αναπάντεχο χωρίς να προλάβω να κάνω ή να πω αυτά που θέλω. Επικοινώνησα τηλεφωνικά για υποστήριξη και μου είπαν ότι πρόκειται για κρίσεις πανικού. Εκεί που δεν έδινα σημασία σε μικρές λεπτομέρειες της υγείας μου ξαφνικά βρέθηκα να γκουγκλάρω το παραμικρό σύμπτωμα, να έχω μία ενδόμυχη επιθυμία να με δει γιατρός, πράγματα που ποτέ δεν με χαρακτήριζαν. Χώρια το ότι γενικά δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος από την ζωή μου. Είμαι 23 και δεν έχω τίποτα να δείξω για αυτό. Χρωστάω αρκετά μαθήματα, έχω ψιλοπαρατήσει τα χόμπι μου, νιώθω ανίκανος γιος και αδερφός (για σχέση ούτε λόγος) και κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη, εντελώς κενή. Έχω ξεκόψει από τους ελάχιστους φίλους που είχα και κυριολεκτικά δεν έχω κανέναν για να μιλάω για τα θέματα μου ή να μοιράζομαι τα ελάχιστα πράγματα που μου προσφέρουν κάποια υποτυπώδη ευχαρίστηση. Υποθέτω ότι νιώθοντας γενναίος με την μοναξιά μου και τα προβλήματα που συσσώρευα τόσον καιρό πείστηκα ότι είμαι υγιής. Τώρα ξαφνικά νιώθω όλα αυτά να καταρρέουν πάνω μου, τώρα περισσότερο από ποτέ θέλω να βγω έξω, να γνωρίσω κόσμο, να μιλήσω με ανθρώπους, να γίνω κοινωνικός, μπας και κερδίσω τον χαμένο χρόνο. Κάθε βράδυ κοιμάμαι πολύ αργά και αγχωμένος και δεν βλέπω τα πράγματα να βελτιώνονται. Προσπάθησα και να μιλήσω με άτομα μέσω του Omegle, για να περάσει η ώρα και να έχω μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας, κάτι που δεν συστήνω σε κανέναν δεδομένων των ατόμων που μαζεύονται εκεί. Μόλις τώρα συνειδητοποιώ πόσο μόνος και αντικοινωνικός ήμουν τα τελευταία χρόνια. Και μου είναι πραγματικά ανυπόφορο. Ώρα που βρήκα και εγώ για να το καταλάβω.