ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Που λέτε είμαι μαθήτρια τριτητς λύκειου.Φέτος το Σεπτεμβρίο θα δώσω για την Σχολή καλών τεχνών,η οποία είναι ΑΕΙ εκτός μηχανογραφικου.Δίνω μόνο σχεδιο και τίποτα άλλο.Ομως τον τελευταίο χρονο είχα πεσει σε μια πολύ περίεργη ψυχολογικη κατασταση.Δεν νιωθω και δεν συνειδητοπω πραγματα.Ημουν άτομο παρα πολύ συναισθηματικό και ξαφνικα νιώθω μια πλήρη απαθεια και απουσία συναισθημάτων.Ημουν καλη μαθήτρια, εβγαζα παντα πανω απο 19 και ήθελα να είμαι παντα άριστη σε οτι εκανα αλλά όλο το χρονο ξαφνικα άρχισα να γραφω 9&10 χωρίς να με νοιάζει καθόλου. Έδωσα εξετάσεις για προφισεσνσι και δεν αγχωθηκα ουτε λιγο,με ελάχιστη προετοιμασία πριν.Πηγα εκει,ολοι εκλαιγαν και εγω ελεγα "Που βρισκομαι;Γιατι κλαινε αυτοι;Αλλο ενα τεστ φροντιστηριου δεν ειναι;" Ακομα δεν εχω καταλαβει οτι εδωσα και το καλοκαιρι αφου πηρα το πτυχιο αρχισα παλι να διαβαζω λεξιλογιο επειδή νόμιζα οτι τα αγγλικά συνεχιζονται κανονικά.Δεν με νοιάζει τίποτα και προσποιουμαι οτι πολλές καταστάσεις δεν υπαρχουν.Δινω για τη σχολή μου και δεν έχω πάρει είδηση οτι δίνω.Κυριολεκτω απόλυτα αλλά νιώθω ακριβως σαν παιδι γυμνασίου και τα μόνα μου μελήματα είναι οι διακοπές και οι φίλοι. Αν μου πεις "μα δίνεις φέτος" η απάντηση θα είναι "μα δε δίνω πας καλά; Οι συμμαθητές μου δίνουν μονο". Ενω προφανως θα δώσω.Ταυτόχρονα μαζί με την απάθεια έχω την εντύπωση οτι κάτω απο αυτό το πέπλο αναισθησίας κρύβεται μια τεράστια απογοήτευση και ηττοπάθεια επειδή έχω πει εδώ και πολύ καιρό στον εαυτό μου οτι αποκλειεται να περάσω,δεν παιζει είμαι άχρηστη.Επίσης συμβαίνει και το άλλο: Δεν θεωρώ το σχεδιο δουλεια.Όση ωρα και να δούλεψω νιώθω οτι δεν εκανα τίποτα σημαντικό και οτι είμαι τεμπελα.Η τεραστια αυτή απάθεια με παει πίσω στην προετοιμασία γιατί αφού " δεν θα δώσω γιατί δουλεύω;" .Ενω ΘΑ ΔΩΣΩ ΣΕ 8 ΜΗΝΕΣ.Το φωνάζω στον εαυτό μου και δεν ακούει.Δεν μπορώ να ξεφυγω απο αυτή την κατασταση.Έχω αρχίσει να σκέφτομαι τον ψυχολόγο γιατί κάτι δεν παει καλα.Μηπως ειναι αμυνα;ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;;;ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ;;;ΒΟΗΘΕΙΑ-