ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

..Δεν ξέρω γιατί, αλλά έμεινα για πολλά χρόνια διπλα σ'έναν άνθρωπο με δύο πρόσωπα. Για τους φίλους, τους συνεργάτες, την οικογένειά του, στην κυριολεξία το καλύτερο παιδί. Με μένα, ήταν ο χειρότερος άνθρωπος. Όχι, δε με χτύπησε ποτέ, μου "ξεσκίσε" τη ψυχή όμως.. Πάντα ήμουν λάθος, πάντα εγώ έφταιγα όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, πάντα έπρεπε να τον ακολουθώ ,πάντα είχε δίκιο..μετα η υποτίμηση για την εμφάνιση, τη μόρφωση, τις ιδέες, τα όνειρα..επειτα οι φωνές και οι ακρότητες και πολλά άλλα πιο σημαντικά που δεν μπορώ να γράψω ..Δεν είχα φωνή, δεν είχα αξία..Δύο φορές προσπάθησα να φύγω, να του εξηγήσω, και τις δύο έμεινα..Τι πίστευα τότε ότι θα άλλαζε; Ούτε εγώ ξέρω. Με τον καιρό, άρχισα να συνηθίζω..αυτή η κατάσταση μου έμοιαζε "φυσιολογική" ,δικαιολόγουσα τα πάντα και όλο έδινα..μόνο έδινα..Εννοείται, πως είχα ηδη αρρωστήσει αλλά δεν το δεχόμουν..Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανέναν, με τον καιρό όλοι μου έλεγαν ότι δεν γελάω πια, ότι έχω αλλάξει..Το πιο τρομακτικό είναι, ότι πραγματικά τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Μια μέρα, πήγα μόνη μου και κάθησα στην παραλία, κοντά μου καθόταν ένα ζευγάρι σε ανάλογη ηλικία με τις δικές μάς. Γελούσαν, συζητούσαν ότι δεν θα πάνε διακοπές, ότι δυσκολεύονται, κι όμως πιάστηκαν χέρι χέρι κοιταχτηκαν και φιληθηκαν.Ίσως μια άκρως φυσιολογική εικόνα, ειδικά για τη γενιά μου, με τα τόσα προβλήματα, κι όμως εμένα μου έμοιαζε σαν κάτι άπιαστο. Έφυγα και πήγα στη μητέρα μού. Δεν γύρισα ποτέ στο σπίτι μας,πήγα σε ψυχολόγο για να μην ξανά γυρίσω, δεν έκλαψα, δεν είχα αλλά δάκρυα.. Γράφω εδώ, γιατί πραγματικά δυσκολεύομαι να μιλήσω και ειλικρινά ντρέπομαι. Όμως, θέλω να πω ότι, η κακοποίηση έχει πολλές μορφές..Κανείς και καμία, δεν πρέπει να ανεχεται άρρωστες καταστάσεις, κατι που δεν ειναι υγιές ποτε δεν θα γίνει και υγιές.Αν είχα φύγει νωρίτερα,Ίσως είχα σώσει τη ψυχή μου..Μιλήστε, ζητείστε βοήθεια..Ποτέ δεν είναι αργά..Μπορεί να έχασα πολλά, και κυρίως την αυτοεκτίμηση μου,αλλά τώρα ΑΝΑΠΝΈΩ ελεύθερα, και αυτό είναι το πρώτο μου θετικό συναισθήματά.