Ο Άλεξ Φέργκιουσον εξομολογήθηκε ότι φοβόταν πως δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να μιλήσει, μετά την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη το 2018.
Ο προπονητής που έγραψε ιστορία στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παραδέχθηκε- απαντώντας σε ερωτήσεις στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Γλασκώβης- ότι ανησυχούσε πως θα έχανε τη φωνή και τη μνήμη του, έπειτα από την επείγουσα χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε.
Ένα νέο ντοκιμαντέρ για τον Φέργκιουσον, που έχει κατακτήσει ως προπονητής δύο φορές το Champions League, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ το Σάββατο. Το «Sir Alex Ferguson: Never Give In» γυρίστηκε όσο εκείνος ανάρρωνε από την επέμβαση και σκηνοθετήθηκε από τον γιο του, Τζέισον.
Γνωρίζοντας ότι η μνήμη του μπορεί να τον εγκαταλείψει, ο Φέργκιουσον περιγράφει στο ντοκιμαντέρ τις πιο σημαντικές ιστορίες της ζωής του, εντός και εκτός ποδοσφαίρου.
Μιλώντας στη διαδικτυακή εκδήλωση για το φεστιβάλ, ο Φέργκιουσον χαρακτήρισε τρομακτική την ανάρρωση από την επέμβαση. «Έχασα τη φωνή μου, δεν μπορούσα να βγάλω λέξη και αυτό είναι τρομακτικό. Απολύτως τρομακτικό», είπε. «Τα πάντα περνούσαν από το μυαλό μου: θα επανέλθει η μνήμη μου; Θα μπορέσω να ξαναμιλήσω;», περιέγραψε.
Με έναν λογοθεραπευτή δούλεψε με ασκήσεις στις οποίες έπρεπε να θυμάται κάθε μέλος των ομάδων του και η φωνή του επανήλθε έπειτα από 10 ημέρες.
Ο Φέργκιουσον, που αποσύρθηκε από την προπονητική το 2013, κέρδισε 38 τρόπαια σε μια πορεία 26 ετών με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στην εκδήλωση δήλωσε ότι η αγαπημένη του ανάμνηση από τους οπαδούς της ομάδας ήταν από την ημέρα που κέρδισε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα.
«Δεν μπορούσα καν να βγω από το πάρκινγκ. Ήταν χιλιάδες… θα μπορούσαν να με κάνουν πρόεδρο εκείνη την ημέρα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Οι στιγμές που μετανιώνει περισσότερο στην καριέρα του είναι εκείνες που έπρεπε να διώξει παίκτες, ιδιαίτερα νεαρούς. «Αυτό είναι το χειρότερο, να πρέπει να διώξεις έναν νέο παίκτη. Γιατί όλες οι ελπίδες και οι επιθυμίες του ήταν να παίξει για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπροστά σε 75.000 ανθρώπους και να πάει στο Γουέμπλεϊ για έναν τελικό. Όταν τους το στερείς είναι κάτι επώδυνο. Οπότε το απεχθανόμουν αυτό», εξήγησε.
Το ντοκιμαντέρ ασχολείται και με τα παιδικά του χρόνια στη Σκωτία. «Μιλώ εκ μέρους κάθε νέου αγοριού στο Γκόβαν και στη Γλασκώβη λέγοντας ότι μεγαλώνοντας το μόνο πράγμα που είχες ήταν το ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο κάθε ημέρα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στη ζωή μου», είπε.
Ως νέος οργάνωσε απεργίες για ασκούμενους, βοηθώντας να παίρνουν καλύτερους μισθούς, κάτι για το οποίο είναι περήφανος. «Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου για τις οποίες λες “έκανα κάτι που πραγματικά άξιζε”», είπε και τόνισε ότι ήταν υπερήφανος για τον ρόλο του στις απεργίες.
Με πληροφορίες από Guardian
